Dag 33

Ik ben al vroeg wakker, ik heb honger (Taina zal later zeggen: TREK!) Maar ik heb hónger en dan is een Lidl voor vers brood nooit ver weg, hoewel…. Ik moet er een kwartiertje voor rijden maar het ligt een beetje op de route. Vandaag geen stokbrood, maar heerlijk warm, vers, grof bruin brood. Ik kan er bijna een moord voor doen…
Na die ‘bijna ‘ moord nog even een kleine omweg naar Loulé. Garmin wordt in geprogrammeerd op de locatie in het stadje waar ik nog een stempel kan halen voor in mijn gele N2 paspoort en nog geen kwartier later komt Baloe naar voren gerend omdat Garmin vertelt dat ‘de bestemming is bereikt’. Maar waar ben ik in Gods naam terecht gekomen? In ieder geval niet in Loulé en dat staat toch écht zo in mijn Garmin.
Ik ben in Almancil, een dorp dat een kilometer of 8 daarvan verwijderd ligt. Nog even is er twijfel , zal ik doorrijden naar Taina en Theo of toch nog even naar Loulé verder. Het wordt het kleine Loulé , gelegen tussen de bergen en de oceaan. Een parkeerplek is snel gevonden en met Maps, waar ik vandaag dan maar verder op vertrouw, is ook Câmara Municipal nog maar een klein stukje lopen. De stempel is snel gezet, het zal de laatste van deze trip zijn, en dan loop ik het gezellige stadje in dat natuurlijk volop in Kerstsfeer is.

Wat meteen opvalt is dé trekpleister van Loulé: de karakteristieke overdekte markthal, een indrukwekkend bouwwerk met een ijzeren frame in neo-Moorse stijl met ronde raampjes en torens met rode daken. Maar wat me dan ook meteen weer bekend voorkomt, ook hier zijn we drie jaar geleden al geweest! Toch is het leuk om weer even door de mooie straatjes en steegjes te struinen, de sfeer van het gezellige Loulé opsnuiven. De terrasjes zitten vol, op de hoek van de straatjes staan ambachtslieden hun waar aan te prijzen. Dan stopt er opeens een auto naast me, een Portugese dame die uit het raam loopt en zegt: “You are such a beautiful couple, your dog and you. I see so much energie.” Nou, ze moest mijn rug eens voelen… maar het blijft een leuk compliment!

En dan is het tijd om richting Moncarapacho te gaan, snel een apje naar Taina dat ik er over ruim een half uurtje ben. Als antwoord krijg ik: “De poort staat open, we zijn op het landgoed, op de onverharde weg moet je rechts houden”. En zo draai ik niet veel later die onverharde weg in om aan het einde ervan door de poort te rijden waar het stuk land van Taina en Theo ligt. Het rose, de lievelingskleur van Taina komt me al tegemoet in de vorm van tuinlampions en bankjes. En dan wacht me een heel hartelijk welkom door Taina, gestoken in haar rose werkpak, nog precies zoals ik me haar herinnerde van 9 maanden geleden toen we met de groep door Marokko reden. Haar man Theo, jammer genoeg niet in het rose, komt me in zijn werkkleding begroeten, ze zijn op het stuk grond, waar al een grote caravan staat, een buiten-badkamer en composttoilet aan het bouwen. Wat een prachtig stulpje hebben ze hier gekocht, 3000 m2 grond waarop een prachtige, immens grote Johannesbroodboom staat, palmboompjes overal en uitzicht op de bergen aan de achterkant. Een kwartiertje rijden van Olhâo, een toeristisch dorpje dat aan zee ligt en waar ze mij meteen na een kop thee mee naartoe nemen om te gaan eten. En wat een goede zet om dit restaurant uit te kiezen: een lang buffet waar je kunt nemen wat je wilt: vis, vlees, sushi, toetjes, noem het maar op. Ze hadden het voor mij niet beter kunnen uitkiezen….

Uitbuiken doen we wandelend langs de haven en door de prachtige steegjes van het dorp waar de huizen zijn bekleed met talloze verschillende Azulejo’s.
Terwijl Taina en Theo bij thuiskomst meteen aan het werk gaan om het gebouwtje af te maken zorg ik dat mijn was wordt gedaan. Theo heeft een kleine reis-wasmachine klaar gezet, die hij heeft gebruikt op zijn reis met de boot en na een paar aanwijzingen draait het ding in 15 minuten mijn niet zo’n vuile wasgoed. Gelukkig dat het maar een sok is en geen slipje dat hij later terug vindt in de centrifuge….:):)

Hoe warm het ook overdag is, in de avond koelt het heel snel af en na nog een drankje verdwijn ik in mijn camper en Taina en Theo in hun eigen huisje. Als eerste échte gast in hun stulpje voelde ik me méér dan welkom dus dank daarvoor xxx

Route: Praia da Falesia – Boliqueime – Almancil - Loulé – Moncarapacho – Ohâo - Moncarapacho
Gereden kilometers: 65
Coördinaten slaapplek: N 037. 07,466’ W 007.47,499

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis