Er zit geen boete achter mijn ruitenwissers als ik vanmorgen de gordijntjes open maak. Niet dat ik dat ook maar even had verwacht want dan zou Baloe hebben aangeslagen. Die laat niet toe dat er iemand dichter dan 2 meter in de buurt van het busje komt…
Hrensko, ik ben er zo dichtbij, de plek waar ik me het meest op had verheugd en dus besluit ik na mijn ontbijt toch nog die kant uit te rijden. Vanuit Mezni Louka, een dorp dat net voor Hrensko ligt, zouden er kleine bootjes door de Edmund kloof varen. Een goed alternatief voor de met zekerheid gesloten Pravcicka brána. Op de parkeerplaats staat een politieagent een kopje koffie te drinken en hij is meteen bereid om mijn vragen in zijn beste Engels te beantwoorden. Maar helaas, ook de bootjes varen niet. Over heel de kloof hangen verbrande en omgevallen bomen. Ook vele elektriciteitskabels zijn door de branden vernield. Vele huizen zijn vernield en mensen zijn moeten vluchten met achterlaten van heel hun hebben en houwen. Dat is natuurlijk vele malen erger dan het feit dat ik een van de mooiste bezienswaardigheden niet kan gaan zien.
Via dezelfde route terug rijd ik naar het zuidelijk gelegen Sloup vad Cecách. Het dorp in het prachtige landschap tussen Nový Bor en Česká Lipa is populair vanwege zijn bizarre rotsformaties en de gezonde lucht. Op de meer dan 30 meter hoge zandstenen rotsen ligt een kasteel dat in de 14de eeuw door de eerste adel van Tsjechië werd gebouwd. Door onderlinge ruzies werd de burcht tientallen jaren later verlaten en kwam het in bezit van een aantal kluizenaars die het tot woning verbouwden. Na de hervormingen van de Tsjechische koning werd de kluizenaarswoning opgeheven. Nu is de burcht voor publiek toegankelijk. Via een aantal (weer )steile trappen komen we bij de kassa. Ik probeer me nog even voor te doen als senior maar daar trapt de zeer oud uitziende man niet in. ‘compliment van de dag’. 100 kronen armer en voor Baloe 20 (volgens de man moet hij 5 keer zoveel betalen omdat hij zo groot is) lopen we de smalle trap op. Baloetje vrij vitaal, maar ik heb flinke spierpijn in mijn kuiten van de klim van gisteren. Het kasteel wordt doorboord met gangen, grachten en een rotskerk. Indrukwekkend om te zien en rondom een prachtig uitzicht over de heuvels van het dorp en de vallei. Met de Nederlandstalige beschrijving, die ik ook weer aan de kassa moet inleveren, zwerf ik een uurtje door het kasteel. Maar hoe het komt, geen idee, ik loop waarschijnlijk aan de verkeerde kant van het kasteel naar buiten met de beschrijving nog in mijn hand. Ik heb geen zin meer om over de vele trappen naar de kassa op zoek te gaan en leg het geplastificeerde ding goed zichtbaar neer zodat de volgende hem wellicht weer mee naar boven kan nemen.
En nu ik toch zo dichtbij de Poolse grens ben is het niet meer dan logisch dat ik die even oversteek om daar op zoek te gaan naar een paar caches. De Coördinaten zijn snel ingevoerd en door het Zittauer gebergte (JA, ik ben ook weer even in Duitsland) rijd ik naar Polen. Geen grenscontroles, maar wel meteen een tankstation met goedkope diesel. Helaas heb ik net in Tsjechië de tank volgegooid. Overal staan houten keetjes waar sigaretten worden verkocht, hier dus waarschijnlijk spotgoedkoop. Geen idee, ik heb de verkoper alleen maar even nodig om een vertaling van de cache te laten doen die ik daarna ook snel vind. Mijn eerste in Polen. Niks bijzonders en ook de volgende paar zijn niet de moeite waard. Dus maar vlug weer de Tsjechische grens over. En ook al is het nog vroeg in de middag, ik wil toch op zoek naar een plekje voor de nacht. Ik word steeds stijver en voor Baloe vind ik het ook genoeg. Morgen wil ik met de kabelbaan naar boven naar de Jĕstĕd, de hoogste berg in het Jeschkengebergte. Op 1012 meter hoogte staat een televisie toren, een restaurant en er ligt een hotel. Op de Parkeerplaats van de kabelbaan staan borden dat het ding buiten bedrijf is. Wanneer ik navraag doe hoor ik dat het vorig jaar een crash heeft gemaakt en nog steeds niet is gerepareerd. “kan ik met de auto naar boven?” De goede man kijkt even bedenkelijk en knikt dan van JA. Het is nog ongeveer 4 kilometer. Vol goede moed stap ik weer in en begin aan de klim naar boven. Als ik dan toch niet met de kabelbaan kan hoef ik hier tenslotte ook niet te overnachten. De eerste kilometers gaan prima, maar dan wordt het smal. De doorgang naar de top via een tunneltje is 2.30 breed en 3.10 hoog. Ter vergelijking: mijn bus is 2.10 breed en 2.70 hoog.
Het is een “doe maar niet” weggetje. Maar ja, omdraaien kan niet meer, ik zal moeten. Maar verder dan 50 meter onder de top durf ik niet. Volgens een voorbijganger is er boven geen plaats voor mijn busje. Snel parkeer ik achterwaarts in een inham, de neus van de auto helt vervaarlijk naar beneden richting de afgrond, laat Baloe achter en loop naar de top. In de hoop dat ze er beiden nog zijn als ik terug kom. De drukte is enorm, plaats voor de auto zou er inderdaad niet geweest zijn. Terrasjes zitten vol en voor het winkeltje/restaurant staat een lange rij. Jammer dat ik de tijd niet heb (vanwege de ongelukkige plaats waar de auto staat) om hierboven een uurtje van het uitzicht te genieten. En dan moet ik weer terug, diezelfde smalle doorgang, de kronkelweg waar gelukkig geen tegenliggers komen.
Net beneden de stad Liberec vind ik een prachtige parkeerplaats aan de voet van een skihelling en bobslee baan. Hier blijf ik, Baloe gaat languit en ik smeer mijn pijnlijke kuiten nog maar eens in met tijgerbalsem. Morgen zal het nog wel een graadje erger zijn, maar dan hoop ik toch dat ik er vanaf ben. Tot de volgende beklimming…..
Route: Jetrichovice – Mezni Louka – Jetrichovice – Sloup – Jablonné – Zittau – Bialopole – Chrastava – Liberec – Jested – Dlouhý Most
Gereden kilometers: 138
Coördinaten slaapplek: N 050⁰42,134’ O 015⁰04,525’

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis