Het eerste en enige dat vandaag op mijn to-do lijstje staat, is boodschappen doen. En dat moet voordat het te warm wordt omdat ik Baloe dan niet in de camper kan achterlaten. De supermarkt , de Lidl , gaat pas om 9 uur open maar dan ben ik er ook, om daarna weer snel mijn plekje op te zoeken waar ik vannacht heb geslapen. Want het bevalt me hier goed, ik heb nog niet alles gezien en dat blijkt wanneer ik later vandaag eens de andere kant uit loop. Over het strand en dan tussen een van de steegjes door naar boven waar ik een heuse winkelstraat tegenkom met supermarkten, restaurants en een kapper. Mijn haar is intussen een kroeskop geworden en moet nodig een was en knipbeurt hebben. Maar van de prijs sla ik achterover: 35 euro! Ik denk dat ik maar wacht totdat ik in Marokko ben of misschien is wel een van mijn medereizigers handig met de schaar. Aan mijn haren kan je toch niks verkeerd doen, hoogstens té kort knippen. Zoals dat een keer in Griekenland is gebeurd. De kapster sprak geen woord anders dan Grieks dus kon ik haar ook niet uitleggen wat de bedoeling was. Ik zag haar knippen en ze hield maar niet op , met als resultaat: nog maar 5 haren op mijn hoofd. Wat heb ik toen gehuild!!!

Nadat ik terug ben van de Lidl lopen we naar de andere kant van de jachthaven, over de lange pier tot daar waar je uitzicht hebt op de rots van Gibraltar. Aan deze kant van de haven liggen ‘miljoenen’jachten waar het personeel bezig is om ze nog glanzender te maken dan dat ze al zijn.
Aan het eind van de pier met het uitzicht op de haven staat een Duitse buscamper, die zich waarschijnlijk heeft laten verleiden tot illegaal overnachten. Aan het begin van de wijk waar deze haven zich bevindt staat een bewakershokje, waarin zich én gisteren én vandaag niemand bevindt. De slagboom is nog steeds open dus die Duitser heeft het gewoon geriskeerd om door te rijden. Heel herkenbaar, No risk, no fun! Terwijl ik zit te genieten van het uitzicht op de rots van Gibraltar komt er een politieauto aanrijden en zodra die aanstalten maakt om te stoppen wordt de auto van de Duitser gestart en rijdt heel langzaam weg. Ik ga er eens goed voor zitten, wil wel weten wat er gaat gebeuren. De politieauto stopt, de agenten stappen uit en verdwijnen in looppas over de grote betonblokken die de haven van de zee scheiden, om pas een kwartier later weer tevoorschijn te komen. Er moet dus wat gebeurd zijn en met het verhaal in gedachten dat die ‘alleenrijdende campervrouw’ in Cala de Mijas me vertelde, slaat mijn fantasie op hol. Zij had even voor Marbella op een verlaten strandje overnacht dat helemaal niet zo verlaten bleek. In het holst van de nacht waren er een aantal auto’s gestopt die zakken begonnen uit te laden om die vervolgens weer over te dragen aan een bootje dat aanmeerde. Ze heeft een heel onopvallend klein busje maar ze durfde toch niet weg te rijden, dus van achter het gordijntje kon ze alles gadeslagen. Sindsdien heeft ze niet meer op een verlaten strandje durven staan en blijft ze nu overnachten op die immens grote camperplaats in Cala de Mijas.

Deze zonnige kuststreek staat al heel lang bekend voor de drugsmaffia vanuit de hele wereld. De straat van Gibraltar is het smalste stukje oceaan tussen Spanje en Marokko en drugsbendes zetten er dagelijks supersnelle speedboten in die de oversteek van nog geen 20 kilometer in een mum van tijd overbruggen. Soms varen de smokkelaars met verschillende boten tegelijk, zodat de politie niet weet wie te volgen. Bovendien beschikken ze over peperdure boten en radars, waardoor ze vaak beter uitgerust zijn dan de politie. Langs de Spaanse kust staan, in dorpjes als La Linea, jonge mannen klaar om de drugs op te halen en naar schuilplaatsen te brengen van waaruit ze weer verder verspreid worden.

Nadat ik me nog eens heb vergaapt aan de weelde en de vele kleurige huizen aan de haven slenteren we op ons gemak over het strand terug. Het is alweer flink warm geworden en die zee steekt me al dagen de ogen uit: ik wil zwemmen! Maar hoe doe ik dat? Mijn kleren kan ik wel op het strand achterlaten als ik het water in ga. Baloe zal me niet nakomen dus ik doe de sleutels van de bus in een zakje en bindt dat onder het tuig aan hem vast. Het is DÉ oplossing! Ik hijs me in mijn badpak, geef Baloe aan de waterkant het commando ‘BLIJF’ , en steek heel voorzichtig eerst eens mijn teen er in en waag me dan 20 centimeter verder. Maar net zo vlug als ik er in ben, ben ik er ook weer uit. Het is té koud om te zwemmen en omdat het inmiddels ook een beetje waait voelt het nog kouder aan. De eerste poging is ook meteen de laatste. Wellicht voelt het in Marokko wat warmer en anders blijft dat badpak gewoon daar waar het nu ook weer ligt: IN de kast!

Ik heb net mijn warme maaltijd op tafel staan als ik een ‘bekende’ man voorbij zie lopen (met vrouw en hond maar dat zie ik pas als ik buiten sta). Even is er nog een lichte twijfel, ook van hun kant, maar dan is daar toch echt de herkenning! Het is een stel uit de Marokkogroep die hier net zijn aangekomen. Zij zijn dinsdag vanuit Nederland vertrokken en blijven vannacht hier ook staan. Wat toevallig, zo’n groot land met zoveel camperplekken en dan kom je ze hier tegen. Baloe laat ik voor de zekerheid even binnen, hoewel daar ook van alles te snaaien valt: mijn avondmaaltijd. Maar hij is nieuwsgieriger wat ik buiten doe dan naar mijn eten. Kan natuurlijk ook zijn dat het hem niet bevalt wat op mijn bord ligt….
We wisselen nog even wat belevenissen van onderweg uit en ik kan ze vertellen hoe leuk het hier is. Want ik BLIJF nog effe!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis