Ik heb een vreselijke nacht achter de rug. Om 9 uur naar bed met een codeïnepilletje en 2 paracetamollen en om 11 uur nog eens 2 paracetamollen omdat ik maar blijf hoesten en nog steeds geen oog heb dichtgedaan.. Maar zelfs dat helpt niet en pas tegen 4 uur val ik doodvermoeid in slaap. Mijn buren, die dicht naast mij staan met hun camper met stoffen hefdak, hebben me de hele nacht horen hoesten.

Vanmorgen komt iedereen meteen vragen hoe het gaat, maar als ze me als een zombie over de camping zien lopen weten ze het antwoord al. Dat neemt niet weg dat ik toch, voordat iedereen wakker is en de wasmachine opeist, mijn was er al in heb zitten en na een uurtje kan ophangen. Marjo, de gepensioneerde huisarts, oppert dat ze eventueel een antibiotica kuur voor me heeft maar dat ze eerst even langs komt om naar mijn longen te luisteren. Nog geen kwartier later is ze er, mét stethoscoop en krijg ik een gratis ‘vakantieconsult’ in mijn camper. Hoe bijzonder is dat:) Maar gelukkig zijn mijn longen schoon en heb ik 'alleen’ maar een zware verkoudheid te pakken.

Er staat vandaag niets op ons programma, het dorpje is te ver weg om er naartoe te lopen en dus is het vandaag een échte “We zijn er bijna “ dag…. De een wast en scheert zijn hond en bijna iedereen is wel met de was bezig, de lijnen hangen de hele morgen vol. Er worden ramen gewassen en er wordt gestofzuigd. Een paar mannen zie ik op het dak bezig om de zonnepanelen schoon te maken en zo heeft iedereen wel zijn dingetje. Maar als het net na lunchtijd is wordt het stil op de camping: het is bloedheet en je kunt niet anders dan onder de luifel blijven zitten , óf met je ogen dicht óf een boek lezen. Een paar diehards gaan op zoek naar fossielen die een kilometer of drie van de camping te vinden moeten zijn en inderdaad, ze komen na een paar uur terug met rugzakken vol stenen. Ik mag er ook een uitzoeken ook al ben ik niet mee geweest…
Ik probeer in mijn stoel wat te slapen maar dat lukt van geen kanten. Het is er te warm voor.

Vanavond ben ik uitgenodigd om bij Kees en Koos te komen eten. Kees, 82 jaar en Koos, 75 jaar, zijn pas een jaar of 15 samen, een heerlijk actief Zeeuws stel, vol met humor en verhalen. Koos moedert al vanaf het begin van de reis een beetje over mij, ik laat het me heerlijk aanleunen. Kees is de kok en komt met een heerlijke verse soep aanzetten, “daar knap je van op’’, zegt Koos lief. Ze hebben een hele grote camper waar ze van alles in mee sjouwen: koffiezetmachine, airfryer en wat al niet meer van huishoudelijke apparatuur. Dus wat is er dan makkelijker om frietjes op tafel te zetten van Marokkaanse aardappelen, een heerlijke salade en een kippepoot. Het is lang geleden dat ik zo lekker heb gegeten want op een gegeven moment komen de tajines je de neus uit. Ik zie het merendeel van de groep richting het restaurant lopen, maar het enige waar je daar uit kunt kiezen is een ‘Tajine’…..

Morgen hebben we weer een reisdag en als ik de verhalen moet geloven is er op de volgende camping een piepklein zwembad. Al kunnen mijn voeten alleen maar gekoeld worden, ik zou er heel erg blij mee zijn.

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis