Dag 71

Om 3 uur vannacht hoor ik Katja boven telefoneren en daarna meteen de trap af rennen. Ze heeft dienst van 7 tot 7 dus er zal wel iets aan de hand zijn. Maar wát dat is, hoor ik pas vanmorgen: haar tante is vannacht gestorven en ze heeft al een massa moeten regelen omdat het in Marokko gebruikelijk is dat de overledene op dezelfde dag wordt begraven. Een tent waar minstens 200 mensen in passen, de slager die meteen een schaap gaat slachten, de ambulance waarmee ze zelf haar tante vanmiddag om half 1 naar de begraafplaats brengt en nog veel meer.

En de nacht was al kort omdat ook ik het nog half 1 heb zien worden. De directeur van OOS International die we uit goed fatsoen voor de lunch hebben uitgenodigd maar waarvan we nog geen bevestiging hebben gekregen, begint om half 11 te appen over de vele projecten waar hij mee bezig is en zegt toe dat hij morgen op bezoek komt.

Katja is de hele dag druk, haalt familieleden op om ze naar het huis van haar tante te brengen, we zien haar wel tien keer even binnen wippen, even vragen of ze ontbijt voor ons moet maken, hoe het met ons gaat om dan weer snel te verdwijnen voor het een of ander. Khadidja, de huishoudster, is inmiddels ook binnen en begint meteen te redderen met het ontbijt, het is bijna 10 uur. De grote afwas van gisteravond heb ik dan al tegen de zin van Katja weggewerkt, we mogen niks doen!

De pup wordt steeds brutaler, we zijn met 3 man bezig om het riempje dat ze voor hem gekocht heeft om zijn nek te krijgen. Hij krijst, bijt en slaat met zijn pootjes om zich heen maar uiteindelijk lukt het toch. De weg naar het eten weet hij al te vinden, het liefst ligt hij buiten voor de keukendeur en als die dicht is , springt hij er tegen aan.

Om half 1 zien we in de verte de ambulance met Katja aan het stuur, met haar overleden tante, de zus van haar vader, naar de begraafplaats wegrijden met 45 auto’s er achter aan. De mannen gaan eerst naar de moskee om te bidden en begeleiden daarna de overledene naar het graf. De vrouwen blijven samen thuis om te praten en natuurlijk te huilen. Dat de vrouwen in de Islam niet mee naar het graf gaan is omdat zij veel sneller huilen en mannen zich beter kunnen beheersen. Als er een traan wordt gelaten op het graf dan komt de overledene niet tot rust. Nadat het graf is gedicht komen ze allemaal thuis weer samen om te eten, te rouwen en na te praten.

Terwijl de ambulance wegrijdt krijg ik een apje van Mohammmed , de directeur van OOS International dat hij onderweg is en een half uurtje later draait hij de weg op. Ondanks de begrafenis is hij van harte welkom zegt Katja, na een kort telefoontje van mij. Ze is benieuwd hoe hij is en misschien….. Maar ik kan haar al snel uit de droom helpen: ik heb nog geen 5 minuten met hem gepraat, hij staat nog steeds op de weg voor haar huis en weet al dat hij 48 jaar is, 2 dochters heeft van 20 en 15, gescheiden sinds een jaar en verloofd met een Canadese-Marokkaanse die nu bij hem op vakantie is en waarmee hij binnenkort gaat samenwonen. Opgegroeid in Amsterdam en geen spijt dat hij 18 jaar geleden naar Zeeland is verkast. En sinds kort wonend en werkend in zijn thuisland Marokko waar hij nu een mosselkwekerij aan het opzetten is en in het prachtige Saidia een immens groot luxe vakantiepark.


Ik zet in mijn busje snel een kopje Wiener Melange, de thee van de huishoudster laat op zich wachten en Katja, die even later aanschuift met een schaal vol eten wordt meteen in kennis gesteld van mijn weetjes en zegt dat het toch haar type niet is.:) Maar wat is het een leuke vent, spontaan, open, grappig én ondanks zijn Marokkaanse nationaliteit echt Nederlands. En met een voorliefde voor Zeeland, waar hij in Zoutelande een restaurant heeft gehad. De Dishoek waar ik vroeger altijd op vakantie ging, kent hij meer dan goed!
Een uitnodiging om in een van zijn huizen in Saidia vakantie te vieren staat, dus ik moet echt nóg een keertje terug naar Marokko. Na 2 uurtjes neemt hij op de Nederlandse manier afscheid met 3 kussen met het verzoek om hem te bellen wanneer en waar dan ook ik hulp nodig heb. Katja en hij hebben telefoonnummers uitgewisseld om eventueel samen zaken te doen, dus dat komt wellicht ook goed. Jammer dat hij verloofd is en hij haar type niet is….

Marietta, die eigenlijk vandaag had willen vertrekken, ziet het niet zitten om weg te gaan, het is inmiddels 4 uur en tot de volgende plek waar ze wil overnachten is het toch nog eens 2 uur rijden, dus ook zij blijft, net als ik nog een nachtje hier.
Wij houden ons bezig met de pup, die als een schaduw achter mij aan rent. Het is te ver voor hem om mee naar de kleine supermarkt te wandelen dus stop ik hem onder luid protest in mijn rugzak waar hij zich even later weer probeert uit te wurmen. Hij houdt het toch twintig minuten vol om stil te zitten en daarna mag hij een klein stukje aan de lange lijn van Baloe mee lopen. Schattig om te zien hoe hij soms op zijn kont blijft zitten en dan weer achter ons aan rent. Aan zijn halsbandje is hij nu helemaal gewend.

Vanaf morgen moeten ze het samen zien te rooien, Katja en Rocky, maar dat komt vast goed als ik zie hoe knus ze samen op de bank liggen. De avondshift moet ik nog even overnemen, Katja is naar het huis van haar tante waar de Pastors van alle moskeeën uit de buurt samen met de familieleden komen om te bidden en waar ze later op de avond nog een grootse maaltijd aangeboden krijgen. Wellicht het schaap dat gisteren nog in de weide liep en vannacht geslacht is….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis