Heb ik ooit al op een mooiere plek een reisverslag geschreven? Ik weet zeker van niet…
Maar laat ik beginnen waar het vanmorgen begon. Ik heb redelijk geslapen op 2 paracetamollen en een naproxen. Wel vaak wakker geweest maar ik heb niet meer zo’n smerige hoest als gisteren. Mijn stem klinkt nog steeds als een schorre kraai maar ik voel me gelukkig een stuk beter.

Baloe begint om 7 uur te piepen, die wil naar buiten en mij komt dat ook wel goed uit want ik wil vroeg/op tijd weg. Het is niet eens zo’n lange rit, qua tijd ongeveer 4 uur, maar het is zo vreselijk mooi dat ik vaak wil stoppen.

Eerst moeten er boodschappen gedaan worden, tanken, pinnen, water en brood en nog wat andere dingen. Op de markt wordt me meteen een oor aangenaaid: 4 sinaasappels en 4 bananen voor 1,40. Het is niet veel maar ik zie het mannetje lachen, voor hier is dat hartstikke veel geld. Pinnen hoef ik vandaag ook niet in mijn eentje. In Tazzarine zoek ik een bank op en de vriendelijke bediende helpt me bij de automaat. (geen zorgen, ik heb mijn rekening al gecheckt, het klopt allemaal).

Na Tazzarine wordt het weer stenig, vlaktes waar geen zand te bekennen is maar waar de bodem een grote rotspartij is. Een enkele dromedaris steekt de weg over die voor de rest verlaten is op een kudde van een paar honderd zwarte geiten na. Geen dorpje, geen mensen, een enkele auto. Ik ben vanmorgen als eerste vertrokken , zoals gewoonlijk, maar halverwege word ik door een paar medereizigers ingehaald en langs de kant van de weg, op een grote open vlakte, zetten we de stoeltjes buiten en maakt Yvonne een kopje soep. Meer en meer groepsgenoten sluiten aan en voor de honden een fijne plek om ook de poten te strekken. Of beter gezegd, een poot omhoog doen tegen een struikje en dan weer snel de schaduw in, want het is flink warm. In de vele stalletjes langs de kant van deze route worden stenen met fossielen verkocht, dit is namelijk dé streek waar ze gevonden worden. Ook ik laat me verleiden tot de aankoop van een van de duizenden stenen die de knul verkoopt in zijn winkel. Een prachtige blauw-groene steen met 3 stukjes kwarts er in. ‘Zegt ie tenminste. ‘ Ik zal hem maar geloven, maar ik ben er blij mee...

Na tientallen kilometers helemaal niks is daar opeens een stad die lijkt op een sprookje uit een nacht: Rissani, de laatste stad voor de Sahara. Een bonte mengelmoes van honderden fietsers, ezelkarretjes, auto’s, voetgangers én politie (die heb ik al lang niet meer gezien) Door de stadspoort loopt de N13, even nog heb ik twijfel of het de juiste route is, maar de behulpzame politieagenten wijzen de juiste weg aan. Stoppen of niet in deze prachtige stad? Ik rij door, een juiste beslissing hoor ik later van de groep. Bedelende kinderen. Lastige mensen die op de camper beginnen te meppen als ze niets krijgen en een ander heeft weer eens een steen moeten ontwijken.

En dan komen de immens hoge zandduinen van Erg Chebbi in zicht, die je al een kilometer of 20 ervoor ziet opdoemen. De duinen in dit gebied dat zo’n 25 kilometer van noord naar zuid en op het breedste stuk 8 kilometer van oost naar west meten, kunnen een hoogte van 150 meter bereiken. De duinen worden door de wind gevormd en hebben een oranje-gele kleur. Onwerkelijk mooi, maar ook onwerkelijk warm onder je voeten. De grote, ruime camping Haven La Chance ligt meteen aan de voet van de duinen en voordat ik ook maar een wiel erop heb gezet staan de dromedarissen al voor mijn neus! Maar die moeten nog een dag wachten voordat we de tocht gaan maken.
Door de campingbeheerder word ik naar een plekje gebracht waar genoeg schaduw is, maar als ik wat later over het terrein loop zie ik een nog mooiere plek, meteen aan het duin. "Eigenlijk is dit geen plek voor de NKC, maar vooruit”, zegt de man. Dus breek ik de boel weer op en settel me aan het duin. Maar ik kom er al snel achter dat het voor Baloe niet fijn is hier, vanwege het gebrek aan schaduw én ik sta ook wat ver van mijn groep verwijderd. (Wie had dat gedacht,he😊) Dus weer op zoek naar een andere plaats en ook hier heb ik een prachtig uitzicht op het zand én ik ben een heel stuk dichter bij de groep (en bij het zwembad, want dat is er ook) Morgen, nadat ik terug ben van de excursie met de 4x4!!

Baloe en ik ploeteren nog even een van de lage zandduinen omhoog om wat foto’s te maken en dan is het tijd voor een kopje NKC thee bij het restaurant. Maar daar blijf ik niet lang hangen, want wat is er mooier dan een verslag schrijven op deze plek met dit uitzicht. Al is het nu dan al pikdonker en staan er honderden sterren aan de hemel. Die Ron en ik straks ook nog eens gaan proberen te fotograferen met mijn camera. Híj heeft er verstand van en ik heb de camera. Dus wellicht wordt het nog wat…..

Route: Tazzarin – Alnif – Rissani – Hassi Labad
Gereden kilometers: 215
Coördinaten slaapplek: N 031,08.112 W 004,00.952

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis