De zon is nog niet op of Baloe en ik zijn alweer buiten. Het is een k.t nacht geweest. Het late eten, de drukte, ik heb het nog half 12 zien worden voordat ik eindelijk in slaap val. Tot kwart voor 1, dan begint Baloe te zeuren, hij moet naar buiten en snel ook. Ik krijg nog niet de tijd om hem zijn riem om te doen en weg is hij, in het donker, ik kan nog net zien dat hij langs alle campers rent. Om hem achterna te gaan heeft geen zin, ik zie geen hand voor ogen en blijf dus maar wachten bij het busje. Na een minuut of 10 komt hij terug en kruip ik weer in bed. De rest van de korte nacht heb ik hem niet meer gehoord maar vanmorgen zie ik dat hij toch nog steeds diarree heeft, alweer. Vandaar dat we al vroeg buiten zijn en zie ik de zon boven de bergen oranje-rood opkomen. Een prachtig schouwspel dat een half uur duurt en dan is ie er ook helemaal.

Na het ontbijt wandelen we tussen een kudde dromedarissen door naar de berg die aan de overkant van de weg ligt. De herder die erbij hoort kijkt alsof hij me geld uit de beurs kan kloppen omdat ik mijn telefoon in de hand heb. Maar die heb ik niet om foto’s te maken, hoewel ik dat stiekem wel doe, maar omdat er ergens een cache verstopt moet liggen. Volgens de hint bij een grote zwarte rots met inkepingen en daar onder een stapel stenen, (wat anders) zie ik inderdaad een plastic fles liggen waar het logboekje en een heleboel zand in zit. Hebbes!

Om 10 uur vind ik het tijd om te vertrekken, als eerste weer, voor Margriet en Derk die mij een half uur later inhalen. Met 40 kilometer per uur, zodat ik ook nog wat kan rondkijken, over een lange verlaten weg naar Tata dat aan de grens met Algerije ligt. Een grote vlakte waarop wat arbeiders bezig zijn om toch nog iets van tuinbouw uit de droge grond te krijgen. Af en toe een oase met honderden palmbomen en dan weer niets dan zand met in de verte de okerkleurige bergen. Bij Akka neem ik de afslag naar Imitek, volgens de kaart een prachtige, wat langere route naar Tata. Als ik door het eerste dorpje slinger krijg ik even spijt, een hobbelige gaten-weg, wat kinderen langs de kant die naar me zwaaien en daarna hun middelvinger opsteken en gesluierde bedoeienvrouwen in kleurige kleding. Maar daarna wordt de weg tussen de bergen door weer net zo mooi als gisteren. Sommige stukken doen me sterk denken aan het landschap van Cappadocië in Turkije, kaal, wild en kleurrijk. Ik kan foto’s blijven maken.

En dan komt Tata in zicht, vanuit een lege vlakte ligt er opeens een kleurige stad met meer dan 19.000 inwoners voor me, Berbers en Arabieren die hoofdzakelijk leven in huizen van roze klei. Het stadje was vroeger een garnizoensplaats waar de karavaan-route van Zagora naar Tan-Tan liep. Maar voor onze groep is vandaag Camping Hyatt-Tata het eindpunt. En dat is al een verhaal op zich: ik ben de tweede die binnenrijdt en moet achteruit tegen de camper van Derk en Margriet rijden, kop-staart dus. De volgende rijdt weer tegen mijn neus aan enz. enz. en 2 meter tegenover mij staan de volgende 5 kop-staart. Tussen de 2 rijen door is er twee meter plaats waar de tafeltjes en stoeltjes worden neergezet. De camping is bomvol en er komen er steeds meer bij. De 10 andere campers van de groep worden overal zo ergens op onverantwoorde wijze tussen geduwd. Bij Cees gaat het goed mis: op aanwijzingen van de camperbaas moet hij doorrijden maar haalt de bocht niet, want daar staat een camper, en moet dan weer achteruit. Met als gevolg dat hij zijn bumper inclusief achteruit lampen er af knalt. Grote schade, grote oploop, grote consternatie en emoties bij Inge.
Gisteren is er in een dorp door wat kwajongens een steen door hun ruit gegooid. Inge heeft het helemaal gehad en wil eigenlijk naar huis. Ik kan het me goed voorstellen! Ik krijg het nog aan de stok met een Nederlandse vrouw die mij hoort zeggen dat het een “shit” camping is. Dan moet ik maar weggaan als ik dat vind, zegt ze hatelijk. “Het is een prachtige camping”. En dat zal best zo zijn, maar niet voor 100 naast elkaar geplaatste campers! Ik denk dat de NKC na deze reis heel veel commentaar gaat krijgen op de camperplekken. Voor mij, die altijd vrij staat, is dit een gruwel om te zien en te beleven. De reis is zonder meer prachtig, maar de campings zijn vreselijk overvol! We blijven hier 2 nachten, de volgende camping ga ik eerst inspecteren voordat ik een plaatsje aangewezen krijg. Is het weer zoals nu dan ga ik ergens vrij staan. De campingfaciliteiten zijn zo wie zo nooit veel bijzonders, maar dat is ook al verteld op de kennismakingsdagen , en poepen doe ik wel op mijn eigen doos….En dat ik stink, daar heb ik Baloe nog nooit over gehoord!

Route: Icht – Akka – Imitek - Tata
Gereden kilometers: 157
Coördinaten slaapplek: N 029,44.229 W 007,58.693

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis