Dag 28 alweer, en wat voor een dag. Ook al hebben we een vrije dag, van uitslapen komt weer eens niets. Een niet al te lang rondje met Baloe, het is koud, heiig en ik heb honger. Nu is dat niet heel bijzonders maar ik verbruik hier toch veel meer energie dan thuis. We wandelen wat af, of alleen of met groepjes. Zo bijzonder hoe Baloe het doet, hij speelt, hij daagt uit of hij negeert de andere honden gewoon en gaat zijn eigen gang. En dat betekent honderd keer zijn poot optillen en snuffelen of er geen leuk teefje langs is gekomen. Heel af en toe doe ik hem de gentle leader om zijn neus, maar dat is meer omdat ik anders aan hem moet blijven trekken.

Ik heb net mijn yoghurt met cruesli op, de schuifdeur staat op een kiertje en dan wordt er op het raam geklopt. Een woedende Baloe gaat bijna door de deur heen: de Marokkaanse bakker staat met het gisteren bestelde stokbrood (niet) voor de deur. Hij is zich dood geschrokken en durft niet meer dichterbij te komen. En Baloe? Die krijgt van mij een dikke knuffel. Én een botje.

Niet veel later word ik weer geroepen: “Carry, gaan jullie mee wandelen?” Marjo en Roel, de gepensioneerde huisartsen uit de buurt van Bergen op Zoom met hun Friese stabij Beike. Over het nu nog verlaten strand wandelen we kilometers de andere kant uit richting de vuurtoren. De zee blijft hier roerig, de golven huizenhoog. De fitte, 75 jarige Marjo, is net zo energiek als ik ben. Roel heeft het wel gezien en wil niet meer verder naar de vuurtoren. Die laat ons dames graag verder gaan terwijl hij omkeert, maar omdat Marjo dat ook weer zielig voor hem vindt draait ze om en loop ik de zandduinen verder omhoog om daar te genieten van de lange rotsachtige kustlijn.
Als ik een half uur later terug op de camperplaats kom zijn zij er nog niet, ik heb een afkorting gevonden😊20 campers naast en tegenover elkaar, het is rustig, iedereen zit in de zon te lezen of gewoon met de ogen dicht te genieten. Mijn thriller ligt klaar, ik kan er bijna niet in ophouden. Baloe gaat achter de camper in de schaduw en ik met mijn stoeltje in de zon totdat Derk langs komt en vraagt of ik me al heb ingesmeerd😊Ze houden hier ook alles in de gaten.

Vanmiddag staat er een boottochtje op de planning door de tegenover gelegen lagunes waar zich tientallen vogelsoorten ophouden. Met een man of 25 worden we in 4 uit de handel genomen vissersbootjes gepropt en een menneke van een jaar of 12 neemt in ons bootje het roer in handen. Het geen zin hebben in dit tochtje druipt van zijn gezicht, hij zal hebben gemoeten van zijn vader. Ik heb blijkbaar een vogelaar(ster) in mijn bootje want zij herkent veel soorten. De enige 3 die ik herken zijn de meeuw, en nog een andere soort meeuw én een ooievaar. Waarbij ik nog niet eens de naam van de meeuwen wéét maar alleen dat het 2 verschillende zijn. En dat vind ik al meer dan genoeg. Het woord grutto valt, ken ik van naam (Gerda) maar herken ik dus niet. Het zijn voor mij allemaal dezelfde vliegsijzen…..Maar het tochtje van een uur is lekker, maar ook meer dan lang genoeg. Baloe heb ik achtergelaten bij een van mijn medereizigers waar hij de boel ook heeft bewaakt, hoor ik later. Zijn stemgeluid doet menigeen verschrikt meters verder om de campers lopen.

Voordat de briefing begint gaan we nog even met de honden naar het strand, waar Baloe door menigeen wordt gefotografeerd. Zelfs een paar Marokkanen willen met hem op de foto en dat is voor hun doen heel wat. Een mevrouw vertelt dat ze zich helemaal moeten reinigen voordat ze aan hun bid-rituelen beginnen als ze die dag aan een hond hebben gezeten. Cultuurverschillen, ik kan ze vaak helemaal niet begrijpen. Wij knotteren nu al als we buiten de camping met bedekte armen en benen moeten lopen. Zij lopen ook nu nog met dikke winterjassen en sjaals of handschoenen. Maar dat ook de oude mannetjes nog wel eens van die cultuur willen afwijken merk is als Marjo en ik op de foto mogen met een grote , nog levende krab. Ik mag naast het tandeloze oude mannetje in de kraam komen staan en de poten van de krab vasthouden. En tegelijkertijd word ik over mijn rug en armen gestreeld. Marjo valt de eer te beurt om een hand over haar kont te krijgen. Had eigenlijk andersom moeten zijn want dat heb ík al lang niet meer gevoeld….:-)
En dan moeten we weer: 5 uur, Briefing-tijd. De tafels worden aan elkaar geschoven want na de briefing komen de tajines op tafel , een gezamenlijk diner dat door de NKC wordt gesponsord. Maar voordat het zover is wordt het programma voor de volgende dagen besproken, de excursies die er aan gaan komen en dat we nú pas het echte Marokko gaan zien. De rotzooi die overal rondslingert in de dorpjes en het leed van de dieren vind ik anders nu óók al echt Marokko .

De tajines die even later op tafel komen zijn genoeg voor een heel weeshuis. Per camper wordt er 1 uitgedeeld, voor 2 personen, maar dat betekent dus dat ik in mijn eentje zo’n heel ding moet zien weg te krijgen. Gelukkig zit Hans naast me die aan zijn postuur te zien én die van mij én die van hun 2 wel op krijgt. Maar van de couscous die zij hebben besteld blijft een groot gedeelte liggen, het is te droog en de groenten zijn te ver doorgekookt. Mijn tajine gaat bijna helemaal op, mijn buurman en ik hebben ons flink tegoed gedaan.
Omdat ik na het hoofdgerecht ben opgestaan wordt het nagerecht, een flink stuk cake, me door Mary nagebracht in de camper met de woorden: “Ook al ben je er niet meer, we vergeten je niet hoor “
En dan komt ook Derk, de reisbegeleider nog even kijken of alles goed met me gaat: “In Essaouira hebben we een paar dagen de tijd om eens rond de tafel te gaan zitten. “ Ik hoef niet te vragen waar hij op doelt, dat is me een paar maanden geleden telefonisch al eens gevraagd. Of ik het ga doen, dat weet ik nog niet, alleen is de verleiding wel érg groot……

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis