Baloe maakt me om 6 uur wakker, het moet niet gekker worden. En het ergste is dat ik geen sleutel van de poort heb, die is gisteravond op kantoor blijven liggen. En hij mag natuurlijk niet in deze prachtig aangelegde tuin zijn behoefte doen. Dus ik zal óf poep moeten ruimen of hem gewoon negeren. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, hij blijft zeuren en dus zal ik er uit moeten. Aankleden dan maar en goed opletten waar hij die drol eruit duwt. Alleen is dat niet nodig, tegen het eerste beste struikje in de tuin tilt hij zijn poot op en er komen liters plas uit. Nu heeft hij gisteravond ook wel ontzettend veel gedronken, maar dit is niet normaal, of misschien toch wel? Als ik naar het kantoor loop om te gaan kijken of Robbin wakker is, zit daar op dit onchristelijk vroege uur alleen Daan al te werken, Robbin is nog in diepe slaap en dus speelt Daan voor gastheer en zet een heerlijke kop thee voor me. Om een uur of 8 komt Robbin zijn bed uit, tenslotte is het zondagmorgen en dan mag dat! Terwijl ik met Baloe nog een rondje maak die er dan alweer liters plas uitperst, maakt Robbin het ontbijt en kan ik na het wandelrondje aanvallen.

Voordat ik vertrek geeft gastvrouw Agaath me nog een rondleiding door haar huis en neemt dan hartelijk afscheid met de woorden dat ‘wanneer ik nog eens in de buurt ben gerust mag binnenvallen.’ Friese gastvrijheid heet dat…
Ik heb met Janine en Theo afgesproken dat ik op de terugweg uit Marokko ook nog bij hun langskom, ze wonen een uurtje rijden ten noorden van het stadje waar Robbin woont. Maar ook zij zijn in dit prachtige Spaanse voorjaar op pad met hun camper en staan in La Manga del Mar Menor, ten zuiden van Torre Pacheco. Dat wil zeggen dat ik eerst een half uur terug naar het zuiden moet en daarna weer een half uur verder naar het noorden.

Hoe dat kan? La Manga is een landstrook van 22 kilometer lang en 1,5 kilometer breed die aan een kant aan de Middellandse Zee grenst en aan de andere kant aan het grootste zeewatermeer van Europa, La Mar Menor. Deze strook land sluit eigenlijk deze binnenzee van het open water maar de binnenzee staat wel in contact met de open zee via 4 natuurlijke kanalen, genaamd ‘Golas’. Bij het oprijden van de landstrook zie je meteen dat het is volgebouwd met hotels, vakantiehuizen en restaurants. Het zal hier in de zomer flink druk zijn maar op dit moment is er weinig te doen. Janine en Theo staan met de camper aan het uiterste puntje van de strook op een prachtige vrije camperplek meteen aan zee. Zodra ik de deur van de camper open doe en Baloe Theo en Janine ziet is hij door het dolle heen. Wat een heerlijk weerzien, dat was begin januari al zo en dat is nu weer hetzelfde. Ook zij hebben me gevolgd op mijn reis door Marokko maar ik heb natuurlijk toch nog genoeg te vertellen. Na een kop koffie gaan Theo en ik er nog even op uit om de labcache te doen die zij al hebben gedaan (natuurlijk) en om ook de enige ander die hier ligt op te zoeken. Ik vergaap me aan de prachtige huizen die hier aan het water staan maar ben toch ook net zo blij met mijn eenvoudige busje! Ik kan tenminste gaan en staan waar ik wil😊

Nadat we een paar uur in de zon hebben geluierd maken we nog een strandwandeling met Baloe, die hier zo de zee in loopt, tussen de rotsen zijn geen golven dus nu durft hij wel, de held! Op aanwijzingen van Janine zeult Theo met een minstens 40 kilo wegende steen met zulke prachtige kleuren dat ze hem niet willen laten liggen. “Mooi voor in de tuin”, meent Janine nog en de steen wordt meteen in een grote, “welke supermarkt laat ik in het midden “ -, tas gestopt want: “stel je voor dat de politie die ziet”😊😊en dan verdwijnt die in de camper, de steen dan!

Op Nederlandse tijden uit eten gaan is in deze regio geen optie: Het ene restaurant sluit al om 6 uur en bij het andere gaat de keuken pas om 7 uur open. Maar we hebben allebei genoeg bij ons om in de camper te koken, voor mij een gelukje: Ik krijg een eenpersoons portie pasta met broccoli en zalm die zij bij zich hebben en Theo moet aan de bak om voor hem en Janine nog iets eetbaars op tafel te zetten. Maar hem kennende: hij draait er zijn handen niet voor om, doet het graag en het is ook nog eens erg lekker. Ik kan erover meepraten, want die portie pasta met zalm komt ook van zijn hand…

Route : Torre Pacheco – Playa Honda – La Manga Del Mar Menor
Gereden kilometers: 62
Coördinaten slaapplek: N 037,46.555 W 000,44.556

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis