Dag 44

Een kopje thee zetten gaat vanmorgen helaas niet meer lukken, de eerste gasfles is leeg. Dat het eraan zat te komen rook ik al, er komt dan blijkbaar eerst een beetje gas vrij. Verklaren kan ik dat niet, wellicht iemand van jullie? Zo is het al vanaf het begin gegaan en zo kan ik me er dus ook op voorbereiden.
Dat kopje thee moet dus even wachten want ik moet op en neer naar Spanje om die gasfles te laten vullen. En dan heb ik nog geluk dat het daar kan, want er zijn in heel het land maar een paar vulstations die buitenlandse flessen kunnen/willen vullen. Het adres van het vulstation heb ik gekregen van Fred ( Stolk) die ook al een paar maanden met zijn vrouw en camper door het land zwerft. Dank je wel voor de tip Fred!!! Gelukkig is het maar een dik kwartier rijden vanaf Monte Gordo en echt veel verder om hoef ik er niet voor want ik wil ook nog naar het stuwmeer van Beliche..

Nadat de vriendelijke juf van het vulstation mijn fles heeft volgepomt?? staan er alweer nieuwe klanten te wachten, ditmaal uit Frankrijk. De hulp van de eigenaar van de Franse camper komt als geroepen: ik krijg de dop van de fles niet open dus ik heb mankracht nodig. Waarschijnlijk denkt hij ik Spaanse ben want hij neemt lachend afscheid met de woorden : "Feliz Navidad.. "

Net boven het plaatsje Castro Marim ligt de Barragem de Beliche , die door een ondergrondse 2950 meter lange tunnel verbonden is met het stuwmeer van Odeleite. De navigatie stuurt me via een smalle kronkelweg de heuvels in waar alleen in een enkele schuur tekenen van leven te zien is. Nog een geluk dat ik op deze weg geen voertuigen tegemoet kom, geen idee wat ik dan had moeten doen.
Net als de Odeleite-dam levert deze 527 meter lange dam water voor de landbouw en voor 800.000 inwoners van de Algarve. In de 54 meter dieper gelegen vallei staat enkel de centrale en groeien talrijke sinasappelbomen. Het is leuk om er een kort stukje te wandelen, maar een plek zoeken om er te overnachten zal wat moeilijker zijn. De twee massieve honden die plots woest blaffend de hoek om komen rennen maken het al wat makkelijker om terug naar het busje te gaan. Tenslotte heb ik vandaag nog wat te doen want ook al voelt het niet als Kerstmis, het is het wél bijna. En zou ik me er thuis niet aan wagen om op de laatste dag boodschappen te gaan doen, hier moét ik wel. En dat de Portugezen net als de Nederlanders ook deze ‘bijna’ laatste dag daarvoor gebruiken is te merken: het is overal knetterdruk.

Gelaten sluit ik bij de kassa aan met mijn paar boodschappen, vanavond staat spaghetti op het menu, lekker makkelijk want ik krijg bezoek! Het is even voor half 3 wanneer de bus van Marietta en haar Hovawart Ginny de parkeerplaats op rijden. Zij is een van de vrouwen die meegaan naar Marokko en waar ik in oktober al bij mij thuis mee heb kennisgemaakt. De honden kunnen het in ieder geval goed samen vinden, al heeft Baloe meer interesse in de geurtjes van de loopse teven en de gecastreerde reuen die hier rondhangen. Na een wandeling op het strand en een terrasje in de zon, (Riet het is hier minstens 20 graden) is er nog tijd genoeg om een boek te lezen voordat ik aan het eten begin. De honden liggen lui onder de boom voor de campers, geven af en toe een waakzame blaf wanneer er iemand te dichtbij komt en ploffen dan weer neer.

Terwijl ik de bolognese afmaak kookt Marietta in haar bus de spaghetti, zo hebben we de taken eerlijk verdeeld. En na het eten en de afwas??? Jaag ik haar mijn bus uit, want ik moet schrijven en wil naar de finale van de Bondgenoten kijken. Maar als Mia om vijf voor 8 belt, ben ik die hele aflevering van Bondgenoten alweer vergeten en zal ik dat later op de avond toch moeten inhalen. Voor nu zijn de honden aan de beurt voor hun laatste rondje en daarna is het bijna bedtijd. Tenslotte ben ik ook altijd (veel) te vroeg wakker, op en aktief ….

Route: Monte Gordo – Castro Marim – Barragem de Beliche – Vila Real de Santo Antonio – Monte Gordo
Gereden kilometers: 53

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis