Een paar van mijn reisgenoten zijn al buiten met de hond als ik vertrek, het is net 8 uur en ik zwaai ze vrolijk uit. Toch wel met een beetje spanning in mijn buik omdat ik nu volledig onafhankelijk ben van de groep, maar dat is snel over. Ik heb een rit van bijna 3 uur voor de boeg naar de Cascades du Ouzoud die noordoostelijk van Marrakech liggen. .
De eerste anderhalf uur is het landschap vlak en onaantrekkelijk, heel veel rotzooi langs de kant van de weg maar allengs wordt het mooier en mooier. Niet zo mooi als dat ik de laatste weken ben gewend, maar je kunt ook niet alles hebben. Ouzoud is een schattig klein dorpje met veel winkeltjes, restaurants en als letterlijk hoogtepunt de watervallen waar het plaatsje om bekend staat. Maps staat ingesteld op een kleine camping midden in het dorp op 5 minuten wandelafstand van de watervallen. Camping Amalou dat vlak naast een restaurant en een kleine supermarkt ligt heet me vriendelijk welkom. De man wijst me het plekje aan in een prachtige olijfgaard en sluit ook meteen mijn elektriciteit aan, ik hoef geen hand uit te steken. De douches en toiletten zijn super schoon en nieuw, kippetjes en een haan scharrelen meteen om het busje heen. Baloe heeft ogen te kort.

Zodra ik geïnstalleerd ben wandelen Baloe en ik naar de watervallen waar het inmiddels een drukte van belang is. Busladingen toeristen verdringen zich in eerste instantie niet eens op het uitzicht op de watervallen maar op….. een groot gezin Berberapen die er rondscharrelen en worden gevoerd. Ze zijn totaal niet agressief en genieten schijnbaar van hun publiek. De baby’s krijgen natuurlijk de meeste aandacht, ze rennen achter elkaar aan langs de rand van de waterval, spelen en worden tot de orde geroepen door de ouders wanneer er te heftig aan toe gaat.. Maar wat blijkt? Wanneer ik uren later er nog eens langs wandel is er geen toerist meer te zien maar ook geen aap. Ze zijn hier vast los gelaten voordat de busladingen toeristen er waren….

Op een terras in de zon bestel ik mijn eerste Berberomelet van deze reis. Ik heb er al veel over gehoord maar nu het naar het einde loopt wil ik het ook zelf een keer gegeten hebben. Hij wordt in de tajine geserveerd, tomaten en groenten er doorheen en met flink wat kruiden. En natuurlijk standaard het ronde brood erbij. Hij is heerlijk, ik had het eerder moeten doen. Baloe krijgt volop aandacht van een stel Duitsers die met een klein hondje naast me zitten. Een van hen meent een paar keer te moeten zeggen “Past auf, er hat schon gegessen”. Ik doe eerst alsof ik het niet hoor maar dan zeg ik toch: “Das ist doch aber auch ein sehr alter Witz!” Ze doen nog even alsof ze mijn opmerking leuk vinden maar zo was hij beslist niet bedoeld!

Mijn heerlijke lunch wordt meteen verteerd wanneer ik de vele trappen naar beneden wandel langs honderden kleine winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen: potjes, pannetjes, jurken, sieraden en nog meer zooi (waar ik me eerder ook al schuldig aan heb gemaakt.) Onder aan de voet van de watervallen staan bootjes gereed, honderden toeristen die blijkbaar even nat willen worden staan er in rijen te wachten. Op een platform staan 2 Arabische volbloedpaarden opgetuigd in vol ornaat, helaas staan ze uren later nog op dezelfde plek, wachtend totdat iemand met ze op de foto wil.

De 5 kilometer lange rondwandeling bestaat natuurlijk niet alleen uit die vele trappen naar beneden, je moet aan de andere kant van het meer ook weer omhoog. Bij een van de stroomversnellingen liggen zandzakken waar je overheen kunt naar de overkant, maar ik voel door al die trappen dat mijn benen heel bibberig zijn. En dan word ik aangesproken door een jonge man, die mij herkent. Hij stond vanmorgen met de campingbaas te praten toen ik aankwam en is blijkbaar een gids. Of ik naar de overkant wil, vraagt hij. Ik wijs hem mijn bibberende benen aan en natuurlijk Baloe. Moet geen probleem zijn, Baloe kan zonder riem voorop lopen en mij neemt hij bij de hand en zo sjravel ik achter hem aan naar de overkant. Baloe is er in een zucht, ik doe er iets langer over. “Vanavond drinken we een kopje thee”, zegt hij voordat hij terug loopt. Ik heb hem (gelukkig) niet meer gezien, al is de avond nog niet om.

De weg terug omhoog gaat over bospaden en weer veel trappen die nu natuurlijk een stuk moeilijker zijn, ongelijk en vol stenen. Puffend komen we boven, het had niet veel langer moeten duren ook al omdat me op dit smalle stuk honderden toeristen tegemoet komen wat met een hond aan de riem ongemakkelijk lopen is. Los laten gaat niet want die Marokkanen zijn vreselijk bang voor honden. Voor mij alleen maar gunstig…

Nadat we uitgerust zijn maak ik nog een wandeling door het dorp om te proberen Dirhams te scoren voor de laatste paar dagen. Dat kan gelukkig bij de apotheek die ook nog medicijnen verkoopt voor dieren. Hoe uitgebreid kan een zaak zijn….

Mijn plan was om morgen terug te gaan naar de groep in Marrakech maar dat idee heb ik laten varen. 3 Uur terug rijden om dan maandagmorgen weer te vertrekken naar Mohammedia dat vanuit Marrakech nog eens 3,5 uur rijden is. Dan kan ik beter rechtstreeks naar Mohammedia rijden dat vanaf hier 4 uur rijden is. Dus vanaf morgen zit ik heerlijk aan het strand, het is inmiddels alweer weken geleden en na al die bergen verlang ik ook weer naar de zee. Maandag join ik dan weer de groep die net als ik veel te vertellen zal hebben over de afgelopen dagen.

Route: Marrakech – Tameleit – Essahrij – Tanant - Ouzoud
Gereden kilometers: 158
Coördinaten slaapplek: N 032,00.843 W 006,43.050

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis