Vandaag gaat de route naar Marrakech, de stad waar het land zijn naam aan dankt , een route van bijna 200 kilometer over de hoogste bergpas van Marokko én van Noord-Afrika, de Tizi-n-Tichka op 2260 meter.

Ik ben vandaag niet als eerste weg, Peter en Annemiek en Gerrit en Mariët vertrekken al vroeg omdat ze een afspraak hebben in het kindertehuis in Marrakech waar we geld voor hebben ingezameld en waar diverse groepsleden spullen uit Nederland hebben meegebracht. Derk en Margriet vertrekken daarna om de route die over de pas gaat te verkennen. Het kan tenslotte zijn dat de weg is afgesloten vanwege sneeuwval.

Ik wacht hun apje niet af en vertrek meteen daarna. Het wordt een van de meest mooie routes van de reis, hoge bergen in allerlei kleuren, bomen die in bloei staan en met steeds zicht op de toppen met sneeuw. Slingerende bergwegen op én af, meer nog dan de weg door de Dadeskloof. Kleine dorpjes waar de mensen vriendelijk zwaaien maar waar ook de effecten van de laatste aardbeving zichtbaar zijn. Langs de weg staan nog steeds tenten voor de mensen wiens huizen een paar maanden geleden in een split second zijn weggevaagd. Grote rotsblokken die aan de kant zijn geschoven om de doorgaande weg niet te blokkeren.

Ik stop in het kleine Berberdorp Telouet om de Kasbah te gaan bekijken die op 1800 meter hoogte ligt in het Atlasgebergte. De Kasbah werd in 1860 gebouwd voor de clan Glaoui, die door de nabijheid van de zoutmijnen én omdat het op de karavaan-route van de woestijn naar de grotere steden ligt, dé rijkste mensen van de omgeving werden.
De Kasbah, die behoort tot een van de meest mooie in het land is ook een van de gebouwen die het meest heeft geleden onder de aardbeving en staat gedeeltelijk op instorten. De poorten zijn gesloten en je kunt er nu alleen nog maar omheen lopen. Dat de directe omgeving een ware vuilnisbelt is en waar het vol ligt met glas kan niet op de aardbeving geschoven worden. Dus ik maak net als de Japanners dat altijd doen snel een paar foto’s en dan rij ik de prachtige weg verder naar de pas.

Vanmorgen ben ik vertrokken in een rok en een t-shirt maar zodra ik de deur van het busje open maak op die hoogte waait, ondanks de felle zon, een vieze koude wind naar binnen. Baloe heeft nergens last van , die springt naar buiten , heeft het waarschijnlijk even gehad met al die slingerwegen. Met een dikke trui en een lange broek waag ik me dan toch even naar buiten waar zeer agressieve, opdringerige mannen hun waar staan aan te prijzen. Hadden ze beter Engels gekund dan had ik gezegd: “weten jullie nu waarom hier niemand iets koopt en iedereen doorrijdt?” Ik maak nog snel een paar foto’s bij het monument en dan vlug warme busje in.

De weg slingert verder naar beneden maar net zo snel weer de hoogte in, een meer dan prachtige route met schitterende uitzichten op de kleine dorpjes die er tegenaan geplakt lijken te liggen. Heel veel fotostop’s of op de wegen waar geen verkeer is, langzaam rijdend een foto maken van achter het stuur. Ergens tussen de bergen, boven een rivier, staan een paar groepsleden op een verlaten plekje. Ik kan meteen aanschuiven, Jacques en Brenda zijn buiten op een benzinetoestelletje macaroni aan het maken en Robert en Yvonne zijn ook uitgenodigd. En zo zitten we gezellig een paar uur totdat het hondje van Brenda, dat Baloe altijd achterna loopt een korte berisping van hem krijgt, toch weer doorgaat met hem lastig vallen en het Baloe dan teveel wordt. Die springt er bovenop en laat niet los. Ik grijp Baloe in zijn nek en val met hem achterover. Inmiddels heeft Brenda haar hond ook te pakken en hij wordt in hun camper opgesloten. Bij zijn oor is een niet noemenswaardig beetje bloed te zien maar Brenda en Jacques maken zich gelukkig ook niet erg druk er over. Ik sta wel te trillen op mijn benen, het had ook anders kunnen aflopen….

Niet veel later stoppen er nog twee stellen die een stuk later zijn vertrokken vanaf de camping , Bernadine en Anika en Ytje en Wouter maar het wordt langzaam aan tijd om richting Marrakech te gaan. Het is inmiddels half 4 en ik moet nog anderhalf uur rijden.

Camping Le Relais de Marrakech ligt 15 kilometer buiten de stad en de drukte op de wegen er voor is na de rust in de bergen, een beetje een afknapper. Bij aankomst krijg ik een plekje tussen de bomen aangewezen maar omdat ik zo moe ben krijg ik het niet meer geregeld om de bus ertussen te duwen. Ron staat klaar om het stuur over te nemen en van mijn buren, de 2 huisartsen moet ik ‘verplicht’ even komen zitten. Hij regelt mijn elektriciteit en zij schenkt water voor me in. Heerlijk even relaxen voordat een half uur later de briefing begint. 4 Dagen Marrakech, er moet van alles worden geregeld. Wij zijn er in januari 2014 al eens geweest dus voor mij hoeft dat niet zo. Maar morgenvroeg ga ik met nog 5 anderen met een taxi naar de stad waar zij een rondrit gaan maken in een paardenkoetsje en ik in mijn eentje ga shoppen, ik heb nog wel wat op mijn verlanglijstje staan….

Route: Aït-Ben-Haddou – Telouet – Tizi-n-Tichka - Marrakech
Gereden kilometers: 186
Coördinaten slaapplek: N 031,42.483 W 007,59.332

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis