Het is heel lang geleden dat ik een traantje van emoties heb weggepinkt, maar de route van vandaag plus de heerlijke kwijlmuziek van Julio Eglesias op de achtergrond plus het feit dat ik hier zomaar in mijn eentje rondrijd, ja dat doet me wel wat.

Ik ben vanmorgen meteen na Derk en Margriet, de reisbegeleiders , vertrokken,. Zij moeten altijd als eerste op de nieuwe camping zijn om alles voor te bereiden voor de rest van de groep. Ik heb nog even met ze overlegd of ik de route naar de blauwe rotsen met mijn camper kan nemen, tenslotte kom ik daar op 3 kilometer na vrijwel langs, maar ze raden het me ten stelligste af, “zeker niet doen in je eentje”. Heel jammer want we zijn daar twee dagen geleden ook al eens geweest en ik zag pas later dat er een cache lag.

De route naar het plaatsje Icht in het zuiden van de anti-Atlas voert door valleien met palmbomen, een enkel dorpje waar geen mens te bekennen is, slingerwegen met haarspeldbochten door de bergen met zijn vele verschillende kleuren, prachtige vergezichten, droge rivierbeddingen, kale vlaktes maar met altijd toch die hoge bergen eromheen, loslopende dromedarissen langs de kant van de weg. En géén politiecontroles dit keer. Maar ook geen verkeer, je kunt de auto midden op de weg zetten , uitstappen en foto’s blijven maken. Ik heb zegge en schrijven 1 tegemoetkomende auto gezien op die 115 kilometer.

Om een uur of 2 komt camping Borj Biramane in zicht dat midden in een veld aan de rand van de woestijn ligt en helemaal is ommuurd. Er staan een paar vakantiehuisjes, er is een piepklein zwembad en een Frans restaurant. Iedereen heeft zich zonder dat ik het weet blijkbaar ingeschreven om er vanavond te gaan eten, maar ik heb net voor 2 dagen spaghetti gemaakt en ook helemaal geen zin om ernaar toe te gaan. En dan komt Derk zeggen dat ik de enige ben die niet gaat en laat ik me toch weer overhalen om ook te gaan…

Maar voordat we gaan eten staat er een gids op ons te wachten om het oude dorp Icht te gaan bezoeken dat bij een oase ligt. Het heeft hier nu al 10 jaar geen druppel meer geregend maar er loopt een ondergrondse rivier vanaf de bergen van de Hoge Atlas. We moeten een zaklamp meenemen want heel veel gangen zijn zo gebouwd dat er geen daglicht bijkomt. In 973 is de eerste moskee gemaakt van leem die later is vervangen door een stevigere moskee. Op straat lopen een paar gesluierde vrouwen en achter de ‘ramen’ zie je vaak wat gezichten wegduiken zodra ze merken dat wij kijken. Er is een piepklein kruideniertje en voor de rest heel veel stof en zand. Aan het einde van de excursie neemt de Franstalige gids ons mee naar zijn ouderlijk huis waar hij nu nog met zijn moeder, vrouw en 5 kinderen woont en serveert thee en cake.

Baloetje ligt geduldig te wachten onder de auto, het is warm maar met de wind die er staat merk je daar niet echt veel van. Nog even een wandeling rond de camping door de droge rivierbedding en dan om half 7 naar het restaurant voor het diner. Met Cees en Inge en Bernardine en Annik aan tafel is er gespreksstof genoeg. Bernardine heeft net als ik geen zitvlees en heeft altijd wel iets waarvoor ze van tafel moet. Nu is dat niet zo erg want het eerste, de soep, komt pas om 8 uur op tafel. De van tevoren bestelde tajines laten nog langer op zich wachten, de bediening is duidelijk de kluts kwijt. Het is inmiddels kwart over 8 en de meesten van ons hebben nog niets gehad. Maar dan komt eindelijk de rest op tafel. Ik heb barstende honger en heb spijt dat ik me heb laten overhalen. De beef tajine is een en al vet, er liggen 2 stukjes aardappel, een stukje paprika en wortel bij. Het droge brood staat al twee uur eerder op tafel. Nee , dit is echt geen succes. Morgenvroeg serveren ze een ontbijtje, maar dat laat ik aan mij voorbij gaan. Het personeel kennende wordt dat ontbijt geserveerd op lunchtijd! . De volgende keer is mijn ‘nee’ ook echt ‘nee’.

Route: Tafraoute – Izerbi – Igmir -Icht
Gereden kilometers: 115
Coördinaten slaapplek: N 029,03.576 W 008,51.204

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis