Dat zijn de woorden van Margriet, de reisbegeleidster, als ze rond 2 uur op de camping aankomen. Haar woorden, mijn gedachten…
Maar eerst naar mijn dag: mijn nacht was verwarrend, dromen dat ik thuis was, vergeten om cadeautjes te kopen, daarna weer dromen dat ik toch nog in Marokko zat en alsnog die dingen kon kopen en nu maar hopen dat ik ze nog tegenkom op die laatste dag. Want wat ik wil hebben dát weet ik!

Baloetje zeurt om half 8 dat hij eruit wil, dat zal wat worden als ik weer thuis ben. Maar hij krijgt zijn zin al zal hij toch nog even moeten wachten met naar buiten gaan, ik wil eerst mijn was in de machine doen voordat de groep eraan komt. Ik heb er een slechte dag voor uitgekozen, er is regen voorspeld in Mohammedia, maar vooralsnog is het droog . Onder het afdak tussen de pilaren van wat ooit een open zaal is geweest hang ik provisorisch de nog nooit gebruikte waslijn op, voor het eerst in mijn campergeschiedenis😊 en na een half uurtje kan de was worden opgehangen. Dan is Baloe aan de beurt om te worden uitgelaten en om vers brood halen, 2 vliegen in een klap. De supermarkt op de hoek is nog dicht en terug bij de camping doe ik mijn ‘beklag’. Tja, het is 9 uur en ik verrek van de honger. Volgens de beheerder van de camping moet ik bij het restaurant zijn en hij stelt voor om met me mee te lopen om het aan te wijzen. Tja, vriendelijk zijn ze hier wel op de camping, maar de accommodatie laat vreselijk te wensen over. Wanneer ik na mijn ontbijt naar de douche loop is die te smerig om met blote voeten in te gaan staan dus ik houd mijn slippers maar aan. De deur kan ook niet op slot en dus waag ik het er maar op en tot overmaat van ramp houdt na 2 minuten het warme water ermee op maar dan ben ik voor het grootste gedeelte wél al schoon!

De campingbaas heeft me gisteren bij aankomst op een plekje gezet waar ik morgenvroeg niet zo makkelijk uit kom als ik zoals gewoonlijk als eerste weg wil rijden. Dus koppel ik snel de elektra van de bus af en rij hem achterwaarts weer mijn plek op, tenminste dat is wat ik probeer, maar tussen al die bomen die hier staan gaat het wat moeilijk. Een paar Duitsers kijken het een beetje meewarig aan zonder dat ze een poot uitsteken om aanwijzingen te geven, maar dan komt de baas van de camping er zich mee bemoeien. Die krijgt alleen weinig kans om in de buurt van het busje te komen: want daar is Baloe die luid reageert en op hem afstormt. Gelukkig ligt hij vast aan de lijn aan een boom en na wat gemopper van mij toomt hij snel in: de baas! Waar ik overigens wel blij mee ben!

En dan is hij eindelijk aan de beurt om uitgebreid te gaan wandelen, het is nog steeds droog, maar wel erg fris. Nu het eb is ligt het kleine eiland Mimosa, waar de camping naar is vernoemd, vast aan het ‘strand’ . Een kleine baai met kiezelstenen, het woord ‘strand’ niet waardig. Maar leuk om even naartoe te lopen terwijl het dan al zichtbaar vloed wordt.
Boven de rotsen wandelen we zo ver dat we het strand van gistermiddag kunnen zien liggen, een tweetal kilometer hier vandaan. Maar ontspannen wandelen is er niet bij, tientallen straathonden achtervolgen ons woedend maar wijken gelukkig uit als ik wat stenen in hun richting gooi. Verderop loopt een teefje dat angstig blaft, haar tepels hangen tot bijna op de grond. En dan verschijnen er plotseling van achter een rotsblok een stuk of 9 puppy’s van een week of 10 oud, wat angstig piepend maar die dan toch onbevangen op ons afkomen terwijl Baloe ze niet eens bekijkt. Hij loopt al snuffelend rond of er niet wat lekkers in de buurt ligt, het teefje boeit hem verder ook niet. Er staat een bak water en een schaal waarin voer heeft gelegen, maar zo te zien alleen wat brood, dus ze worden wel gevoerd. Maar het is vreselijk dat hier dus straks nog eens 10 honden rondrennen, die net zo ‘agressief ‘ worden als de rest van de troep. En niemand die er ook maar iets aan doet.

Om een uur of 2 komen Marleen en Peter, twee van de reisbegeleiders, als eerste aan op de camping en komen meteen bij mij binnenvallen om te vragen hoe het is geweest in mijn eentje. Ik doe uitgebreid verslag, hoor hun verhalen aan over Marrakech en dan lopen ze naar hun eigen camper waar ze meteen een smak in de modder maakt. Het is inmiddels flink gaan regenen en dat maakt het terrein nog viezer dan het al is. Nu kan ze meteen met haar eigen vieze kleren mijn jasje meenemen naar de wasmachine. Dat ben ik voor de zoveelste keer vergeten!
En dan volgen Derk en Margriet wiens eerste woorden als ze het terrein op komen rijden zijn: “Wát een klerezooi!! “ Het schijnt dat deze camping nog niet eerder is bezocht door de NKC en waarschijnlijk blijft het ook bij deze ene keer. Margriet oppert nog even om naar een andere camping te gaan maar volgens Derk zit dat er organisatorisch niet in. 20 Campers, zoek maar eens een plekje voor zo’n grote groep. Als hij aan mij vraagt hoe de douches zijn kan ik alleen maar zeggen: “Smerig”. De rest van de camping is verwaarloosd, als ik naar het plafond kijk van de plek waar mijn was hangt kan ik alleen maar vermoeden dat het hier ooit erg mooi moet zijn geweest, maar dat is waarschijnlijk al héél lang geleden!

De eerste groepsleden beginnen dan binnen te druppelen en krijgen een plekje aangewezen door een van de hulpjes van de camping, hun gezichten staan niet écht vrolijk en dat komt niet door de regen😊 Naast mij komen Marjo en Roel staan met Beike die na 10 dagen ziek te zijn geweest, gelukkig een stuk is opgeknapt na een dierenartsbezoek in Marrakech. Voor de twee gepensioneerde huisartsen een hele geruststelling, je zult als hond (of mens) maar ziek worden in zo’n land als dit. Als Roel het busje op zijn plek heeft gezet lopen Marjo en ik met de honden naar het ‘strand’ dat de naam niet verdient, weer achterna gezeten door een roedel woedend blaffende honden met tussen hun in, nu nog, 2 schattige puppy’s. Maar door het gebaar van het oprapen van stenen wijken ze met de staart tussen hun poten achteruit, banger voor ons dan wij voor hun…

De regen houdt aan, mijn vele was is nog steeds niet droog en dat zal hij ook wel niet worden dus er zit niets anders op dan alles in het busje op te hangen. Gelukkig is de overtrek van de matras wel zo goed als droog en de rest droogt morgen wel onder het rijden. Het is maar goed dat ik geen bezoek verwacht vanavond😊😊Nu hebben alleen Baloe en ik er ‘last ‘ van al hoor ik hem er niet over mopperen. Heerlijk zo’n vent in huis…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis