Net voor het zondagsgebed kom ik mijn bed uit, het is half 7. De nacht was warm, het wordt tijd om me van 1 dekbed te ontdoen. De warme extra deken die ik bij me heb, ligt al sinds een paar weken onder het bed in de kist. In Frankrijk was die nog hard nodig maar naarmate we meer naar het zuiden trekken is dat ding alleen maar ballast geworden. Hoewel de temperatuur in het Atlasgebergte in deze tijd ook nog erg koud kan zijn. Ik herinner me nog dat we daar in 2014 ook in januari zijn geweest en toen lag er nog sneeuw en hadden we de dikke jas echt nodig. Vanmorgen maak ik een extra lange wandeling met Baloe want die blijft alweer bij het busje op de camping terwijl wij naar de markt gaan in Had Draâ. Gelukkig is hij inmiddels zo aan de mensen om hem heen gewend en zij aan hem dat hij geen ‘gevaar ‘meer vormt voor hun.

De streekmarkt in Had Draâ is de grootste van het hele land. Al eeuwen is deze markt de ontmoetingsplaats van kopers en verkopers. Gebruikte voorwerpen, bouwmaterialen, vloerkleden, kamelen, vaarzen, ezels, kippen en geiten worden vanaf 5 uur ’s morgens uitgestald. Vanaf 6 uur lopen mensen uit alle lagen van de bevolking de markt op die tevens ook de plek is waar men buren, vrienden of familie treft.
Het busje zet ons aan de ingang af in de hoop dat we allemaal om 1 uur weer de weg terug hebben gevonden. Ik maak een waypoint aan in de Geocache ap en dan weet ik dat het goedkomt. Tenslotte vind ik zo altijd al mijn weg terug en ben ik niet bang om ‘lost ‘ te lopen. André, wiens vrouw Majda op de camping is achtergebleven omdat zij deze markt 4 jaar geleden al eens bezocht hebben, loopt met mij mee. Er is uitdrukkelijk gezegd dat we alles mogen fotograferen, behalve mensen en dat is natuurlijk net wat het leukste is op zo’n markt. We zijn nog niet door de poort waar de eigenlijke markt begint of mijn mond valt al open van verbazing. Duizenden mannen met karren vol rotzooi, dieren en ander goed kriskrassen op straat door elkaar. Een buslading toeristen wordt uitgeworpen en dat gaat allemaal de grote poort door waar de hectiek pas écht goed begint. Alsof dit al niet genoeg hectiek was….Het eerste dat we tegenkomen zijn grote manden met levende kuikens in allerlei formaten. Mannetjes die op hun hurken erbij zitten, in gewaden waar ik het al warm van krijg als ik het zie. Onder een groot afdak van zeil zijn provisorische restaurantjes gemaakt, op het spit worden allerlei kippedelen gebakken. De mannen achter het vuur verdwijnen in de rook. Een paar meter verder worden de koeien, schapen en geiten geslacht, gelukkig achter een muur, maar het bloed loopt over het terrein. Bij tientallen kramen hangen de hoofden, de poten en andere delen van de dieren terwijl er tegelijker tijd stukken vanaf worden gesneden die verkocht worden aan alleen maar MANNEN. Er zijn geen vrouwen te bekennen op de hele markt. En als er vrouwen te zien zijn, dan zijn het toeristen. Op de vismarkt precies hetzelfde, op de grond onder een smerig uitziend tafeltje waarop allerlei onherkenbaars ligt, ligt een dode haai. Iets verderop worden met branders hele delen van de koe/geit/of schaap zwart geblakerd, ik heb geen idee waarom? Kinderen in de leeftijd van Xavi , branden kleinere stukken van iets wat niet meer herkenbaar is . Er wordt volop naar elkaar geschreeuwd, het lijkt wel een wedstrijd. Tussen dat alles staan karren met muildieren die vanuit een zak die aan hun mond vastgebonden is, te eten krijgen. Alles wat de Marokkaan in het dagelijkse leven nodig heeft is hier te vinden. Een grote groente en fruitmarkt, bestelbussen zo vol geladen met sinaasappels , auto’s vol bananen of alleen maar uien. Ik geloof dat ik wel honderd keer heb gezegd: “Ongelooflijk” . Tussendoor schallen de nasale stemmen van megafoon-gebruikende verkopers. Van alle kanten hoor je “BALEK” , kijk uit, als je weer eens voor de voeten loopt van een man met kar. Een markt waar alleen maar touwen worden verkocht, in alle soorten en maten. Schoenlappers die met een dikke naald en draad een tot op de zool versleten schoen herstellen van een jochie dat er geduldig naast staat te wachten. De geur van vlees, vee, rook, thee, koffie, nootjes, vers bloed, kruiden, stof , mest en mensen. Provisorische tenten van jute en rieten latten waaronder oude, of lijken ze maar zo, mennekes hun zelfgemaakte olijfolie aanbieden in plastic flessen waardoor je even de neiging hebt om te denken dat het iets anders is dan olie…Bij het tankstation dat net iets buiten de muren van de Souk ligt, stopt een kleine open vrachtwagen die zijn handel voor vandaag of gékocht heeft of niet heeft kunnen verkopen: er staat een ezel in en een ezel hangt met zijn hoofd helemaal over de reling van de auto. Hij is dood! Als de chauffeur dit ziet geeft hij het hoofd van de ezel een dreun zodat dat terugschiet in de auto en meteen op de vloer neerknalt. We horen de doffe klap van het dier dat op de vloer van de auto valt. Een misselijke aanblik!
Een markt die je eigenlijk moet beleven, want echt beschrijven is te moeilijk. Ik hoop dat de foto’s een beeld geven dat jammer genoeg nooit volledig kan zijn.

Rond 1 uur haalt het busje ons weer op, iedereen zit vol van wat hij gezien, geroken en beleeft heeft. Het is een grote anti-climax om weer gewoon op de camping te komen waar onze ‘rijkdom’ staat. Want zo voelt het wel….
Baloetje, die kwispelend onder de camper vandaan komt, heeft inmiddels een korte wandeling gemaakt met Bernardine , om hem hoef ik me dus geen zorgen te maken als ik een paar uur weg ben. Deze dingen zou ik nooit kunnen doen als ik alleen onderweg was. Want met deze temperatuur, het is inmiddels 28 graden, zou ik hem nooit in de camper kunnen achterlaten. En mee naar de markt? Dan hadden ze waarschijnlijk gedacht dat hij een nieuw soort vlees was…..

Ik hou hem nog een uurtje gezelschap en dan duik ik het zwembad in. Tenslotte moet je daarvan profiteren als het aanwezig is. Maar voor de temperatuur van het water, volgens mijn reisgenoten is dat niet hoger dan 14 graden, hoef je het niet te doen. De kou prikkelt je hele lijf en dat gaat zelfs niet over als je eraan ‘gewend ‘ bent…. Gelukkig is daar de zon die dat lijf weer heel snel opwarmt als je eruit komt. Dus een kwartiertje zwemmen en een uurtje ‘bakken ‘. Heerlijk! Schuldig dat Baloe weer alleen ligt voel ik me dan even niet.
Tegen de avond lopen we nog even een klein rondje buiten de camping. Voor me uit lopen Ron en Mary en inmiddels weet iedereen natuurlijk dat ik thuis schildpadden heb en wijzen ze me op 2 schildpadden die ze net hebben ontdekt. Ik had van deze en gene gehoord dat ze onderweg al ettelijke hebben gezien maar voor mij waren het de eersten. 2 Moorse landschildpadden die elkaar net op dit moment wel héél erg leuk vinden😊. Mijn telefoontje ligt nog in de camper maar gelukkig hebben zij het bij zich om snel wat foto’s te maken. Na al die vreselijke dier-taferelen die ik vandaag heb gezien was dit natuurlijk wel een mooie afsluiter van de middag…

Als afsluiting van deze twee dagen trakteert de NKC op een heerlijk diner in het restaurant van de camping, we kunnen kiezen : als voorgerecht een tomatensalade en als hoofdgerecht tajine of tajine😊 Dus ik neem tajine ha ha . Ik heb een leuk gezelschap aan tafel, een stel uit Horst, een stel uit Zoetermeer en het andere uit Borger. En Borger is natuurlijk bekend bij mij, ik ben er het afgelopen jaar een aantal keer geweest dus we hebben genoeg om over te kletsen. Voordat het toetje komt heb ik nog een laatste taak voor vandaag: Mijn was moet worden opgehaald. Ik heb hem gisteren bij de receptie ingeleverd, hij is vanmiddag gewassen en daarna heb ik hem in de zon naast het zwembad te drogen gehangen. Morgen trekken we weer verder dus voordat ik het vergeet moet ie wel opgehaald worden. In het pikkedonker loop ik heel voorzichtig langs het zwembad, want stel je toch voor: mijn reisgezelschap denkt dat ik in de camper ben en dan zouden ze me dan in het zwembad vinden. Maar aangezien mijn reisverslag nu wordt geplaatst kunnen jullie ook gerust zijn: Ik ben veilig in mijn camper aangekomen…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis