Ik heb als een roosje geslapen op de geleende, nieuwe matras van Diana. Maar mijn ingebouwde wekker slaat om half 6 op tilt. Nog even dan, zegt mijn lijf, maar langer dan drie kwartier houdt het dat niet vol. Ik moet er uit! In de buurt loeit een koe en de boer is ook al bezig op het land. Als Baloe mij boven hoort zuchten en steunen staat hij kwispelend te wachten en bijt me zowat in mijn benen als ik aan de afdaling begin.
Een kort rondje over het terrein, meer tijd krijgt hij niet om zijn poot op te tillen, want inmiddels begint het weer gestaag te regenen. En ik had nog wel zoveel plannen vanmorgen. En die hadden niets met regen te maken; een wandeling langs het strand van de Waddenzee en wellicht nog een duik in die zelfde zee. Helaas, dan maar de meer functionele dingen: Boodschappen doen en tanken, een gevulde maag en een gevulde tank. Met dat eerste kan ik nog wel even zonder, maar om nu hier ergens langs de kant van de weg te staan zonder diesel is wat minder. En dan klaart het zowaar een beetje op en kan ik tenminste nog iets leuks gaan doen. De wandeling langs het strand wordt een wandeling langs de sluis van Hojer waar een paar geocaches liggen die ik natuurlijk wél even mee wil pikken. Baloe is blij dat hij uit het busje mag en rent als een dolle om me heen.
Inmiddels zijn mijn schoenen en sokken doornat, de weerbestendige wandelschoenen staan thuis in de gang. Vergeten mee te nemen !!
In de supermarkt hoor ik dat in het 10 kilometer verderop gelegen Tonder een aantal schoenenzaken zijn, in de winkelstraat die dwars door het stadje loopt. Met de navigatie is een parkeerplek aan de rand van het stadje snel gevonden, precies tegenover het politiebureau. Wie weet heb ik dat nog eens nodig, denk ik nog even.
Baloe blijft achter om op het busje te passen en ik ren door het leuke stadje op zoek naar niet al te dure wandelschoenen. Het zonnetje breekt door en overal staan live bandjes te spelen. Aan mij niet besteed, mijn prioriteit ligt bij droge schoenen want inmiddels zijn mijn voeten ijskoud. In de tweede winkel heb ik beet, de ECCO's zijn in de aanbieding en de verkoopster sleept af en aan om mij maar iets aan te smeren. Ook hier zal Corona zijn werk hebben gedaan. Gelukkig vind ik snel een paar iets hogere wandelschoenen die ook nog eens 50% zijn afgeprijsd en die lekker zitten. En het voornaamste is dat ze waterdicht zijn.
Baloetje is blij dat ik na een klein half uur weer terug ben. Ik heb hem beloofd om een flink stuk te gaan wandelen in het park bij het zomerverblijf van de Deense Koninkijke familie.
Maar dan werkt het busje niet meer mee. Het enige geluid dat eruit komt als ik de sleutel omdraai, is wat gebrom. Na drie keer proberen besef ik meteen waar de oorzaak ligt: ik heb de lichten laten branden en dus zal de accu leeg zijn. Net als ik wat wanhopig om me heen sta te staren rijdt een kleine Duitse auto de P op die ik meteen aanklamp. Een jong gezin met 4 kleine kinderen stapt meteen uit als ik ze vertel wat er aan de hand is. De man is meteen bereid om te helpen, de startkabels en gebruiksaanwijzing die hij bij zich heeft, zijn nog nooit uit de verpakking geweest, zo lijkt het.
Na een half uurtje klungelen is er niet meer beweging in het busje geweest als de 2 meter die de man hem naar voren heeft geduwd om de afstand met zijn auto te overbruggen .
Hij verontschuldigt zich in alle toonaarden dat het niet gelukt is en raad me aan om hulp te gaan vragen bij het tegenoverliggende politie bureau. Waarschijnlijk, zo zegt hij, heeft zijn auto niet genoeg power om het busje te laten starten. Aanbellen bij het politiebureau levert niets op, waar zijn ze als je ze nodig hebt? Wat nu? Wachten totdat zich iemand meldt met een zwaarder voertuig of ? En dan rijdt er een camper de parkeerplaats op, weliswaar een Deen, maar die blijken allemaal Duits te kunnen praten. Een iets oudere man met zijn stokoude moeder naast zich. En ik denk meteen dat hij wel zal zeggen geen tijd te hebben. Maar nee hoor, ook die schiet meteen uit de auto om te helpen. "Probieren Sie erst mal" zegt hij en tot mijn verbazing start het busje meteen.
Zijn duim gaat omhoog als ik glunderend wegrijd. De wandeling door het park moet maar even wachten. Eerst even snel naar de veiligheid van de camping waar, als het nodig mocht zijn, hulp aanwezig is.
Een paar uur later durf ik het weer aan om naar Mogeltonder te rijden, volgens de Denen heeft het plaatsje waar zich het zomerverblijf (Slot Schackenborg) van
Prins Joachim, Prinses Marie en hun kinderen bevindt, het mooiste straatje van Denemarken. Ik heb er natuurlijk nog niet veel gezien, maar het is inderdaad een leuk, pittoresk plaatsje met kleurige huisjes. Het paleis is gedeeltelijk opengesteld voor publiek, maar net niet op het uur dat ik er ben. De vlag wappert in de stevige wind, dus dat betekent dat de familie thuis is. Waarschijnlijk zitten ze met z'n allen rond de open haard, want inmiddels waait en regent het weer en de temperatuur is ook flink gedaald. Verscholen onder de paraplu en in mijn regenjas zoek ik nog een paar caches en een half uurtje later sta ik weer op de camping. Het hefdak gaat omhoog, een warm kopje thee, Baloetje aan mijn voeten, de reisgids erbij, wat wil je dan nog meer? Ja, die zon natuurlijk, maar volgens de weerapp wordt het morgen nog slechter!
Rond 5 uur rijden Diana en ik nog snel naar Jysk om de matras om te ruilen. 140 breed was iets te hoog gegrepen, 90 past precies. By Jysk doen ze niet moeilijk, Diana legt in vloeiend Deens uit wat het probleem is en ik mag zelfs nog even proef liggen. Ik krijg even de neiging om daar te blijven:)
Om 8 uur staat het dagelijkse, informatieve praatje van Marcel op het programma waarin hij vertelt wat er allemaal te doen is in Zuid-Jutland.
De koffie en thee komen weer op tafel en samen met de 4 Duitse gasten luisteren we geboeid naar zijn verhaal, waaruit blijkt hoeveel hij van zijn nieuwe vaderland is gaan houden!

P.S jullie reacties vind ik heel erg leuk om te lezen, maar ik hoop dat het van nu af aan allemaal wat soepeler gaat lopen, zodat ik iedereen kan laten genieten van leuke en gezellige dingen:)

En tot slot wil ik toch nog even iets over deze camping vertellen. Ik heb altijd geroepen dat ik nooit en te nimmer op een camping wil staan en dat hebben we in voorgaande reizen ook nooit gedaan. Maar als ze allemaal zo zijn als deze, dan ben ik om. Wat een gastvrijheid en wat een luxe. Douches en toiletruimte zijn aan het woonhuis vast gebouwd. Super schoon. Dag en nacht geopend. Een gezellige zitruimte waar je koffie en thee naar believen kunt pakken. Waar ook landelijke en eigen gemaakte producten te koop zijn. In de keuken staat een magnetron, een oven en een warmhoudplaat en eigenlijk alles wat je in je eigen keuken ook hebt. Handdoeken en theedoeken, afwasmiddel, alles is voorradig. Maar vooral de hartelijkheid en behulpzaamheid van Marcel en Diana, die de hele dag voor iedereen klaar staan. En ook nog eens met een lach op hun gezicht. Ik ben benieuwd hoe het vervolg van de reis gaat zijn. Kan me bijna niet voorstellen dat het ergens anders beter zal zijn. Dus Marcel, Diana en Daler camping hartstikke bedankt!!!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis