Het leven bestaat uit keuzes, elke dag weer. Ondoordachte, heel goed doordachte, veilige en onveilige, makkelijke en moeilijke. De afgelopen maanden heb ik heel wat keuzes moeten maken, maar dat ik naar Tsjechië wilde, dat was een heel goed voorbereide keuze. Na het zien van de televisieserie ‘Wie is de Mol’, dat zich afgelopen jaar in dit land afspeelde, stond het voor mij vast: Het wordt Tsjechië… Vanmorgen sta ik weer voor zo’n keus: ‘wordt het rood of groen?’ ik heb een hekel aan groen maar bij het zien van rood word ik helemaal blij. Maar ja, de rode route is een stuk makkelijker, minder mooi en ook korter. De groene route is langer, mooier, zwaarder en moeilijker voor Baloe, aldus de juffrouw achter de kassa van het Nationaalpark. De prijs is hetzelfde, 100 kronen voor mij en voor de hond nog eens 10 extra. Daar is dan wel een poepzakje bij inbegrepen. Tja, dan is de keus snel gemaakt, het wordt tóch de groene route. En dat Baloe veel aankan heb ik de laatste dagen ervaren. Wat ben ik trots op mijn hond die op één richeltje na, nog alle stappen met mij heeft genomen.
Als eerste lopen we het park in, de kassa is net open, juf is haar wisselgeld nog aan het nakijken. Het gebied dat onder natuurbescherming staat is niet groter dan 1 vierkante kilometer en bestaat uit een grote groep rotsen, waar sinds 1908 ook geklommen kan worden. Wij klimmen ook, maar dan anders, houten en stenen trappen wisselen zich af. Voorbij iedere bocht is weer een andere rotsformatie te zien. De wandeling gaat door nauwe spelonken, de hoogte in en dan weer tientallen meters naar de diepte. Baloe rent met gemak de trappen af en als ik wat langer wegblijf, tenslotte heb ik maar 2 benen, komt hij even terug om te kijken. Op dit tijdstip kom ik nog niemand tegen, dus hij kan makkelijk los lopen. Het laatste stuk is volgens de kassajuf het moeilijkst voor hem. De honderden smalle trappen die door het zand ook nogal glibberig zijn, worden door hem vliegensvlug genomen en ik sukkel er maar een beetje achteraan. Een geluk dat ik de route andersom heb gedaan anders had ik deze horde ook nog eens bergopwaarts moeten nemen.
Terug bij de kassa krijg ik een duimpje van de juf. Of het goed is gegaan met de hond? Ja hoor, dankjewel en met mij óók! Maar daar vraagt ze niet naar.
Ook de man die me gisteren heeft gematst met de parkeerkosten komt nog even vragen hoe het met mij is gegaan. Kijk, dát vind ik nu een stuk leuker en dat hij ook nog eens weet welk ras Baloe is, daar scoort hij punten mee. Hij vertelt dat zijn woonplaats Jicin, dat 7 kilometer verderop ligt, de partner stad is van Wijk bij Duurstede. Hij is er al een aantal keer geweest en vindt het heerlijk dat Nederland zo vlak is. Dat vind ik nu eigenlijk ook wel, nu ik hier al ruim een week bergop, bergaf loop.
Met een vriendelijk “ahoi” (het Tsjechisch voor ‘goedendag’ onder vrienden)wenst hij me een prachtige voortzetting van mijn reis.
En hoewel ik Jicin best had willen bezoeken, het schijnt een mooie historische stad te zijn, sla ik het toch maar over. In het centrum zijn op dit moment teveel activiteiten, waaronder een grote kermis, en een parkeerplek is er zodoende niet te vinden.
In plaats daarvan maak ik de keus om weer richting de Krkonoše te rijden, het Reuzengebergte. Via een prachtige, soms zeer steile route door schitterende valleien en bossen eindig ik vandaag op 800 meter hoogte in het skigebied bij Roudnice. Het uitzicht op de hoge bergen voor me wordt even belemmerd door een flinke regen en onweersbui. Heb ik mooi de tijd om de binnenboel eens te gaan oppoetsen, een lekkere maaltijd in elkaar te flansen en mijn benen wat rust te gunnen.

Route: Prachov - Jicin – Nova Paka – Studenec – Jilemnice – Roudnice
Gereden kilometers: 50
Coördinaten slaapplek: N 050⁰40,846’ O 015⁰30,751’

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis