Daar waar menigeen vast al wel met de gedachte rondloopt wat flans ik dit jaar weer eens in elkaar met Kerst, is bij mij de gedachte aan (kerst) eten ver te zoeken. Het konijn in het zuur, dat toch echt wel een traditie is die ik heb overgenomen van mijn moeder, bewaar ik maar tot eind maart wanneer ik weer terug ben. Dus wat mij betreft mag dat konijn nog wel even blijven rondhuppelen. In de tuin van mijn buurvrouw branden al een paar dagen gezellig de lichtjes waarvan ik een beetje mee profiteer. De lampen in mijn tuin die alleen op zonne-energie aan gaan, laten het de laatste weken afweten. De vele regen en weinig zon zijn daar debet aan.

Op mijn dressoir, waar rond deze tijd het Kindje Jezus zijn 24 uurs slaapje houdt onder het wakende oog van een paar schaapjes en de drie Koningen (die er altijd een paar weken te vroeg zijn) liggen stapels papieren en boeken die mee moeten. Op mijn tafel, anders altijd ingericht voor een fleurig 5 gangen kerstdiner, ligt de rest van de rotzooi. Kabels, opladers, brillen, tasjes in Hülle en Fülle en waarvan ik uiteindelijk misschien maar de helft meeneem. De zomerkleren liggen klaar, maar met de gedachte aan de reis met Gerard vanaf Marrakesh naar het Atlasgebergte in 2014 toch ook nog maar wat warme truien. De sneeuw en de regen daar ben ik nog steeds niet vergeten…

De weken na het kennismakingsweekend ben ik druk geweest met telefoontjes naar de verzekeringsmaatschappij, de zorgverzekering, naar de Spaanse dierenarts in Tarifa om een afspraak te maken, te wijzigen en weer te maken voor een laatste gezondheidscheck voor Baloe . Er moeten kopieën worden gemaakt van alle documenten, een persoonlijk memorandum moet worden ingevuld dat alleen in geval van nood mag worden geopend door de reisbegeleiding. De auto is naar de garage voor de APK en voor het oplossen van het waterprobleem dat me de laatste weken toch nog wel nachtmerries heeft bezorgd. De geeltjes hebben hun weg weer gevonden op de routekaart van Spanje, tenslotte heb ik genoeg tijd om ook nog wat bezienswaardigheden te bekijken voordat ik in Tarifa ben. Kortom, het was en is nog steeds een heleboel wat erbij komt kijken voor zo’n lange en verre reis.

We hebben van de NKC de ap Tripplans gekregen waar de reis van dag tot dag in is beschreven. Links naar bezienswaardigheden onderweg, coördinaten van alle mooie stops, de campings, uitstapjes, routes, afstanden en nog veel meer. Maar wat een geluk dat ik alles van tevoren zo nauwkeurig heb bekeken want ik kom er al meteen achter dat er een paar flinke fouten in staan waarvan een het belangrijkst: Het coördinaat van de camping aan de kust in zuid Spanje, waar we elkaar gaan treffen voor de oversteek naar Marokko komt niet overeen. De coördinaten die ik ingeef sturen me 280 kilometer noordelijker, ergens bij Granada. Nog even denk ik dat de fout bij mij ligt, maar na de tweede keer invoeren krijg ik hetzelfde. Een telefoontje naar de reisbegeleiding levert me het volgende op: “Zou het jou niet passen om ook begeleider te worden? We zullen het er in Marokko eens over hebben!” Ha ha, wie weet dus waar ik volgend jaar om deze tijd uithang. Het regelen, uitstippelen en organiseren zou ik zeker wel kunnen, mijn vele werkzame jaren op het reisbureau hebben daar aan meegeholpen. Maar het gezeur en gezanik van mensen? Denk niet dat dat iets is waar ik tegen zou kunnen.

In ieder geval ga ik nu eerst maar eens kijken wat me deze reis brengt, maar voor nu wens ik mijn lezers alvast hele fijne feestdagen en een goeie roetsch. Tot volgend jaar. Insjallah!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis