Zonder spijt vertrek ik van de camping, de baas aan wie ik de 1ste overnachting moet betalen staat aan de poort en als ik vraag hoeveel hij van me krijgt haalt hij een beetje aarzelend zijn schouders op. “50 Dirham?” zegt hij. Als antwoord krijgt hij van mij dat dat méér dan genoeg is want: “de douches en de toiletten waren niet erg schoon!” en ik duw hem snel het briefje van 50 in de handen en ga op weg naar Rabat. Achter in het busje hangt mijn was verder te drogen aan een hangrekje dat aan het bovenluik bevestigd is. Het heeft de hele nacht onder het afdak hangen wapperen dus écht nat is het niet meer maar het is ook nog niet zo droog dat het de kast in kan. De zon die door het bovenluik naar binnen komt doet de rest. Ja, want die zon is er gelukkig weer.

Gisteravond heb ik uitgezocht hoe ik het beste in Rabat kan komen zonder dat ik écht door de stad moet, want daar wil je met een camper niet komen. De kustweg er naartoe is prima te doen en voordat ik de stad in rij wandel ik nog even met Baloe op een van de prachtige stranden want dat de koning zijn domicilie heeft in Rabat is te merken. Het is super schoon op de wegen, de stranden worden schoongemaakt, er is geen vuiltje te zien. De kilometers lange straten (ze worden boulevards genoemd) die vernoemd zijn naar koningen en prinsen worden aan weerszijden geflankeerd door prachtige lantaarnpalen met een kroontje er boven op. Het kan niet missen, ik ben in de hoofdstad van Marokko. Bij het binnenrijden in Rabat, langs de haven waar blauwe bootjes liggen te dobberen, valt meteen de Kasbah van Oudayas op. Gebouwd in de 12de eeuw als een eenvoudig fort, een versterkt klooster, de Ribat, waar soldaat-monniken zich vestigden die in Spanje ten strijde trokken tegen de Christenen. De ribat werd ‘Ribat El Fath’, Ribat van de overwinning…. Rabat. Vanwege de ‘onneembare’ kwaliteit van de Kasbah had Rabat het voorrecht om een keizerlijke hoofdstad te worden. Het is deze Kasbah die de stad zijn naam gaf.

Ik wring op aanwijzingen van de beheerder mijn busje tussen wat krap geparkeerd staande auto’s en wandel op mijn gemak met Baloe de Kasbah in die een paar honderd meter verwijderd ligt van de oude Medina. Alles doet hier denken aan Spanje, de blauwe kleur op de huizen, de geplaveide straatjes, de massieve deuren met kleurrijk lijstwerk, het smeedijzer. De enkele bewoner die zich laat zien glipt ook weer snel het steegje in waar zijn woning is. De vele toeristen die hier dagelijks door de smalle straatjes slenteren zal hun waarschijnlijk een doorn in het oog zijn. De kleine winkeltjes die het moeten hebben van de toeristen doen op dit vroeg uur ook nog geen zaken temeer omdat het zachtjes begint te regenen en de enkeling die hier loopt nu zijn heil ergens anders zoekt.
Omdat ik niet met de auto Rabat wil doorkruisen en tóch naar de onvoltooide Moskee wil wandel ik met Baloe door de prachtige Medina, die hier zelfs gestructureerder en schoner lijkt dan in de andere steden. Aan de overkant van de rivier is de Bank of Africa Tower, de hoogste toren van Afrika, met een hoogte van 250 meter en zijn 55 verdiepingen niet te missen. Het gebouw met kantoren, winkels, appartementen, een luxe hotel en een observatorium op de top lijkt onmiskenbaar op de Burj Khalifa in Dubai Maar dat kan ook niet anders, ze zijn door dezelfde architecten ontworpen.

De Hassan Toren, is de 44 meter hoge minaret van een onvoltooide moskee die bedoeld was de om de grootste (60 meter hoog)in de Moslimwereld te worden. Toen de opdrachtgever Abu Yusuf Yaqub al-Mansur in 1199 stierf werd de bouw er van beëindigd. Ook de rest van de moskee werd niet meer afgemaakt, alleen wat muren en 348 kolommen zijn er nu nog te zien. Tenminste: als je met de hond naar binnen mag en dat is niet het geval. De 2 wachters te paard die voor de poort staan knikken een beetje meewarig als ik vertel dat ik dat hele eind vanuit de Kasbah ben komen lopen, maar zij kunnen er natuurlijk niks aan doen. Met Baloe achter me gluur ik om de poort om tenminste nog een paar zijdelingse foto’s te kunnen maken en moet dan helaas omkeren. Jammer, ik zal het met de foto’s op internet moeten doen, denk ik nog even. Maar wat schetst mijn verbazing: daar komen Roel en Marjo met Beike aanlopen die ook het monument dat op de Werelderfgoedlijst staat willen bekijken. En dat schept natuurlijk mogelijkheden (voor mij dan) want zij zijn met z’n 2en en kunnen afwisselend naar binnen terwijl een van hun met Beike buiten blijft. Nu gaat Roel eerst naar binnen en blijven wij achter, maar hij is alweer snel terug (mannen!) En dan kunnen Marjo en ik naar binnen en wij (vrouwen) hebben natuurlijk veel meer tijd nodig. Ten eerste om op de foto te gaan met de prachtige wachter die voor de poort van het mausoleum op wacht staat waar 2 koningen en een broer van hen liggen. Een Libanees stel dat Arabisch spreekt , vertaalt voor ons het gesprek dat we willen voeren met de wachter die moeite heeft om zijn lachen in te houden en serieus te blijven. Ik bedenk me nu pas wat de Libanees gezegd kan hebben😊 Maar om 2 uur met een serieus gezicht te moeten blijven staan is natuurlijk ook geen lichtzinnige zaak. Binnen in het mausoleum zit een Iman op de grond Koranverzen te zingen. Een prachtige, eerbiedige stilte vult de ruimte waar de tombe met het lichaam van de laatste Koning van Marokko ligt.

Het plein met de 348 kolommen die voor de minaret staan heeft iets indrukwekkends, iets dat 1200 jaar geleden werd gebouwd en nooit werd afgemaakt en nu een van de grootste toeristische trekpleisters is van deze prachtige stad. Als we buiten komen stuurt Marjo Roel nog even naar binnen, hij heeft het mooiste gemist, volgens ons vrouwen😊
Nadat we met ons drietjes hebben geluncht in een restaurant aan de haven haal ik het busje weer op bij de Kasbah waar inmiddels geen parkeerplekje meer vrij is en rij door het drukke Rabat naar de camping in Kinitra, een klein uurtje verder. Een prachtig zwembad nodigt uit om wat baantjes te trekken maar de buitentemperatuur is er, hoewel de zon schijnt, niet echt naar.

Het strand dat op een minuut of 5 lopen ligt is oneindig groot, net als de roedels honden die er hun stek hebben en agressief op ons afkomen als ik met Baloe de pier op loop. Niet écht ontspannen wandelen als je moet proberen om die dieren van je af te houden. En Baloe? Die laat het afweten en aan mij over om ze weg te jagen. Heerlijk, zo’n vent in huis…..

Route: Mohammedia – Rabat - Kenitra
Gereden kikometers: 98
Coördinaten slaapplek: N 034,15.513 W 006,40.405

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis