Dag 58

Een vreselijke nacht, nog erger dan de storm in Tarifa 2 weken geleden.
Heel vroeg in de avond begint de wind aan te wakkeren en dat leidt tot een heuse storm die heel de nacht aanhoudt. De regen maakt het er niet beter op, het busje rammelt heen en weer, de schotel klappert op het dak. Zo ga ik de nacht in. De storm, die vanwege de stress in de afgelopen dagen en gisteren in het bijzonder in mijn hoofd woedt, voorkomt dat ik in slaap val. De straatverlichting valt geregeld uit om na een paar minuten weer aan te gaan.

Het is 4 uur wanneer ik voor de zoveelste keer naar buiten kijk en zie dat Marietta haar bus heeft gedraaid en dat het licht ook bij haar brandt. Die slaapt dus ook nog steeds niet. Ik draai mijn bus vlak naast haar, maar veel scheelt het niet, de storm dendert door. Raampjes gaan open “Wat doen we?” Het is eigenlijk om te gieren als het niet zo k.t zou zijn. Naast de moskee met zijn hoge muur lijkt het iets rustiger te zijn, in haar pyjama loopt Marietta de straat op en af om te voelen hoe de wind draait. Maar uiteindelijk zetten we de busjes achter elkaar en probeer ik de slaap te vatten. Met 2 paracetamol’s achter de kiezen lukt dat redelijk, het is half 5 wanneer ik de laatste keer op de klok kijk. Twee uur later draai ik me op mijn andere zij en ben ik meteen klaarwakker, alles is kletsnat: mijn kussen, de matras aan een kant, het dekbed. Het is wéér het kastje waar ik drie weken geleden ook al een lek had en waar het op de campercamping opnieuw gekit is. Dat het inmiddels opgehouden is met regenen is een zegen. Nu kan Baloe tenminste naar buiten en kan ik alle natte spullen in de camper te ‘drogen’ hangen.

Dat kan er ook nog wel bij na alle sores van gisteren. Er zullen vandaag koppen met spijkers moeten worden geslagen en een van de dames komt met een paar opties die we aan Berta bij een kopje thee in het restaurantje voorleggen. Ze hoort het verslagen aan en kan zich er niet in vinden maar ons besluit staat vast: Onze wegen gaan scheiden. Hoe erg ik dat ook vindt, een 78 jarige achterlaten, hoewel ze meteen laat weten dat ze ook al contact heeft gehad met andere ‘alleen rijdende campervrouwen’.
Van de andere kant denk ik ook: “wat doet ze hier? Ze kan geen 500 meter lopen, spreekt kinderen op straat aan om met haar hondje te gaan wandelen, kan dus geen dorpje of stadje bezoeken en zit de hele dag maar in de camper”.
We vinden het wel zo fair om haar na een volgende camping te vergezellen, al is die nog een paar honderd kilometer verwijderd van de plek waar we nu zitten en waar ze kan bedenken wat ze wil gaan doen. Later op de middag krijgen we een apje dat ze de groep gaat verlaten, ze heeft inmiddels iets anders gevonden.

Dat er iets moet worden gedaan aan het lek staat als een paal boven water. Net buiten het stadje staat volgens Google Maps een ‘garage’ en samen met Marietta rijden we er net na 10 uur naartoe. Het is niet meer dan een flinke donkere schuur, er hangt geen bordje ‘GARAGE’ boven de ingang maar op mijn “hallo” komt meteen een jonge knaap naar buiten die natuurlijk geen woord over de grens spreekt. De Translate ap doet de rest en wanneer niet veel later een oudere Marokkaan die best wel wat Nederlands spreekt omdat hij ooit in het Slotervaart ziekenhuis in Amsterdam heeft gewerkt, zich erbij voegt en alles duidelijk vertaalt, zit de knul in no time op het dak. De kit die rond de afsluiting van het zonnepaneel zit , is verweerd en heeft los gelaten, vandaar de lekkage in het kastje. Hij peutert alles los en gaat dan aan de slag om het geheel weer dicht te kitten. Een uurtje later is hij klaar , komt voldaan lachend van het dak af en steekt zijn duim op wanneer ik zeg dat ik hem kom opzoeken mocht het vannacht weer gaan lekken. 200 Dirham en 50 Dirham fooi, omgerekend 25 euro is de schade voor materiaal en een uur werk. Kom daar maar eens om in Nederland, daar moet je weken wachten tot je aan de beurt bent. En nu maar hopen dat het gaat regenen vannacht zodat ik het resultaat kan zien.

Maar op een kleine regenbui na is het de rest van de dag prachtig weer. We kunnen dus nog heerlijk buiten zitten. Maar vanwege die rot nacht gaat Marietta even plat en loop ik bij de Gendarmerie naar binnen om te vragen of ik daar mijn tonnetje met wasgoed mag vullen met water. Je kunt je toch niet voorstellen dat je bij de Nederlandse politie naar binnen gaat om zo iets te vragen maar hier krijg je alleen maar een vriendelijk woord. De redelijk goed Engels sprekende man loopt met mijn tonnetje wasgoed naar binnen en maakt duidelijk dat ik zoveel water mag komen halen als dat ik nodig heb. En als ik nog iets anders nodig heb mag ik altijd binnen komen vallen. En als jullie nog langer hier willen blijven staan: “It is very safe here”.

Ohh jee, die waterlanders, een onrustige nacht, een heleboel stress, een lekkage en dan zo’n hoop vriendelijkheid: dan komen ze wel.
Wat de nacht nog gaat brengen ziet er voorlopig goed uit, de stress is nog niet helemaal verdwenen maar het gaat vast goed komen….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis