Een warme, onrustige nacht, lang wakker gelegen en toch weer vroeg op. De zon schijnt al tussen het bladerdak van het bos door. Snel de boel aan kant maken, ontbijten en dan op pad voor een mooie boswandeling. Nog niemand te zien op dit vroege uur, dus ik kan ongemerkt op zoek gaan naar de caches die hier verstopt zijn. De hints ‘ RvW en LvW’ zeggen me pas iets als ik halverwege de route ben. Vrij simpel eigenlijk! Maar laat ik het er maar op houden dat het nog vroeg is. ..Na een kleine 2 uur zie ik het busje staan, nu met wat buren er naast. Tijd dus om richting Mondfeld te rijden, het gehucht waar Anja woont, de fokster van Baloe. Via de ‘Romantische Strasse’, die op dit uur nog helemaal niet zo romantisch oogt vanwege de laaghangende bewolking, rijd ik langs de slingerende Main. Net voor Wertheim breekt de zon volop door en zie ik pas hoe mooi deze route is. Alle voorgaande keren kwamen Gerard en ik van de noordkant Mondfeld in, door Miltenberg en Freudenberg, 2 leuke historische stadjes die we al vaker bezocht hebben. Nu pak ik het veer naar de overkant, een prachtige plek meteen aan de Main waar het voor vandaag goed toeven is. Ik kan pas later in de middag bij Anja terecht en hier sta ik meteen in Stadtprozelten én met een prachtig uitzicht op de vrij toegankelijke Henneburg, die nu eens niet meer in de steigers staat zoals andere jaren nog wel het geval was. Een bezoekje waard, weet ik nog van de eerste keer dat we de ruïne bezochten. Alleen was het toen veel simpeler, nu moet ik vanuit het dorp beneden over een smalle trap met honderden treden naar boven. De laatste trap in deze vakantie ! Na de wandeling van vanmorgen heb ik eigenlijk alleen nog maar zin om bij het busje te zitten met een goed boek, maar de opgeknapte burcht blijft trekken. Dus trek ik na de lunch mijn wandelschoenen maar weer aan en ploeter ik naar boven. Baloetje is al lang aan de laatste trap bezig en kijkt, het lijkt wel een beetje meewarig, naar beneden waar ik sta uit te puffen. Maar het is het waard, vanaf de top heb je een prachtig uitzicht over de slingerende Main, Mondfeld en Stadtprozelten. En op het zonnepaneel van mijn busje dat nu hopelijk, met de volle zon er op, staat op te laden. De burcht, waarvan de bouw in 1220 begon, is prachtig gerestaureerd. Alleen vond ik hem, toen het nog een ruïne was, een stuk imposanter en spannender uitzien. In het park er omheen staan een paar opgezette dieren. Een paar mannen ( en 1 vrouw) die zich nog in de middeleeuwen wanen, proberen de dieren met pijl en boog te raken. Tja, je hoeft maar ergens lol in te hebben.
Wat later in de middag steek ik de rivier weer over, Anja is net thuis en ik weet inmiddels waar ik mijn busje kwijt kan. Zodra we de rivier over zijn begint Baloe te gillen, hij herkent zijn eerste thuis en ruikt beslist bekende geurtjes. Zodra ik de deur van het busje open maak, is hij niet meer te houden en trekt me meteen mee naar de overkant. Maar hij moet in de bus blijven , de honden van Anja zijn vandaag nog niet buiten geweest en volgens haar zou dat teveel stress geven. Dus loop ik nog snel met hem de berg op en moet hij aan de riem blijven, want hij zou zo rechtsomkeert maken en de straat over steken naar haar huis. Hij krijgt zijn botje en ik ga bij Anja eten die snel wat in de pan gooit. Zij is tenslotte de hele dag onderweg geweest en ik heb al een kleinigheid gegeten aan de oever van de rivier.
Maar na het eten is ook zij niet meer te houden, ze wil Baloe zien. Kiki, de halfzus van Baloe staat te springen als ze ziet dat Anja de riem pakt. En Baloe? Die weet even niet wie hij het eerst moet begroeten, zijn zus of Anja. Maar het is uiteindelijk toch Anja die wint, hij weet van geen ophouden met janken en springen. Het is 4 maanden geleden dat hij haar heeft gezien maar de herkenning is er weer meteen. En pas daarna heeft hij tijd om met zijn zus te gaan ravotten. Geweldig om die 2 nu te zien spelen, de laatste keer was zij nog hoogzwanger , dus toen ging het er aanmerkelijk rustiger aan toe. In de periode dat wij in Griekenland waren heeft ze 9 puppy’s gekregen die nu allemaal een goed tehuis hebben gevonden. We maken nog een korte wandeling, het is inmiddels donker geworden en dan nemen we hartelijk afscheid. Op haar aanbod om morgen te komen ontbijten ga ik maar niet in.
Als ik wakker ben rij ik richting huis, wie weet in wat voor een drukte ik nog terecht kom onderweg.


Route: Eisingen - Wertheim - Mondfeld
Gereden kilometers: 44
Coördinaten slaapplek: N 049⁰46,954’ O 009⁰25,174’
Zondag 25 september 2022

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis