Baloetje heeft nog steeds diarree, vannacht om half 4 maakt hij me piepend wakker. Wat een geluk dat ik zo licht slaap en dat hij me waarschuwt. Vlug schiet ik een broek en een jas aan en bij de eerste boom komt het er al uit. En dan is het ook meteen goed en kunnen we naar het busje terug. Het enige positieve er aan is dat ik een prachtige sterrenhemel boven me zie, de volgende keer moet ik mijn fotocamera zeker niet vergeten. Voor mijn gevoel ben ik net weer in slaap als ik hem weer hoor, maar dan is het tien voor 8, een Christelijke tijd om op te staan, maar dan is het ook meteen weer raak. Op advies van Susan duw ik hem 2 Norits in zijn keel, alleen bij de tweede heeft hij er niet meer zo’n zin in en loopt het zwarte spul over mijn handen. Terwijl ik mijn verse, nog warme stokbrood met jam eet, gaat hij aan de afgekookte rijst. Hij verslobbert het als was het een stuk vlees, uitgehongerd als hij is.

Na het ontbijt wandelen we naar de stad die net ontwaakt, het is 10 uur. De meeste kraampjes zijn nog dicht, maar op het grote plein zitten de mannen al aan de thee. Er is geen vrouw te zien, of het moet die ene gesluierde zijn die me boos aankijkt als ik met Baloe langs haar loop. Gelukkig heeft hij meer oog voor de vele katten die her en der rond lopen. De ene hond die aandacht aan Baloe schenkt wordt bijna overreden door een aankomende automobilist. Met de staart tussen zijn poten schiet hij weer terug naar de overkant. Bij een van de marktkraampjes moet ik aardappelen hebben, ik ben morgen uitgenodigd om bij een van de buren frietjes te komen eten. Dus ik heb gezegd dat ik dan voor de aardappelen zorg. De 2 oudjes van de groep hoeven ieder maar 2, maar ja, dan hebben ze niet op mij gerekend….Baloe moet buiten blijven liggen en na het commando “blijf” zie ik dat hij me nakijkt als ik in het kraampje verdwijn om af te rekenen maar dan hoor ik opeens een woeste blaf: Er moet nog iemand naar binnen en dat mag niet van hem. De man, gekleed in een lang gewaad en een muts op, schrikt zich een ongeluk. De twee knullen achter de kassa staan alleen maar een beetje te ginnegappen.

Als ik op mijn gemak terug wandel naar de camping komt de helft van de groep me tegemoet, zij gaan nu pas naar de stad. In mijn rijtje zijn er een paar verkast omdat er wat plaats vrij is gekomen, zij hebben nu een betere plek. En omdat ik altijd de eerste ben die ’s morgens vertrekt mag ik doorschuiven naar de voorste plaats. Zodoende hoef ik niet te wachten totdat iedereen het ontbijt achter de kiezen heeft, het verse brood wordt pas ’s morgens om 9 uur gebracht…

Gistermiddag ontdekte ik dat mijn stroom het niet meer doet en dat is voor de ijskast natuurlijk funest. Sas heeft gisteravond nog even naar de zekeringen gekeken maar die waren goed. Vanmiddag is Ron er verder mee aan de slag gegaan, heeft nog eens de zekeringen nagekeken en de aansluiting buiten. Maar hij ontdekt dat er in het laatste stuk van de stroomkabel wat draden kapot zijn, een kleinigheid, volgens hem. En binnen een half uur heb ik inderdaad weer stroom en kan mijn ijskast weer van het gas af. Die mannen, je hoeft maar iets te vragen of ze staan voor je klaar. Robert kijkt nog snel even de koelvloeistof en de olie na voordat we morgen weer aan de volgende rit beginnen maar dat is allemaal in orde. Er hoeft nog steeds niets te worden bijgevuld.

Een paar dames hebben vanmiddag een zwemuitje voor onze honden georganiseerd. De camping ligt aan een rivier dus we hoeven er niet ver voor te lopen. Wat een plezier om naar die honden te kijken die een voor een achter een bal of een stok het water in springen. De paar vreemde honden die niet bij de groep horen worden meteen door Baloe besnuffeld en daarna vermijdt hij alle verdere contact. Hij kent zijn roedel inmiddels, mens én hond! Ik ben zo verschrikkelijk blij met het karakter van Baloe, ik ken menig andere Hovawart die niet zo makkelijk omgaat met mens en/of hond.

Aan het eind van de middag vieren we de 70ste verjaardag van een van de dames van de groep. In de grote kring gaat de rode wijn die ze hebben meegenomen uit hun huis in Frankrijk als water de glaasjes in en komen de verhalen los. Een paar dames hebben in de stad een originele Marokkaanse djellaba gekocht die ze natuurlijk meteen showen en het staat hun echt geweldig. Ik heb even eentje van de dames geleend om te kijken hoe het me staat maar ik weet niet hoe snel ik het ding weer uit moet doen: Het is werkelijk niet veel soeps. Het is dat hier geen carnaval wordt gevierd anders had ik me wellicht toch nog laten overhalen..

Morgen een niet zo lange rit naar Foum Zguid en ik krijg gezelschap…De Amsterdamse Tajna rijdt een stuk met me mee omdat ze heel benieuwd is hoe dat geocachen er aan toe gaat. En aangezien er op onze (niet echt) route 2 liggen heeft ze gevraagd of we dat een keer samen kunnen doen. Nu maar hopen dat we ze ook kunnen vinden, anders zou het toch wel heel jammer zijn!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis