Dat is de vraag vandaag die steeds weer terug komt. We zijn al vroeg op het strand, Baloe en ik, en zien de zon boven de zee opkomen. Het lijkt een mooie dag te worden, maar na het ontbijt begint het een beetje te betrekken. Geen korte-broeken weer vandaag. Geen nood want ik ben nog steeds niet door mijn 35 boeken heen die ik heb meegenomen van thuis. En ik heb het kruiswoordpuzzelen weer opgepakt. Dat is wel nodig om mijn hersens een beetje aan het werk te houden.
Maar dan zet de twijfel in, zal ik verder rijden naar Tarifa, of blijf ik hier staan de rest van de week. Ik heb het wel naar mijn zin maar andere oorden lokken ook weer. Ik weet alleen niet of het de juiste beslissing is, want zal ik daar in de buurt wel een leuk plekje vinden voor de komende dagen? Ik weet wat ik hier heb maar niet wat ik daar krijg…. En dan pak ik toch maar alles in wat op tafel staat, ik vertrek!

Na Algeciras, de drukke havenstad vanwaar we zondag de oversteek naar Marokko maken, wordt het landschap bergachtig en groen. Vanaf de N 340 zijn de kust en de bergen van Marokko duidelijk te zien, het wordt ineens menens! En dan komt Tarifa in zicht, dat op het meest zuidelijke punt van Spanje ligt, recht tegenover Marokko. Een populaire bestemming voor windsurfers en kiteboarders. Alleen niet vandaag, want het blijft wat grauwig uitzien, er is geen windsurfer te zien.

Het plekje dat ik heb uitgezocht blijkt niet bereikbaar te zijn voor auto’s van meer dan 2 meter hoog maar na een korte wandeling ontdek ik een nog veel mooier plekje. Meteen aan het strand en de boulevard en op loopafstand van het stadje en de dierenarts waar we vrijdag moeten zijn voor een laatste gezondheidscheck van Baloe. Het strand en de zee zijn door een kleine lagune afgesloten van de boulevard dus willen we naar de zee zullen we daar doorheen moeten. En dat betekent dat de schoenen uit moeten en de spijkerbroek opgerold moet worden tot aan de knieën. Tenslotte weet ik niet hoe diep het is. Baloe draait zich om, die heeft een poot in het water gezet en vindt het te koud. Ik twijfel ook want na 5 minuten zijn ook mijn voeten al rood van de kou. Maar nu wil ik ook naar de overkant, naar het witte strand dat lonkt. Baloe kan het woord “brokje” wel waarderen en komt aangerend als hij mij door het water ziet sjokken. Hij is nog eerder aan de overkant dan ik, mijn voeten zijn inmiddels blauw van de kou.. Dat ik ook hier niet de zee in zal gaan, daarover is geen twijfel mogelijk. Maar aangezien de lagune zich over kilometers uitstrekt zullen we toch ook weer terug door het koude water moeten om op de boulevard terecht te komen waar het busje staat.

Na een vroege lunch wandelen we naar het stadje, ik heb badslippers nodig en wellicht is er ook nog wel een kapper te vinden. Het is benauwd, de zon breekt niet echt door. “Kein Hovi-wetter”, zou Anja, de fokster van Baloe zeggen. Dat er regen in de lucht zit is te zien en te merken. In het stadje zijn inderdaad een paar kappers en een paar barbiers. Of is dat hetzelfde? Inmiddels maakt het me niet meer uit wat het gaat kosten, ik móet van die krullen af. Bij de dameskapsalon zitten een paar Engelse dames te wachten in de bloedhete salon. Baloe mag wel mee naar binnen maar het zal zeker anderhalf uur duren eer ik aan de beurt ben, dus dat gaat hem niet worden. Honderd meter verder zit een barbier en als ik door de openstaande deur naar binnen gluur zie ik een paar medewerkers die druk bezig zijn met knippen, scheren en het wegbranden van oorharen van hun mannelijke klanten.

Zal ik het erop wagen of moet ik teruggaan naar de dameskapper? Ik waag het erop, vraag of ze ook dames ‘doen ‘ en of Baloe mee naar binnen mag? Op allebei de vragen is het antwoord JA! Baloe gaat naast mijn stoel liggen en een charmante kapper, wiens vriendin in Utrecht woont, gaat met mijn haar aan de slag dat al 10 dagen geen water meer heeft gezien.. Crèmepje erin om het wat soepeler te maken en dan gaat de schaar er in. Er blijft geen krul meer over, nog een cremepje, föhnen, een haarlakje en dan komt na een uur de rekening: 15 euro!! Ik beloof hem, dat wanneer ik terugkom uit Marokko, mijn haar weer door hem geknipt mag worden….

Buiten miezert het een beetje maar net wanneer ik bij het busje terugkom, breekt de hel los. Ik zit in een heuse storm. Hoge golven beuken op het strand, het busje schudt heen en weer, alles wat klapperen kan hoor ik klapperen. Op de boulevard lopen nog wat mensen gebukt tegen de storm op zoek naar beschutting en een droge, veilige plek. De wind giert om me heen, de regen klettert op het dak. De weersvoorspellingen geven niet veel goeds aan voor de komende dagen, forse regenval en onweer. Dus dat wordt tussen de buien door snel met Baloe naar buiten maar misschien stuur ik hem ook wel alleen het strand op😊.
Na anderhalf uur gaat de storm liggen, de regen houdt aan en volgens het weerbericht blijft dat de rest van de dag ook zo. Maar als ik naar het weerbericht in Nederland kijk hoef ik niet te twijfelen waar ik op dit moment liever ben…..

Route: Sotogrande – Algeciras - Tarifa
Gereden kilometers: 60
Coördinaten slaapplek: N 036,01.317 W 005,36.915

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis