Om 9 uur staat de taxi klaar om Cees en Inge, Miriam en Mart, Aniek en mij naar Marrakech te brengen dat een kilometer of 15 verwijderd ligt van de camping. De chauffeur brengt en haalt ons zessen voor 200 Dirham dat nog net geen 20 euro is. Later vertelt hij dat hij wel 6 van deze ritjes op een dag heeft voor de campingklanten. In eerste instantie ben ik niet van plan om een toer met het paardenkoetsje te maken maar omdat er nog 1 plekje vrij is in het ding en ik daarna nog anderhalf uur de tijd heb om te gaan shoppen, ga ik toch overstag. Onze chauffeur overlegt met een van de menners wat het kost voor een toer van 2 uur door de stad. De prijs die hij geeft vinden we teveel ,maar dan komt er een andere menner bij die het wel voor die prijs wil doen en dat ontaardt in een fikse ruzie tussen die 2 terwijl wij al in de koets zitten. Onze menner geeft een flink weerwoord en dan vertrekken we voor een rit door de stad. Het is half 10, de zon laat het afweten en het eerste uur lijden we kou, tenminste ik, die zo stom is om geen vest mee te nemen. Die toer van 2 uur is veel te lang, het rijden aan de buitenkant van de ommuurde stad is niks bijzonders maar eenmaal binnen de muren wordt het pas leuk en zeker als de zon ook nog eens doorkomt.

Het eindpunt van de toer ligt een kleine kilometer lopen van het centrale plein: Place Djemaa El Fna waar het op dit tijdstip nog redelijk rustig is maar waar het in de loop van de morgen een grote show wordt. Slangenbezweerders, apendresseurs, vuurvreters, waarzegsters, vrouwen die je handen willen beschilderen met henna en muzikanten. Ook staan er grote wagens met sinaasappelen en ander fruit waar je vers geperst sap kunt kopen voor 10 Dirham. Met mijn groepje van 6 spreken we af bij de Koutoubia moskee om elkaar over anderhalf uur weer te ontmoeten en dan loop ik in mijn eentje het plein op waar we 10 jaar geleden ook al eens waren. Inmiddels is het een grote chaos geworden op het plein en in de Medina, de terrasjes zitten bomvol.

Maar ik ben hier met een opdracht, weliswaar eentje die ik mezelf heb opgelegd, maar toch. Ik wil een leuke tas scoren en wat kruidenpotjes waar Mia om heeft gevraagd. Die potjes scoor ik al snel, alleen de prijs: 50 Dirham voor ééntje. Ik lach de knul bijna in zijn gezicht uit en na flink wat onderhandelen ga ik er met 2 voor 30 Dirham vandoor maar niet voordat hij mij de ‘bijzondere’ ring aan mijn vinger heeft ontfutseld: een Ali express ring die al jaren in mijn kast ligt. Ik ruil hem om voor een armbandje waarbij ik wel in het nadeel ben maar thuis heb ik nog 20 van die ringen liggen die ik ooit eens gekocht heb om ze te verkopen, maar dat is mij helaas niet gelukt. Misschien moet ik eens in de leer gaan bij dit knulletje…

Ik heb nog een uur de tijd voor mijn volgende ‘opdracht’: een tas scoren. Toen ik vorig jaar met Sandra in Fez was heb ik op de laatste dag nog eentje gekocht, die ik thuis weer heb verkocht aan Mia. Ik kwam er toen achter dat er nog 40 van die dingen onder mijn bed lagen. Maar ik had er meteen spijt van en ik kreeg hem niet meer terug van Mia. Omdat ik niet diep de Medina in durf te gaan loop ik één steegje in en dan weer hetzelfde terug. Om dan weer een ander steegje in te lopen en weer terug naar het plein. Het is in deze stad een wirwar van kleine straatjes die allemaal op elkaar lijken en ik herinner me dat we 10 jaar geleden er zonder ‘vriendelijke’ man die ons aanbood om de weg te wijzen, niet zelf meer uit kwamen. Aan het einde eiste hij ook nog geld van ons dat we natuurlijk niet hebben gegeven en waardoor hij flink boos werd.

Nu moet ik het dus alleen zien te vinden, én de straatjes én de tas. Ik heb bijna de moed opgegeven als ik iets zie staan dat me wel bevalt, alleen die prijs!!!! 800 Dirham voor die tas, bijna 80 euro. Nog niet in 80 jaar zeg ik tegen de man. Wat ik dan wel een goede prijs vind? Maar meteen valt mijn oog op nog eentje die 500 Dirham kost. Ik wil ze best allebei hebben en begin te handelen. Wat niet meevalt bij 2 van die starre verkopers maar na een minuut of 10 heen en weer handelen zonder deal roep ik: , “de taxi wacht” en loop dan meteen weg. En dan word ik terug geroepen: Ik mag ze samen hebben voor 500 Dirham. Ik blij en zij misschien iets minder, maar ik heb in ieder geval dat waarvoor ik naar Marrakech ben gekomen. De rest van de stad interesseert me niet meer zo, die heb ik toen wel al gezien en tevreden loop ik naar de plek waar mijn groepje ook net aankomt en waar ook de taxi 20 minuten eerder dan afgesproken aan komt rijden.

Baloetje is braaf en niemand tot last geweest hoor ik van mijn buurtjes die op hem hebben gelet. Halverwege de ochtend heeft Yvonne mijn zonnescherm naar beneden gelaten en heeft hij lekker onder het busje gelegen.
Na een korte wandeling, het is inmiddels weer te warm voor meer activiteit, duik ik het prachtige zwembad in dat hier zelfs een paar graden warmer is dan de baden die we op de andere campings hadden. Het houdt nog niet over wat temperatuur betreft, maar 2 graden warmer is net iets lekkerder.

De rest van de middag zit ik heerlijk buiten te lezen en maak met Derk de afspraak dat ik morgen mijn eigen plan trek en pas zondag weer op de camping terugkom. Bij de watervallen van Ouzoud ,waar ik morgen naartoe wil rijden, vind ik vast wel een camping voor 1 nachtje. Het is er toeristisch genoeg. Dat betekent wel dat ik officieel even niet meer bij de groep hoor en me moet melden zodra ik weer terug ben. Dus vanaf morgen ben ik even geen groepslid meer, maar mijn verslag schrijven kan ik ook wel op een andere plek.

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis