Nadat ik een stuk met Baloe heb gelopen is mijn volgende gang om water te halen bij de supermarkt. Gisteren, tijdens de verkenning van Tarifa, heb ik vlak bij mijn busje een kleine supermarkt gezien en omdat ik de auto niet wil verplaatsen geef ik mezelf een schop onder de kont en ga lopen. Ik kom van alles tegen , maar geen supermarkt en ben dus gedwongen om naar de stad te lopen. Tis maar een kilometer maar dan mis ik mijn scootertje toch wel. Thuis zou het niet eens in mijn gedachten opkomen om te voet naar de winkel te gaan om te sjouwen met een zware, 5 liter fles water. Maar hier moet ik wel . Bij de eerste beste kleine wijksupermarkt grijp ik meteen naar de fles, om meer mee te nemen is teveel en te zwaar gesjouw en hoewel het gebak me de ogen uitsteekt weet ik me te beheersen. Op de weg terug naar het busje kom ik langs de grote camperplaats in de stad waar 4 medereizigers staan. De man van het stel waar ik gisteren mee heb geluncht, Roel, komt net naar buiten om zijn hond, Barrel, uit te laten. Hij informeert naar mijn lekkage en belooft om straks samen met het andere stel even langs te komen om te kijken of zij wat kunnen doen.

Na een kopje koffie gaan Baloe en ik eropuit voor een lange wandeling naar het aangrenzende natuurgebied. Het waait nog steeds hard, maar de zon schijnt en ook de kitesurfers hebben het water alweer opgezocht. Het lawaai van de beukende golven op het strand is oorverdovend, ik heb vannacht een dopje in de oren gedaan om maar niets te hoeven horen en dat scheelde. De mug heeft inmiddels ook het loodje gelegd, al was dat niet uit eigen beweging….
Net als ik mijn boterhammen voor de lunch heb gesmeerd, wordt er op mijn raam geklopt en hoor ik iemand zeggen: “Het reparatieteam staat voor je klaar”, De 2 mannen, André en Roel, stappen meteen mijn busje in om naar het euvel te kijken en komen met allerlei goede raadgevingen, maar “Op de camping gaan we het oplossen voor je!” Hun vrouwen zitten op het bankje te genieten van de surfers, de drie honden rennen om hun heen. Het aanbod om mee te gaan lunchen sla ik dit keer af, mijn boterhammen met banaan liggen nog steeds op me te wachten…

Na de lunch lopen Baloe en ik naar de stad, slenteren door weer onbekende steegjes en genieten op het strand bij het schiereilandje waar een enkele moedige zich in de koude golven stort. Baloe waagt zich zelf ook nog even in de zee, maar alleen omdat ik een steen erin gooi die hij natuurlijk nooit meer terug kan vinden. De zee is nog steeds niet kalm, de golven zijn hoog dus ik snap dat hij zich niet meer laat verleiden om er in te gaan.

Bij de haven hoor ik opeens mijn naam roepen, het zijn weer 2 andere leden van de groep, Hans en Monique. Zij verblijven al een paar dagen op de iets verderop gelegen camping maar zijn een dagje aan het stadten, hun hond is in de camper achtergebleven. Ik weet niet of ik dat gedurfd zou hebben, de temperatuur is inmiddels opgelopen tot 20 graden! Ik zal het morgen wellicht horen, want dan tref ik de helft van de groep bij de dierenarts voor de laatste gezondheidscheck.
Ik heb vandaag meer dan 16.000 stappen gezet en vindt het nu meer dan welletjes. Ook Baloe heeft de tong op zijn knieën hangen, hij heeft waarschijnlijk het dubbele erop zitten. We gaan allebei onderuit. Morgen op tijd op want om kwart over 10 worden we bij de dierenarts verwacht. De tientallen kitesurfers zijn inmiddels ook vertrokken, de wind is iets gaan liggen. Voor vandaag alleen nog maar met een mooi boek op de bank en op de plaats rust….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis