Dag 27

De nacht was wat onrustig… Gisteravond rond 7 uur ben ik een 100 meter verder gereden, weliswaar ook met uitzicht op het stuwmeer maar op een iets meer verlichte plek. En wat een geluk want net na middernacht stoppen 2 auto’s met een stuk of 6 knapen erin die buiten gaan staan kleppen, roken en uiteindelijk een paar vuurwerk knallers afsteken. Stiekem kijk ik door het gordijntje maar ze slaan geen acht op mijn busje. Als ze vertrekken lig ik nog een tijdje wakker , val wat onrustig in slaap maar door mijn biologische klok is het toch pas half 7 wanneer ik wakker schiet. Over het meer en de stuwdam hangt een dikke bewolking, maar koud is het totaal niet. En dat is ook te merken aan de laatste paar nachten, de dikke deken die ik bij me heb hoef ik niet meer te gebruiken.

Het is precies 9 uur wanneer ik bij het toeristenburo in Pedrógâo Grande binnen loop. De man achter de balie is blijkbaar nog niet helemaal wakker, er kan geen goeiemorgen of lachje vanaf. Met een big smile overhandig ik hem het gele paspoort maar zelfs dat lijkt hem niet te boeien. Als ik mijn stempeltje maar heb…. En dat is waarschijnlijk de laatste deze reis, want zoals ik gisteren al heb verteld ga ik de N2 verlaten. Alhoewel ik toch weer twijfels krijg door het apje van Taina die zegt dat de route meer naar het zuiden steeds makkelijker wordt, maar dat betekent wel dat ik nu nog een paar honderd kilometer haarspeldbochten en bergen moet rijden. En daar heb ik toch echt geen zin in. Voor Baloe is dat ook niet leuk, die doe ik meer plezier met een flinke wandeling over het strand.

En dat is precies wat ik ga doen, ik ga richting de kust en Nazaré is het dichtste bij. Hier waren we drie jaar geleden ook in december en ik heb er prachtige herinneringen aan. Het van oorsprong kleine vissersdorp is uitgegroeid tot een van de meest gewilde surflocaties van de wereld. Omdat voor het strand een ravijn van 5 kilometer diepte ligt, een van de grootste onderzeese canyons ter wereld, en er verschillende stromen op elkaar inwerken breken de golven hier op spectaculaire wijze. Er worden golven gemeten van meer dan 30 meter hoog en ieder jaar om deze tijd wordt hier de Tudor Big Wave Challenge gehouden. In het hoog gelegen museum bij de vuurtoren hangen portretten van de kampioenen en sinds drie jaar volg ik de Franse Justine Dupont die hier een echte ster is. Eind december 2022 kreeg ze een heftig ongeluk, terwijl ze over een van de hoogste golven vloog. Nadat ze in januari van dit jaar bevallen is staat ze dit weekend toch weer op de planken. Morgen worden hier de hoogste golven verwacht, dus ben ik erbij om te kijken.

Met dit prachtige weer klimmen we naar de vuurtoren waar het net als drie jaar geleden nog steeds verboden is voor honden. Baloetje buiten laten liggen is geen optie, maar ik doe hem geen groter plezier dan met een wandeling door het mulle zand. Intussen geniet ik in het zonnetje van de surfers die zich door de waterscooters naar de hoge golven laten brengen en van daaruit zoveel mogelijk golf proberen mee te nemen. Een schitterend gezicht om naar de surfers te kijken die de meest waanzinnige toeren uithalen. Fotografen, toeristen, de hele klif zit vol mensen die hopen die ene extreem hoge golf te zien.

Maar terwijl ik zit te genieten wordt Baloe ongedurig, hij wil verder en dat maakt hij me blaffend en bijtend duidelijk. Dus zit er niets anders op dan terug naar het busje te gaan. En dat is zeker geen straf, de zon schijnt nog volop en met een boek en wat te drinken hou ik het hier nog wel even vol…

Route: Pedrogâo Grande – Ávelar - Pombal – Boa Vista – Leiria - Nazaré
Gereden kilometers: 114
Coördinaten slaapplek: N039.36,760’ W 009.04,514 -

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis