Met het geluid van de golven die tegen de rotsen aan beuken val ik snel in slaap. Maar dat duurt niet lang, mijn nachtrust wordt meermalen onderbroken door verschillende nachtmerries. Gisteravond stopte een Nederlands echtpaar uit Horst aan de Maas achter mijn busje en nodigde me na een gesprekje buiten op het parkeerterrein binnen om een kijkje te nemen in hun camper. Hele camperverhalen volgden en dat in een dialect dat ik nauwelijks kon verstaan😊Toen het gesprek kwam op de camperplek waar ik niet terecht kon om mijn was te doen vertelden ze me dat een kilometer of 25 naar het zuiden een bedrijf was waar je alles kon inleveren en een uur later gewassen en gedroogd weer kon ophalen. En dat allemaal voor 6,50.

Dus vanmorgen pak ik alles dat gewassen moet worden in een tas: lakens en kleding, bont en wit door elkaar en rij ik naar Torre del Mar. Donkere wolken trekken zich samen boven de drukke steden waar ik langs rijd: Malaga, Torremolinos, Benalmadena, Fuengirola en Mijas. Steden waarvan ik denk dat ik daar beslist niet moet komen. De wasserette ligt meteen aan de doorgaande weg , een parkeerplaats is er niet te krijgen. Inmiddels ben ik al anderhalve kilometer buiten het dorp en loop ik het eerste het beste kantoortje binnen om te vragen of er ergens in de buurt een tankstation met een wasserette is en de vriendelijke, goed Engels sprekende vrouw wijst me de weg terug naar het stadje, links en dan weer links. Op Maps lijkt het te kloppen. Maar dan gaat het mis, het tweede straatje naar links is afgesloten en ik moet terug een smal straatje in. Waar net paaltje in de weg staat als ik de smalle bocht moet nemen. Ik hoor een gekraak maar kan niet anders dan een andere bocht nemen, tegen het verkeer in waar gelukkig op dat moment geen auto’s komen. Vloekend en denkend aan die nachtmerrie die ook over ‘was’ ging rij ik het stadje uit en neem even verder de schade op. De deur is ingedeukt en er zit een flinke diepe kras op. “Godver de godver de godver”, is het enige dat over mijn lippen komt. Mijn tranen zitten hoog. Ik ben zo zuinig op het busje en ga er prat op dat ik in die 3 jaar nog niets heb geraakt.
Dit kut stadje uit, is het enige waar ik aan kan denken, en rij de grote weg op richting Cala de Mijas. Ik ben nog geen 2 minuten onderweg of ik zie het tankstation waar ik naartoe moest. Logisch dat dat aan de grote weg ligt en niet ergens binnendoor. Had ik mijn Garmin maar om hulp gevraagd, al laat die me ook geregeld in de steek. De was die in de zak zit gaat de machine in nadat ik de medewerker om hulp heb gevraagd. De 4,50 die het kost om hem te laten draaien heb ik door de stress in de machine gestopt die bestemd is voor was van meer dan 15 kilo en zoveel heb ik natuurlijk niet. Al kom ik er later achter dat ik meer dan de helft ben vergeten, ik had her en der nog wat liggen dat ook nog gewassen moest worden. Om het spul na het half uur wassen nog in de droger te stoppen, daar heb ik de energie niet meer voor om op te zitten wachten. De knijpers komen nu goed van pas en onder het rijden wappert het laken en de broeken die ik overal en nergens heb opgehangen wel droog.
De donkere wolken hebben inmiddels plaats gemaakt voor een waterig zonnetje en flink wat wind. Er is geen regendruppel gevallen, het blijft dus droog. Mijn was echter droogt niet echt goed, dus ik zal onder een fleece moeten slapen, het is gelukkig niet koud ’s nachts.

Inmiddels heb ik naar de Nederlandse Marc gebeld die op de camperplaats in Cala de Mijas met zijn Poolse werknemer een mobiele camperservice bieden. Zijn nummer heb ik van de Nederlandse Peter en Myran van Endless on Wheels, zij zwerven al 2 jaar door Europa rond in hun camper en zijn afgelopen winter 3 maanden in Marokko geweest. Als er ook maar iets is met je camper kunnen zij het voor je oplossen.
De grote gratis camperplek in Cala de Mijas ligt op 5 minuten lopen van het strand en is niet te overzien als je het stadje binnen rijdt. Er staan honderden campers, de een nog groter dan de ander. Mijn kleine blauwe busje valt meteen op tussen al dat witte plastic spul. Een belletje naar Marc is snel gepleegd en hij wacht me op aan het einde van de parkeerplaats. En dan komen de tranen, de gebroken nacht, de deuk in mijn busje, de stress van het navigeren door die smalle straatjes, de was in die machine, het lijkt allemaal niets maar ik hou het niet meer droog. Bemoedigende woorden van een vreemde man, “het komt allemaal in orde, geen zorgen. En die deuk in de deur? In Marokko zijn ze een kei om dit te herstellen”.
Dominik, zijn bedrijfspartner, die als elektricien heeft gewerkt voor een maatschappij die jachten bouwt, gaat meteen aan de slag als ik uitleg wat er allemaal scheelt. Ook hij is met zijn opbeurende woorden diegene die me weer even laat weten dat ik het toch maar allemaal doe. “Het is ook niet niks, maar kijk eens om je heen, geniet van alles wat je kunt en doet”. En dan zijn mijn tranen weg en ga ik het busje uitruimen. De huishoudaccu die niet laadt onder het rijden, de vorstbeveiliger, het wasbakje, het komt allemaal aan bod. We klimmen samen op het dak van de auto, daar zit het deksel los van de schotel waardoor er water naar binnen kan lekken. Wordt gerepareerd. Het wasbakje dat Theo provisorisch heeft gemaakt, wordt gerepareerd. De huishoudaccu die niet laadt onder het rijden blijkt veel te groot te zijn voor deze auto en daardoor veel meer kilometers nodig heeft om op te laden. Met de helft daarvan zou ik toekomen. Daarom duurt het ook zo lang om hem volledig op te laden als ik aan de stroom hang. Maar daar ga ik nu niets aan veranderen. De zon laadt de accu voldoende op en in Marokko sta ik toch steeds aan de elektriciteit, dus mocht het daar vies weer zijn dan is dat ook geen probleem. Het duurt dan gewoon wat langer om op te laden.. Als ik weer terug ben in Nederland moet ik wel de roest op het dak aanpakken, “Hammerite er op en klaar”, volgens Dominik. Wat een service, hun medeleven, vriendelijkheid en tijd is de 35 euro meer dan waard.

Anderhalf uur later loop ik met Baloetje het strand op waar de golven nog metershoog op de kust slaan. Even allebei een frisse neus halen na een stressvolle dag. Een paar Engelse mannen trotseren de kou en de golven. Waar zij vandaan komen is het kouder dan hier, zegt een van hun, maar ik zie het kippenvel op hun lijf als ze klappertandend uit de zee komen.
Als we terug bij het busje komen zijn Marc en Dominik nog steeds bezig om andere campers te helpen. Ze hebben een goede business hier en dat alleen door mond op mond reclame. Voor mij wordt het tijd om onderuit te gaan, ik heb het helemaal gehad! En de was: die is nog steeds niet droog!

Route : Torrox – Malaga – Torremolinos – Benalmadena – Fuengirola – Cala de Mijas
Gereden kilometers: 101
Coördinaten slaapplek: N 036,30.266 W 004,41.046

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis