Dag 73

De controles op het haventerrein in Nador gaan vlijtig door, net nadat ik heb geschreven dat het niet veel voorstelt. De auto’s moeten in groepjes van 6 op een soort hoge sleepwagen worden gereden waarna iedereen , ook Baloe, de auto uit moet omdat er een scanapparaat overheen wordt geduwd. Omdat ik als middelste op de sleepwagen sta en dus vrij hoog, en aan weerskanten van de auto maar 5 cm. loopruimte is, word ik er door een behulpzame Marokkaan vanaf geholpen. Baloe moet het zelf doen en waagt de hoge sprong naar beneden. Gelukkig gaat dat goed al heb ik angst voor zijn gewrichten als hij neer komt. Wanneer ik aan de kant sta te kijken naar het scanapparaat dat over al die auto’s heen geduwd word schiet ik in de schrik: De sleutel zit nog in het contact en mijn zij(schuif)deur heeft sinds 2 dagen kuren. Als die dicht gegooid wordt gaat hij niet meer open met de sleutel Hellepppp Cees😊 en moet ik de bijrijdersdeur open maken om vanuit die binnenkant de schuifdeur te openen. Altijd wat met die k.t auto. Ik heb er al siliconenspray ingespoten maar dat helpt niet… Wat een geluk dat het raam aan de bestuurderskant half open staat zodat diezelfde behulpzame Marokkaan de sleutel kan pakken wanneer we weer van het ding kunnen afrijden. Ik word er weer opgeholpen en Baloe moet met hem aan de lijn mee tot waar de auto weer op de begane grond staat en hij er in kan stappen. Wát een gedoe!!! Dat nog steeds niet is afgelopen…. Voordat we de boot op mogen rijden worden nog een keer alle auto’s van binnen en buiten gecontroleerd, wéér een paspoortcontrole en nog bij 4 verschillende ambtenaren wordt het kaartje van het in en uitklaren van de camper bekeken, genoteerd, nog eens bekeken en dan mag ik eindelijk na de laatste keer de boot oprijden. Ze hoeven maar werk te hebben en te houden die Marokkanen.
Deze ferry heeft heel wat meer auto’s en vrachtwagens er op staan dan op de heenweg, al ben ik de enige camper en staan er alleen maar Spanjaarden en Marokkanen om me heen. Een steile oprit naar dek 5 ( net als de veerboot naar Griekenland) en dan moet ik achteruit terug totdat ik met de kont van de camper bijna tegen een vrachtauto sta. Het is vrij smal en de man die de auto’s begeleidt ziet dat ik het eng vind, pakt mijn stuur en terwijl ik alleen gas geef loopt hij langzaam naast mijn auto tot op de juiste plek! Heel wat anders dan die opgefokte Italianen bij Minoan Lines.

Met rugzak én Baloe naar dek 6 waar ik staande wordt gehouden door een medewerker van de ferry. Baloe mag niet mee naar de seat die ik heb geboekt en moet in de kennel op het autodek achter blijven. De stress die ik al heb komt tot een hoogtepunt wanneer ik weiger om hem daar te laten maar ik kan parleien wat ik wil, hij mag niet mee. En hut boeken (dat ik vergeten ben te doen bij de boeking) kost 180 euro. Achterlijk voor 8 uur varen!!! De man laat me nog even zien hoe groot de kennels zijn maar ik blijf weigeren en uiteindelijk overlegt hij met een of andere hoge piet na mijn vraag of Baloe dan in de camper mag blijven liggen. Dat mag gelukkig en dus sjouw ik weer de trappen af en met een dikke knuffel en een paar lekkere botjes neem ik voor een paar uurtjes afscheid en vertrek ik zelf naar de seat die ik heb geboekt op de overvolle boot waar zich alle Marokkanen en Spanjaarden al hebben genesteld over 2 of 3 stoelen. Matrassen liggen her en der op de grond en ik vind zelf nog 1 stoel naast een oud Marokkaans mannetje met een paar scheve tanden in de mond. Gelukkig blijft de middenstoel vrij maar het wordt een helse, slapeloze nacht. Krijsende kinderen, ouders die niets zeggen wanneer ze in het middenpad rennen, pijn in mijn nek, armen, rug en alles waar je maar pijn in kunt hebben….Het zijn geen luxestoelen zoals we op de korte heenweg bij Balearia hadden.
Precies op tijd, het is net 7 uur geweest , meert de boot af en drie kwartier later rij ik door de paspoortcontrole in Almeria. De vriendelijke douanebeambte wil wél nog even in de auto kijken en ziet Baloe. Op mijn vraag of hij er even uit mag om te plassen na die lange nacht, knikt hij vriendelijk en gaat daarna nog eens uitgebreid met hem staan knuffelen. En wat doe ik met al die documenten en de papieren van de Spaanse dierenarts die ik heb laten maken??? Helemaal niets, net als vorig jaar rij ik ook nu weer de boot af zonder dat er ook maar even naar is gekeken of gevraagd. Het is inmiddels spitsuur in Almeria, nog steeds donker en de vele wegomleidingen helpen ook niet echt mee om geconcentreerd te rijden na een slapeloze nacht.

Maar een haf uurtje later rijd ik onverwacht door een bekend gebied, een Park4Night waar ik vorig jaar ook al eens een paar dagen heb doorgebracht. Aan het strand en de prachtige wandelpromenade van Retamar. een beetje luxe omgeving, een aantal restaurants, een bakker en een veel te dure supermarkt waar ik 8 x zoveel betaal voor een stokbrood dan in Marokko. Maar waar in de buurt ook Sabine haar overwintering doorbrengt, ik heb haar een paar maanden geleden leren kennen door het geocachen én ze woont maar 2 kilometer bij mij vandaan in Heerlen. Fijn dat ze even komt buurten en meteen ook nog een paar boodschappen voor me meebrengt voordat ze weer vertrekt naar een plek waar iets minder wind is..
Het uurtje slaap dat ik vanmorgen heb geprobeerd in te halen is niet gelukt. Ik duik er vanavond maar eens extra vroeg in, tenslotte ben ik nu al meer dan 36 uur wakker…

PS. Cees: de deur doet het weer😊

Route: Almeria – Retamar
Gereden kilometers: 23
Coördinaten slaapplek: N 036.49,912’ W 002.18,831’

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis