Dag 94

Gisteravond om 8 uur ben ik toch nog verkast naar de camperplek die 1 kilometer verder ligt. Ik was er vorige week al een keer dus ik ken de weg. De reden: deze plek aan het meer is te donker, er brandt geen licht, de maan laat zich niet zien en ik moet wel nog een stuk met Baloe uit., En dan is het toch prettiger als ik langs de voetgangerszone kan wandelen waar de lantaarns in ieder geval de weg verlichten. Maar om 9 uur vanmorgen ben ik ook alweer terug op de mooie plek aan het meer waar de flamingo’s op 20 meter van mijn busje lopen te foerageren én waar ik ook nog eens een goed functionerende open WIFI heb. Ik kan er heerlijk in het zonnetje mijn thuis in geprogrammeerde serie’s bekijken en Baloe die een heel stuk is opgeknapt en me de oren van het hoofd vreet , ligt naast het busje in de schaduw en verjaagt weer iedereen die té dicht in de buurt komt met zijn woeste geblaf. Ook dat gebeurde de laatste dagen niet meer maar dat haalt hij nu ruimschoots in. Hij is er gelukkig weer en ook mijn arm is een stuk beter hoewel ik bij sommige bewegingen duidelijk voel dat ik moet opletten.

Er liggen in de buurt een paar restaurantjes en nét als ik wil vertrekken om mezelf te trakteren krijg ik een apje van Greet en Rinus: “geef even je locatie door, wij komen er aan”. Mijn vaste lezers weten inmiddels wie het zijn, ik heb hun leren kennen in Portugal waar we op dezelfde Park4Night stonden en nadat ik daar ben weggegaan om 1 week ergens anders in het ‘wild ‘ te staan er ook weer naartoe terug ben gegaan om met hun Kerst te vieren op diezelfde Park4Night. Er was meteen een fijne klik tussen ons en we hebben al die tijd contact gehouden.
Eerder deze week , nadat ze mijn verslag hadden gelezen over de sores met mijn arm en Baloe, boden ze al aan om naar mij toe te komen als ik hulp nodig heb. Dat heb ik afgewezen, zij zaten nog op ongeveer 2 uur rijden van mij vandaan en iets aannemen blijft toch lastig. Maar tussen de regels door hebben ze gemerkt dat ik het moeilijk heb en om 3 uur rijdt een bekende camper het terrein op : Greet en Rinus met hond Milos. Het is heerlijk om hun te zien, de tranen prikken achter mijn ogen, maar dat heb ik al vanaf dat ik hun apje kreeg. Blij om mijn emoties van de afgelopen dagen te kunnen delen, je er ook niet voor hoeven schamen, mijn verhaal kwijt kunnen en weten dat je er even niet alleen voor staat. Want het is tot nu toe een heel enerverende reis geweest, de auto in Marokko was erg, maar Baloe die niet in orde was, is duizendmaal erger, vooral na de gebeurtenis met Beau in 2016.

Mannen moeten altijd iets te doen hebben, dus Rinus klimt het dak op om mijn zonnepaneel schoon te maken en te kijken waar de eventuele lekkage vandaan komt. Hij ontdekt dat er langs de kant waar de luifel zit ooit in het verleden een heel stuk ductape is geplakt, waarvoor en door wie laat zich raden. Wellicht is er toen al eens sprake geweest van een lekkage? Ik hoop dat ze het morgen in de garage kunnen fixen, Baloe mag in ieder geval bij hun blijven terwijl ik met het busje er naartoe ga, dan hoef ik me om hem tenminste niet te bekommeren. Wat een heerlijke geruststelling is dat.

Vanmorgen heb ik er al eens duizenden (niet overdreven) gezien: zwarte aalscholvers die op jacht zijn naar de vis in het meer komen op misschien 5 centimeter boven het water aangevlogen en duiken dan met zijn allen in een groot rondje er in om die vis boven te krijgen, net zoals je het wel eens dolfijnen ziet doen. Nu, terwijl Greet en ik met de honden langs het meer wandelen komen ze terug en doen vlak voor onze neus hetzelfde, terwijl een paar grote en kleine witte reigers langs de kant staan te kijken of er ook iets voor hun over blijft of dat ze de vis op een makkelijkere manier voor hun snavel krijgen, luie vogels dus. Maar het is een fascinerend gezicht, het lawaai dat de aalscholvers maken doordat ze met z’n allen het water induiken is oorverdovend.

Het restaurant verdient vandaag niets aan mij, ik heb gisteren voor een half weeshuis spaghetti gemaakt en dat komt nu goed van pas want waarom zou ik er 3 dagen van eten als we het nu samen kunnen doen ? Dus verdwijn ik rond half 7 met een pan vol in de camper van Greet en Rinus en kan ik na een gezellig etentje de zorgen van de laatste dagen van me afzetten. Wat ben ik blij dat ze er zijn, maar dat betekent wel dat er inmiddels alweer een paar apjes zijn binnen gekomen: “Alles goed? Waarom komt er geen verslag?” Bij deze dus….. Welterusten, ik ga nog even TV kijken😊

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis