Dag 93

Om 10 over 9 sta ik bij het Medisch Centrum op de stoep dat pas om half 10 open gaat. Er staat nog een Belgisch stel te wachten dat hier 2 jaar eerder al eens is geweest en zij kennen de arts al van hun tijd in België waar ze samen hebben getennist. Volgens hun is het een aparte man, hij is 72 jaar, recht door zee en gebruikt liever 2 woorden dan 4. Ik herken het van het telefoongesprek afgelopen vrijdag toen hij vroeg: “En wat wilt U dan?” Vlugger dan verwacht kan ik naar binnen, het stel dat voor mij aan de beurt is geweest komt een beetje gniffelend naar buiten.. Met de woorden van hun in mijn achterhoofd probeer ik kort en bondig te zeggen waar ik voor kom maar dat lukt niet echt😊😊 hij valt me meteen in de rede dat hij zich het telefoongesprek nog kan herinneren, en dat zijn al meer dan 2 woorden… Mijn sores met de auto komt (wel) in een paar woorden aan bod en de onrust over Baloe en hij gaat er zelfs op in. Ik vind hem aardig en vriendelijk… Mijn t-shirt ( met korte mouwen)moet uit en volgens mij helpt ie ook nog graag, ik hoor hem een beetje lachen, hij jatst de spuit er snel in, zwaait nog een beetje met mijn armen heen en weer zodat de cortisone zich goed kan verspreiden en dan moet ik maar zelf kijken hoe ik het t-shirt weer aan krijg. Intussen schrijft hij de rekening voor mijn ziektekostenverzekering en loop ik 10 minuten later, 70 euro armer, de deur uit.

Baloetje ligt op het bankje als ik het busje binnenkom, hij kijkt even op, kwispelt en mijn besluit staat meteen vast: Ik ga met hem naar de dierenarts die 2 kilometer verderop zijn praktijk heeft. Ik ben 5 minuten te vroeg, de praktijk gaat pas om 10 uur open en ik heb ook geen idee of ik een afspraak moet maken maar de assistente die net na mij aankomt verzekert me dat het geen probleem is. Inmiddels stromen me de tranen over mijn wangen en ik kan niet stoppen. Wanneer ik haar vertel van het drama met Beau, 8,5 jaar geleden, en dat die herinneringen nu weer zo bij me boven komen omdat Baloe niet in orde is, begrijpt ze het volkomen en vertelt dat de Duitse dierenarts een zeer professionele gespecialiseerde trauma-arts is en er alles aan zal doen om hem te helpen.
De arts begroet Baloe meteen liefdevol en het dossier dat mijn Nederlandse dierenarts heeft gestuurd met de bijbehorende foto’s van de X-ray wordt uitgebreid bestudeerd. Het blijkt dat mijn dierenarts de foto’s niet juist heeft geïnterpreteerd, Baloe heeft duidelijk elleboog-dysplasie, niet heel ernstig maar toch erg pijnlijk. Hij vergelijkt op de pc de foto’s met gezonde ellebogen en laat duidelijk zien waar het bij Baloe aan schort. Het lichamelijke onderzoek laat hij zich zonder problemen doen, hij geeft geen kik, volgens de arts.
Ik weet precies waardoor dat komt: hij is slim genoeg om te denken dat wanneer hij maar niets laat merken, hij misschien ook geen injectie krijgt en kruipt meteen in een hoek als de arts alsnog met de injectie eraan komt. Nog even wordt zijn temperatuur gemeten maar die is gelukkig in orde. Voor de volgende 4 dagen krijg ik pijnstillers mee en het advies om geen wandelingen over ongelijke paden te maken en geen bergen meer te beklimmen. Dus rustig aan voor hem en natuurlijk ook voor mij. Hij belooft me de diagnose op de mail te zetten en nadat ik 54 euro heb betaald, loopt hij achter me aan naar buiten want zoals hij zegt :” Ik wil nog even kijken hoe hij loopt “ en met een zwaai neemt hij afscheid als ik wegrijd.

Ik moet het ook een beetje rustig aan doen maar ik zal toch een stukje moeten rijden om een plekje voor de nacht te vinden én ik moet naar de garage in Los Beatos om te kijken of zij iets voor me kunnen doen aan de lekkage aan het dak dat de Marokkanen zo verprutst hebben. Een grote camperdealer met een flinke garage erbij én een grote winkel. Geen De Wit in Schijndel maar toch. Er staan heel wat campers buiten die bij navraag wachten op een nood-reparatie. Ook ik kan wachten maar ze kan me niet garanderen dat ik vandaag nog aan de beurt kom, ze hebben het barstens druk. “Of ik wat ongeduldig ben dat ik niet wil wachten”, vraagt het meisje achter de PC. Als ze eens wist wát ik allemaal al vandaag heb moeten doen en hoeveel emoties er door mijn lijf gieren, dan zou ze het beslist niet hebben gevraagd. Na een blik op haar pc planned ze me in op woensdag om half 12 en dat komt me prima uit, dan kan ik wat uitrusten en kijken hoe het met Baloe verder gaat.

Die lijkt zich goed te herstellen als we op het plekje komen waar ik 2 dagen wil blijven. En wanneer ik hem zijn eten voor de neus houd valt hij er nog net niet op aan maar het scheelt niet veel. Hij heeft ook alweer zijn eerste korte sprintje op het strand gemaakt waar de flamingo’s nog net niet bij mij binnen lopen, zo dichtbij zijn ze. Een paar vissersbootjes dobberen op het meer, in de haven liggen de jachten in de ondergaande zon en ik ? Ik begin ook weer een beetje de zon te zien, mijn arm voelt beter, een afspraak voor het maken van de lekkage is gedaan en het belangrijkste is dat mijn Baloetje weer wat beter is en er blijer uitziet….

Route: Punta Prima ( Torrevieja) –‘Pilar de la Horadada – Los Beatos – Los Urrutias
Gereden kilometers: 62
Coördinaten slaaplek: N 037.40,656 ’ W 000.49,591

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis