Dag 89

Van het stel dat gisteravond naast mij is komen staan heb ik geen last gehad, zij zullen eerder wakker zijn geworden van mij omdat ik vroeg op ben en de deuren van mijn bus nog steeds niet geluidloos open en dicht gaan. Dat ik vroeg op ben heeft een andere oorzaak : ik heb al een dag of 10 erg veel last van een slijmbeursontsteking in mijn rechter bovenarm, de pijnstillers helpen niet en uit het verleden weet ik dat de enige optie een injectie is.

En omdat ik vorige week heb afgesproken om een dag of 2 bij Agatha op bezoek te gaan, overleg ik met haar waar ik het beste naartoe kan gaan. Zij woont in Torre Pacheko en heeft vorig jaar een half jaar onderdak geboden aan mijn neef Robin en zijn collega Daan die vanuit Spanje hebben gewerkt.
Van Agatha krijg ik een paar adressen van huisartsen in haar woonplaats waarvan eentje ook eerste hulp biedt en dus rij ik al vroeg die kant uit. Om een parkeerplaats te krijgen in het stadje is een crime, enge straatjes, eenrichtingsverkeer en druk, druk, druk. Het lijkt Cartagena wel! Uiteindelijk vind ik een plekje in de schaduw in een nabije woonwijk, tenslotte heb ik ook nog een hond in de auto zitten.
Een grote huisartsen praktijk waar het net zo druk is gezien de volle wachtkamer en ik zie mijn geest al kruipen. Nadat ik mijn verhaal heb gedaan , gelukkig spreekt de assistente Engels, hoor ik dat ik pas na 3 uur terug kan komen bij de Eerste Hulp maar dat er geen spuiten worden gezet. Daarvoor moet ik naar de Eerste Hulp in het ziekenhuis in Los Arcos dat een half uur verder weg ligt.

Het grote streekziekenhuis heeft een flinke parkeerplaats maar ook die is, net als bij alle ziekenhuizen, overvol. Na een paar rondjes rijden komt er een plekje vrij , Baloe krijgt een extra botje, de luikjes gaan dicht tegen de zon en het bovenraam blijft open. Het is gelukkig niet zo heel erg warm maar ik zit er toch mee in, want ik heb natuurlijk geen idee hoe lang het duurt. Het bordje ‘Urgencias’ is al van verre te zien, in de wachtkamer zit een man of 10 en bij het loketje ben ik snel aan de beurt. De medewerkster spreekt geen woord over de grens, laat me papieren zien die ik moet invullen, gelukkig heb ik nog snel mijn leesbril en een boek ingepakt , neemt mijn Menzis -pasje aan en ziet meteen dat het ding 2 maanden geleden verlopen is. Gelukkig blijkt dat geen probleem en als ze een kwartier later alles heeft ingevoerd mag ik gaan zitten en wachten… en wachten. Totdat mijn nummer na drie kwartier verschijnt en ik naar een hokje wordt gedirigeerd waar mijn klacht wordt opgeschreven en of ik eventueel allergisch ben voor medicijnen. En dan moet ik weer terug naar de wachtkamer……😊

Weer 20 minuten later kan ik dan eindelijk naar binnen, ander hokje, andere juf of verpleegkundige of dokter? Geen idee…. Wat zijn mijn klachten, hoe komt het dat ik weet wat het is en laat maar eens zien waar het pijn doet. Geduldig leg ik het uit en laat ik zien waar het pijn doet😊Conclusie: Er moet een röntgenfoto worden gemaakt en dan gaat de reumatoloog die beoordelen. Ik spring nog net niet uit mijn vel maar wél van de tafel waarop ze zegt: “please, sit down”. Dat wil ik nog wel doen maar tegen de rest zeg ik “No, no, no ,” Ze lijkt wat gepikeerd en zegt nog dat zo de regels zijn in Spanje, maar ik ben niet te vermurwen en uiteindelijk, na een hele boel typewerk op haar pc én met een recept voor zwaardere medicatie, vertrek ik. Zonder injectie en met nog steeds veel pijn in mijn arm.

In Torre Pacheco, hetzelfde stadje als waar ik vanmorgen was, wissel ik bij de Pharmacie het recept in voor de medicatie en niet veel later rij ik het weggetje op waar Agatha woont. Nog geen 5 minuten later komt ook zij thuis van het boodschappen doen, krijgt mijn busje een prachtig plekje voor de nacht in haar schitterende tuin en krijg ik het meest warme welkom. Agatha, ik heb haar vorig jaar maar een paar uur ontmoet omdat ik toen natuurlijk voor Robin kwam, maar wat hébben we een gezellige middag. Ze laat me trots zien wat ze allemaal heeft gedaan in het afgelopen jaar en ik hoor haar vertellen dat ze het terrein zo aan het inrichten is dat ze in de toekomst een paar campers kwijt kan/wil. De mogelijkheden zijn er beslist, ze zou zelfs nu al, met alles wat ze heeft, haar plek kunnen aanbieden op Park4Night. Alleen moet het bij haar helemaal áf zijn, ík zie het niet, maar er zijn nog tientallen kleine dingen die zij wel ziet. Een muurtje dat nog niet gevoegd is, een muurtje dat nog gestuckt moet worden, een stopcontact (terwijl er al 20 zitten)enz…

En wanneer zij binnen aan het werk gaat om kruiwagens vol sinaasappelen te persen…. zit ik heerlijk in de zon in de hoop dat de medicatie gaat werken en ik mijn ogen even dicht kan doen. IJdele hoop, maar gewoon effe niks doen is ook heerlijk. En als dan laat in de middag na een heerlijk warme douche en een brandend haardvuur ook nog een complete maaltijd voor mijn neus wordt gezet, hoef ik verder even niets meer dan alleen dit verhaaltje in elkaar flansen en hopen dat de nacht iets beter wordt dan de afgelopen nachten .

Route: Estrella del Mar – Los Alcazares – Torre Pacheco – Los Arcos – Torre Pacheco -
Gereden kilometers: 69
Coördinaten slaapplek: N 037.47,188’ W 000.58,698

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis