Dag 79
Net nadat ik mijn ontbijt achter de kiezen heb hoor ik een auto aankomen die begint te toeteren: het is de bakker met zijn dagelijks brood en nog meer lekkers in zijn bestelauto. De charmes die hij in de strijd gooit missen zijn doel, zijn woorden ”Wat heb je mooie ogen” beantwoord ik met “Je bent een echte Spanjaard”. Blijkt het een Chileen te zijn…. Maar eenmaal terug in mijn busje ga ik me toch maar snel even opmaken. ‘Het oog wil toch wat’.

Echt veel nut heeft dat opmaken niet gehad, een uur later, wanneer ik terug kom van de wandeling door de droge rivierbedding, kan ik in het huis van Yvonne en Leo een heerlijke douche nemen. De laatste keer was een week geleden in Marokko, mijn haren zijn doordat ze zo lang geen water hebben gezien, een dikke grijze krul, of zijn ze toch inmiddels wit geworden?

Mijn buurtjes, die uit Workum, blijven ook nog een dag hier staan en reizen morgen weer verder. Omdat het per 1 januari verplicht is om een milieusticker op je voorruit te hebben wanneer je door Frankrijk rijdt, of je in ieder geval door middel van een bevestiging kunt aantonen dat die is besteld, buigen we ons er samen over om het ding te bestellen. Herjan, die nog niet echt wakker is, het is inmiddels 11 uur, laat het uitzoeken aan Bernadette en mij over. Het gaat niet echt van een leien dakje, maar een half uur later zijn we toch allebei de milieusticker rijker. Tenminste op de mail, fysiek wordt het ding naar het thuisadres gestuurd, waar ik natuurlijk nog láng niet ben.
Als zij s‘middags naar het strand vertrekken, duik ik in mijn zoveelste spannende boek en schuif daarna even voor een praatje aan bij de hartelijke Leo en Yvonne die belooft om, wanneer ze terug is van haar Spaanse les, voor ons te koken.

De wandeling vanmorgen met Baloe heeft hem geen goed gedaan, hij loopt toch weer wat te strompelen. De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik door alle sores de laatste dagen ook vergeten ben om hem zijn tabletjes te voeren. En dat hij vandaag flink uit zijn slof is geschoten om een kat achterna te jagen doet er natuurlijk ook geen goed aan. Maar dat is dan toch echt weer zijn eigen schuld. De tabletjes staan nu weer in het oog en de komende dagen doen we het maar weer wat rustiger aan. De warme temperatuur noodt ook niet echt uit om veel te doen dus dat scheelt. Morgenvroeg mag hij bij Yvonne en Leo blijven terwijl ik de Geode van Pulpi ga bezoeken die hier een kilometer of 10 vandaan ligt.. Wat het is? Google maar eens! Voor hem is het te warm om in het busje te blijven en mee naar binnen mag hij niet.

Het is net kwart over 6 wanneer er heerlijke geuren vanuit de keuken van Yvonne richting mijn kant komen: Ze heeft bami gemaakt met allerlei bijgerechtjes en Bernadette, Herjan en ik schuiven mee aan tafel die buiten gezellig is gedekt. Yvonne en Leo, het lijkt alsof ze beiden van alle markten thuis zijn en daarbij komt dat ze je allebei een gevoel geven alsof je ze al jaren kent. De avond is warm en hoe later het wordt hoe gezelliger het wordt en hoe meer stemming erin komt, de 2 Friezen zijn zeker niet gespeend van humor, vooral Herjan grolt aan een stuk door en zijn plagerijen zijn niet van de lucht. ‘Arme Bernadette’ die 7 dagen per week en 24 uur per dag met hem moet omgaan, op het werk en privé😊.

Wanneer er apjes binnen komen over waar mijn verslag blijft en “gaat het wel goed met je”, is het voor mij een teken dat het tijd wordt om op te stappen. Gelukkig heb ik het grootste gedeelte van mijn verslag vanmiddag al geschreven en hoef ik nu nog maar even te ‘fine-tunen’ zodat ik dadelijk heerlijk onderuit kan.

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis