Dag 72

Ik heb redelijk geslapen alhoewel er van alles door mijn hoofd spookt over wat de dag gaat brengen. In ieder geval een blije, opgewonden pup die meteen in mijn benen klimt wanneer ik de deur van zijn verblijf open gooi en niet veel later ook nog eens voor hem op mijn knieën ga.. Blijkbaar heb ik goede botten want ik val én op mijn pols én op mijn knieën maar er is gelukkig verder niets aan de hand.
Een emotioneel afscheid van Marietta die direct na een laatste wandeling met ons viertjes, richting het zuiden vertrekt. Ik zie haar niet graag gaan, maar we hebben afgesproken dat we elkaar dagelijks een apje sturen zodat we van elkaar weten hoe het gaat. Dág reismaatje en dag gezellige Ginny….

Katja, die alweer uren aan het redderen is oppert om met ons tweetjes naar de pizzeria te gaan, net zoals de eerste dag dat we elkaar leerden kennen zo sluiten we het nu ook af. Is het plan….. Tijdens de rit naar het restaurant geeft ze alvast de bestelling door want ze snakt inmiddels naar iets anders dan ‘Begrafenis-eten’.
Net wanneer we de pizzeria binnen gaan belt Marietta om te vertellen hoe haar morgen was en omdat het binnen zo hol klinkt loop ik snel naar buiten en zie een ambulance stoppen. Een rennende Katja schiet me voorbij: “Ich ruf dich gleich an” en weg is ze weer. Mijn pizza staat binnen al klaar en daar zit ik dan in mijn eentje tussen al het manvolk én een stel uit Utrecht. Een Nederlandse man en een Marokkaanse vrouw die nog niet zo lang geleden hier naartoe zijn verhuisd. Aanspraak heb ik dus genoeg, vooral de vrouw heeft ellenlange verhalen te vertellen. En dat in een restaurant waar alles zo hol klinkt en ik ook nog eens te maken heb met mijn dove linkeroor.
Het is een opgave en ik zit inmiddels ook op hete kolen. Baloe is achter gebleven in het busje bij Katja op het terrein en het is weliswaar niet echt warm, maar ook met 20 graden buiten en het dakraam open kan het al snel té warm worden.
En dan heb ik ook nog een veerboot te halen die wel pas om 11 uur vanavond vertrekt maar ik wil ook niet in het donker naar Nador rijden, ik ken er heg noch steg. Om 3 uur ap ik naar Katja hoe lang het nog duurt en ze verzekert me dat ze er binnen 7 minuten is maar dat ze ondertussen wel vergaat van de honger. Die 7 minuten worden een half uur en van de inmiddels niet meer zo warme pizza krijgt ze maar de helft op en dan racen we naar huis. Nog een korte wandeling met Baloe, een dikke knuffel voor het pupje en een emotionele omhelzing voor Katja en dan rij ik de poort uit in de hoop dat het met de auto goed gaat en ik in ieder geval de veerboot op kan zodat ik de oversteek kan maken.

En dat is gelukt, weliswaar eerst nog bij de verkeerde haven in Nador maar anderhalf uur later check ik , natuurlijk veel en veel te vroeg, in bij het kantoor van Armas waarna ik meteen in de ‘line’ kan gaan staan voor de poorten van de haven. Niet eens heel veel later mogen we het haventerrein op , de controles stellen niet veel voor en daarna is het wachten totdat het 11 uur wordt en we eindelijk aan de oversteek kunnen beginnen. Het gaat me nu niet snel genoeg eer ik aan de overkant ben, echt ontspannen rijden is het nog steeds niet met dat rare geluid. Maar gelukkig ben ik in ieder geval straks weg van Marokkaanse bodem, als er in Europa iets met mijn auto gebeurt is het allicht beter te hendelen dan vanuit Marokko. Inshallah….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis