Dag 70

Choco is thuis, vanmorgen rond half 8 staat een zwarte hond te springen om te worden binnen gelaten, net zo uitgehongerd als dat Noensj gisteren was. De bak voer die hij voorgeschoteld krijgt is binnen een mum van tijd leeg. De pup, die mij vanmorgen als eerste ziet, springt tegen me aan en kwispelt als een malle. Als ik hem buiten zet hem meteen buiten waar hij plast en poept en mijn zorgen om de camper zijn meteen voorbij. Het is een heel ander hondje dan dat we gisteren van de straat hebben opgeraapt nu zijn buikje vol is en zijn vacht droog. Normaal rijdt Katja iedere morgen naar de stad om vers brood te halen maar met de pup in huis schiet dat erbij in, die moet verzorgd en gevoed worden.😊Desondanks staat er in een mum van tijd genoeg lekkers op tafel.

Na het ontbijt rijden we naar de stad om te kijken hoe het met mijn busje is, volgens een lachende mecanicien moet het nu echt in orde zijn. Het vertalen van het Arabisch naar het Duits blijft moeilijk, ook al omdat ik totaal niet technisch ben en dan van Katja moet horen wat er aan de hand is. Ook voor haar is het moeilijk om die technische dingen te vertalen.
Een oplossing is om de Zeelandse - Marokkaanse zakenman te benaderen die meteen bereid is om te helpen. “Ik bel je zo terug, ik stap net in de lift.” Een half uur later heb ik nog steeds niets van hem gehoord en mijn apje of hij mij vergeten is wordt niet gelezen. De mecanicien staat geduldig te wachten en Katja is inmiddels naar huis gereden om met Marietta grote boodschappen in te slaan bij de Marjane. Maar ik heb nog meer Marokkaanse mannen in mijn telefoon-bestand die Nederlands spreken en een daarvan is de Hagenees die we een paar weken geleden hebben getroffen bij het tankstation waar hij met zijn zoontje stopte. Een belletje is snel gepleegd , hij hoort de mecanicien aan, vertaalt het voor mij in het Nederlands en spreekt het daarna nog eens duidelijk in een whats-app bericht in. Ondertussen zie ik dat de zakenman mij ook probeert te benaderen, maar helaas, die is net iets te laat… Het eindoordeel is dat ik ondanks het piepende geluid dat de auto nog steeds maakt mijn reis kan voortzetten, hoewel het verstandiger is om toch terug naar Nederland te rijden.

En dat ga ik ook doen, terwijl Katja en Marietta boodschappen doen, boek ik de overtocht van Nador naar Almeria, maandagavond om 11 uur vertrekt de ferry die 9 uur later aanmeert in Spanje.
Ik heb er nog steeds een heel dubbel gevoel in en zeker als ik alle foto’s en video’s over Marokko voorbij zie komen op facebook en weet dat Marietta, die morgen vroeg vertrekt, eigenlijk nu ook mijn reis gaat maken. Maar zij moet verder, ze heeft al veel te lang door die ellende met mijn busje ‘stil’ gestaan, maar wat ben ik blij dat ze er was!

Mijn middag breng ik door met de pup, Baloe wil er nog steeds niets van weten, haal een dweil door het huis omdat de rode natte aarde van buiten door al die honden mee naar binnen wordt gedragen, spuit het terras schoon want ook dat is inmiddels rood gekleurd, doe de afwas en sta tientallen keren met de pup op het grind om hem een plasje en poepje te laten doen. Ik was even vergeten hoeveel werk een pup met zich meebrengt , maar ik geniet en kan gelukkig even de ellende van de afgelopen weken van me af zetten…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis