Dag 68

Ondanks de spanning van de afgelopen dag heb ik nog best goed geslapen, vol goede moed dat het nu écht goed zal aflopen.
Het nichtje van Katja, Kadjidja, dat de huishouding doet, staat vanmorgen vol verbazing te kijken als ze het busje van Marietta weer op het erf ziet staan en daarna ons en de honden ziet. Maar we krijgen een flinke omhelzing en de honden, voor wie ze eerst zo verschrikkelijk bang was, een aai.
Ze stemt dan ook onmiddellijk in om de honden bij haar te laten wanneer wij na het ontbijt met Katja naar de garage gaan en daarna een rondje boodschappen doen. Mijn auto staat binnen en het wachten is op een ‘mecanicien’, zegt de oude baas, maar alles komt goed, Inshallah!!

Het rondje boodschappen is om te gieren, de neef van Katja is ook mee en stapt bij iedere zaak waar we moeten zijn uit, om dingen geregeld te krijgen, de timmerman, de gereedschapswinkel, de slager, de handyman terwijl wij in de auto wachten en Katja door het open raam allerlei ‘gezellige’ gesprekken aan gaat. De hoofdinspecteur van politie, Mohammed hoe kan het ook anders, steekt ook nog even zijn neus door het raam, ik heb al eerder kennis gemaakt met hem.
Terwijl neef nog ergens een zaakje regelt stoppen wij bij de plaatselijke ’Action’ waar Marietta en ik allebei een ‘echt’ zilveren theekannetje scoren met bijbehorende glaasjes en dienblaadje. Stel dat we niet verder Marokko in kunnen dan hebben we in ieder geval iets leuks om thuis naar te kijken, denk ik nog effe.

Na de zoals gewoonlijk, heerlijke lunch van aardappel met kurkuma, een salade, bonen en een stuk heerlijk mals rundvlees ( Katja heeft vandaag zin in echt vlees) maken we mét de honden in de bus van Marietta een middaguitstapje. Katja, die voorin zit, kijkt vol bewondering rond in de camper, ik hoor haar bijna denken: Dát zou ik ook wel willen.
Het ritje gaat naar een dichtstbijzijnd tuincentrum waar bomen in alle maten worden verkocht, tenslotte heeft ze voor haar geweldige hulp geld van ons gekregen om iets moois te kopen om bij de door haar geplande Park4Night te zetten. Het is er allemaal spotgoedkoop, citroenbomen voor 3,50, prachtige grote palmen voor zo weinig geld dat ik in de verleiding kom om ook iets mee te nemen, maar ik heb er jammer genoeg geen plaats voor in de camper.
Na het tuincentrum zijn eindelijk de honden aan de beurt om zich op het strand uit te leven, het weer is fantastisch mooi en wij genieten van het kannetje thee dat even later voor ons wordt geserveerd in het zand. Het strand is het werkgebied van Katja die hier in het seizoen als een soort ‘Baywatch’ functioneert en er moet natuurlijk overal een praatje worden gemaakt.. Ze kent hier alle uitbaters van de strandtenten omdat het ‘kantoor’ van de ‘Baywatch’ hier pal aan grenst. Als je over een veelzijdige baan kunt spreken dan is het die van haar wel!
Inmiddels is het hoog tijd om terug te gaan naar de garage, Marietta en ik zijn er klaar mee, we willen verder. De auto staat buiten aan de straat, de motorkap is dicht, de monteurs staan te lachen en de oude baas zit op zijn stoel en knikt dat het nu in orde is. IK wil nu wel eens precies weten wat er aan de hand is dus bel ik met de directeur van OOS Zeeland die ik gisteren tijdens de panne langs de kant van de weg heb ontmoet en de vertaling voor zijn rekening neemt. Hij luistert wat de mecanicien vertelt en vertaalt het daarna aan mij. Maar ik ben na de eerste woorden de draad al hellemaal kwijt: de kapotte multiriem heeft de distributieriem vernielt waardoor ook de injectoren en nog meer stuk is gegaan. Hij biedt aan om later wanneer hij klaar is met zijn werk het verhaal op whatsapp te zetten, ten tijde dat ik dit schrijf zit ik er nog op te wachten.

Door de stress van de afgelopen dagen ben ik vergeten om de monteurs op de foto te zetten maar dat wordt nu ruimschoots ingehaald. Een aanwezige klant die ziet dat ik wat nerveus ben biedt aan om snel een flesje water voor me te gaan kopen , stapt in zijn auto en komt even later terug met water en een stuk chocolade. En dan kan ik eindelijk vertrekken, voor vanavond nog naar het huis van Katja.
Ik ben nog geen 2 minuten onderweg, heb nog niet de kans gehad om naar de 3 te schakelen of ik hoor het piepende geluid weer dat niet ophoudt…Overstuur, doodmoe en ongerust rijd ik achter Marietta en Katja aan tot bij haar huis waar zij meteen de garage gaat bellen. Vanavond teruggaan wil ik niet, het is inmiddels half 7, maar morgenvroeg zijn we de eersten!

Helemaal op van alle spanningen neem ik na een gesprek met de NKC en met Taina in Portugal, mijn mede reizigster van de Marokko-reis in 2024 een definitief besluit: ik ga niet meer verder maar keer vanuit Nador met de veerboot terug naar Almeria in Spanje.
Ik vind het verschrikkelijk voor Marietta, maar zij heeft er alle begrip voor dat ik mijn vertrouwen in de bus kwijt ben. En natuurlijk vind ze het ook moeilijk om alleen verder te gaan, het is niet leuk en ook niet gezellig en de steun die je aan elkaar hebt wanneer er iets is valt ook weg . Maar ik weet dat ze het kan en als ze nu niet verder gaat komt ze er wellicht nooit meer. Bomvol emoties maken we nog een klein rondje met de honden en dan verdwijn ik naar mijn Marokkaanse slaapkamer om een slapeloze nacht tegemoet te gaan….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis