Dag 65

Even terug naar gisteravond: Het voorstel van Katja om nog even naar mijn auto te gaan kijken en om nog wat boodschappen te doen sla ik af, ik krijg er teveel stress van. “Marietta, heb jij geen zin om even mee te gaan, dan ben je er ook even uit?” vraag ik nog. En zij vindt het inderdaad een prima idee, dus blijf ik achter in dat grote lege huis met mijn 2 waakhonden en begin aan het verslag.
Totdat ik een uur later een telefoontje krijg van Marietta: ze zijn met spoed onderweg naar een veraf gelegen dorp, achter de politie en ambulance aan . Met 160 kilometer per uur scheurend over landweggetjes na een melding van een persoon die al meer dan een week dood in huis ligt. Ter plekke aangekomen staan tientallen nieuwsgierigen rond de plek van het huis, huilende vrouwen en kinderen die niet aan de kant gaan terwijl Katja met de politie en ambulance medewerker naar binnen gaan en ook meteen weer naar buiten komen vanwege de stank en al wat er meer bij komt wanneer iemand al zo lang dood in huis ligt met de temperatuur die in Marokko heerst.

Als ze 2 uur later thuis komen is het eerste dat ze doet een slokje wodka drinken om de reuk en de smaak weg te werken. Ze heeft het nog niet achter de kiezen of er komt een hysterisch telefoontje van een vrouw uit deze stad: of er direct iemand kan komen omdat haar man…. Er is maar 1 ambulance hier in de stad en die is onderweg met het lijk uit het afgelegen dorp naar het ziekenhuis dus Katja vertrekt weer halsoverkop. Later blijkt dat de vrouw van het hysterische telefoontje haar man dood in zijn stoel vond terwijl zij even in de badkamer bezig was. Terwijl Katja weg is besluiten we om op haar te wachten zodat ze niet in een leeg huis komt en ze even haar verhaal kwijt kan. Wij hebben het ons inmiddels behaaglijk gemaakt met een deken op de bank, wat nootjes en iets te drinken. Inmiddels weten we de weg in huis…. Maar dat is niet lang meer nodig, want mijn auto is klaar….

Wakker worden van de honden van Katja die om kwart voor 7 jankend meegaan in het gebed dat uit de moskee schalt is niet erg na zo’n lange nacht slaap, maar toch val ik nog even weg. Het is gisteren een drukke dag geweest vol emoties en de dagen ervoor zijn ook niet veel beter geweest.
Voordat Katja de deur weer uitvliegt om met een patiënt naar het ziekenhuis in Oujda te rijden , dat ruim 2 uur verder ligt, gaat ze nog vlug de stad in om vers brood te halen en boodschappen voor de lunch zodat haar nichtje dat voor ons kan klaar maken. Daarna vertrekt ze na een haastige groet en blijven Marietta en ik achter, terwijl haar nichtje het huis aan kant maakt, voor zover dat nodig is want het is hier brand schoon!!!
Ze belooft ons op de hoogte te houden wat betreft de auto en wij luieren wat af en aan, wandelen naar de dichtstbijzijnde supermarkt op 1,5 kilometer, lezen wat in de zon, eten wat het nichtje ons even later voorzet, wandelen nog een stukje en dan krijg ik om 4 uur een telefoontje van Katja dat mijn auto klaar is en dat hij nog gekeurd wordt door een soort APK – man.
Maar omdat zij nog steeds niet terug is, het is inmiddels kwart over 6, wordt het morgen voordat we de auto kunnen gaan ophalen en we eindelijk verder kunnen trekken. Maar geloof het of niet, we gaan het luxe leven hier zeker missen….

Bijna niks van foto's vandaag:)

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis