Dag 59

Wat een goede nachtrust na een moedig genomen besluit kan doen merk ik vanmorgen meteen: Ik voel me een stuk opgewekter en ben klaar voor de rest van de reis.
Na nog wat water te hebben bijgevuld bij de aardige Gendarmerie Royale, vertrek ik naar de plek waar we hebben afgesproken met Myriam, onze 4de , maar nu 3de dame, die al op 2 januari de oversteek maakte en ons dus een paar dagen voor is.

De route, die over een hoogte gaat tot 900 meter, naar Torres – de -Alcala is maar ongeveer 66 kilometer maar gaat zoals steeds aan deze oostkust slingerend bergop en bergaf met weer prachtige vergezichten en steeds weer die blauwe zee die diep onder me te zien is. Een enkel gehucht maar verder geen dorpje te zien.

Het tankstation, net voor aankomst in Torres, doet goede zaken. Mijn diesel wordt bijgevuld, ik kan meteen de telefoonkaart laten opladen en niet het minste: het busje kan er ook nog eens worden gewassen. En dat is ook hoognodig want een paar dagen zware wind doordat we op 100 meter afstand naast een betoncentrale, hebben gestaan, maakt van mijn blauwe bus een totaal grijze. De zwarte van Marietta ziet er nog erger uit en net wanneer mijn bus door de knul wordt schoongespoten komt ook zij er aan rijden. De 40 Dirham die de man van het tankstation met mij heeft afgesproken zijn inmiddels wel opgelopen tot 60 Dirham (6 euro) en het wordt voor de volgende steeds duurder.
Een Belgische buscamper waarin een Nederlands- Marokkaanse vader en zijn 11 jarige zoon zitten moeten iets later 80 Dirham betalen, omdat hun bus iets groter is?? Ik ga er niet om twisten, mijn bus is schoner dan wanneer ik uit Nederland vertrok en zal deze reis nog wel vaker vuil worden. Vader en zijn leuke gezellige zoon komen uit de Schilderswijk in Den Haag en zijn een paar weken op vakantie geweest naar hun huis in Boukidan. Moeder de vrouw met nog 7 kinderen hebben ze achter gelaten in Den Haag. Terwijl Marietta met vader in gesprek is, zit het jong gezellig met mij op zijn praatstoel en vertelt meer dan ik wil weten. Het komt goed uit om een Marokkaan die al 39 jaar in Nederland woont maar zijn taal nog steeds vloeiend spreekt in de buurt te hebben, hij kan meteen vertalen hoeveel GB we op het telefoonkaartje erbij willen hebben. Maar hij wordt steeds amicaler, wil met ons op de foto (geen probleem), wil in het busje kijken en meteen weten wat die van Marietta heeft gekost en zijn arm om mijn schouder wordt steeds vaster😊 En tóch vind ik hem leuk, ik vind hem niet opdringerig. Én we hebben er meteen weer een vakantieadres erbij nadat we telefoonnummers hebben uitgewisseld. Hij rijdt een paar keer per jaar naar Marokko, dus als iemand nog kapotte vriezers, wasmachines, ijskasten of iets dergelijks kwijt wil: hij komt ze halen…

Ik zie de man van het tankstation opeens naar mijn nummerplaat wijzen waar het telefoonnummer van mijn garage op staat dat begint met 045. “Limburg?”, vraagt hij in wat aarzelend Nederlands en dat is ook meteen het enige dat hij weet. In de paar woordjes Engels die hij spreekt begrijp ik dat zijn familie in Helmond woont. Nu kun je zeggen: “wat toevallig” , maar ik denk dat iedere Marokkaan wel familie in Nederland heeft wonen, maar het blijft toch leuk!
Net nadat wij in Torres zijn aangekomen, zien we een witte Nederlandse bus aan komen rijden: het is Myriam met haar hondje Solita. Ze scoort meteen punten want ze brengt gebak mee….Maar het is heel fijn dat ze er is, we hebben het nog heel even over Berta en de sores en dan hoop ik dat we het snel achter ons kunnen laten en dat we aan het echte genieten toe komen.
Terwijl die 2 achterblijven om te relaxen wandel ik met Baloe de berg op naar het oude Militaire Fort dat uitkijkt over de Middellandse Zee. Het Fort met vijf torens dateert uit de 13de eeuw, de Almohaden periode. Halverwege de berg staat een oude man, de guard, met zijn wandelstok en vraagt of ik naar boven wil, dan begeleidt hij me en geeft een rondleiding. Nu ben ik niet zo van de begeleiding maar ik heb al her en der gelezen dat hij het gratis doet en net wanneer hij de poort voor me heeft geopend duw ik hem 10 Dirham in de handen in de hoop dat hij achter blijft. Maar hij blijft netjes op afstand, vanwege Baloe natuurlijk en gebaart waar ik overal naartoe kan. En zet me zelfs nog een paar keer op de foto, al ben ik als de dood dat hij het ding laat vallen….Ik ben blij dat ik de trip naar boven heb gemaakt want het uitzicht is overweldigend mooi. De dolfijnen die diep beneden me in de zee uit de golven opspringen is het toppunt!

Het mannetje heeft inmiddels zijn plek weer ingenomen en zwaait me uitbundig na terwijl ik de berg af loop. Hij heeft een leuke bijverdienste als hij dit een paar keer per dag doet, maar ik doe het hem niet na, 1 keer die klim naar boven is meer dan genoeg.
Het weer blijft schitterend, we kunnen dus nog een paar uur buiten zitten maar wanneer het om een uur of 5 wat frisser wordt verdwijnt ieder naar zijn eigen bus. Vanavond val ik in slaap met het geluid van de zee op 5 meter afstand. Heerlijk….



Route: Él Jebha – Bni Gmil – Torres el Kal’a
Gereden kilometers: 75
Coördinaten slaapplek: N 035.09,456’ W 004.19,606’

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis