Dag 56

Een helse nacht, anders kan ik het niet zeggen. Op de grote parkeerplaats waar we staan heeft half Ceuta zich verzameld om het weekend in te luiden, een meter achter mijn busje staan een aantal auto’s met luidruchtige jonge mensen en een meter of 10 voor ons zit een hele grote groep. Tel daarbij het aantal auto’s dat denkt dat dit een racebaan is en je kunt je de nacht voorstellen. Om 12 uur, ik heb nog geen oog dicht gedaan, verkas ik naar de andere kant van de parkeerplaats maar ook daar is de racebaan actief. Het zal een uur of 2 zijn wanneer ik een laatste blik op de klok werp en om kwart voor 5, na een paar uur slaap, komt de schoonmaakploeg met alle herrie van dien. Niet dat dat veel zoden aan de dijk zet want wanneer ik om half 8 buiten loop en de rotzooi zie die niet is opgeruimd vraag ik me af wat ze hebben gedaan.

Dat Ceuta een mooie enclave is hebben we gezien in die paar kilometer die we er doorheen zijn gereden. Marietta en ik hebben gisteravond nog een flinke wandeling over de boulevard gemaakt en het valt gewoon op hoe mondain het lijkt. Prachtige bomen en planten die aan weerszijden van de boulevard staan, mooie standbeelden, fonteinen en wat zeker heel erg mooi is zijn de Kerstlichtjes die nu nog overal branden. Een enclave die smaakt om ontdekt te worden. Maar we hebben andere plannen vandaag: de grens naar Marokko oversteken. Maps doet het niet goed, de verbinding is heel slecht en met mij voorop rijdend zitten we nog voordat we 2 kilometer verder zijn al vast. Marietta, die achter mij rijdt, klampt snel een mevrouw aan die bij het bushokje staat te wachten en omdat zij toevallig naar de grens moet stapt ze bij haar in de camper en loodst ons naar de grens. Berta is inmiddels een andere kant uitgereden, we zien haar pas weer terug wanneer we bij de grens zijn aangekomen waar al een hele file staat.

De Spaanse maar ook de Marokkaanse douane zijn ontzettend vriendelijk, hebben tijd genoeg voor een praatje en wanneer ik mijn paspoort afgeef en hij ziet dat ik al een aantal keer in Marokko ben geweest zegt hij lachend : “You are the expert, and you told your friends that Morocco is so beautiful”. Berta die als eerste door de douane is gegaan heeft schijnbaar al verteld dat we met ons drietjes reizen!! “I hope you cry a lot, tears of joy”, zegt hij nog nadat ik verteld heb dat ik vorig jaar nogal emotioneel was omdat het land zo mooi is …
De douaniers die iets verderop staan en gebaren dat de bus aan de kant moet voor controle, nemen hun taak iets serieuzer, er kan geen lachje af. Baloe moet eruit en de drugshond gaat er in, snuffelt aan alles wat hij tegenkomt, kijkt eens vluchtig naar Baloe die het meteen op een blaffen zet en dan moet de achterkant open. “No drugs, no drone, no guns???” Ik kan gelukkig op alles ontkennend antwoorden en dan kan er eindelijk een klein lachje af en mag ik het terrein afrijden. Pfffff nog een zwaai naar de laatste politieagenten en ik kan eindelijk op weg naar het zuiden.

Omdat de honden de laatste dagen zo weinig vertier hebben gehad maken we vandaag niet veel kilometers, de Park4Night ligt een uurtje rijden langs de kust naar het zuiden. Een schitterende rit, een schone omgeving, de groenstroken worden bewaterd, vrouwen met kleine bezems vegen de middenstroken schoon, het lijkt een beetje op de omgeving van Rabat waar het ook zo schoon is omdat daar de Koning zijn onderkomen heeft. Luxe hotels die aan het strand liggen en prachtige onderhouden wegen. Na Tetouan wordt het wat minder en uit ervaring weet ik dat het nog veel erger wordt.
In het restaurant van de Park4 Night werkt een jonge knul, Mohammed hoe kan het ook anders, die goed Engels spreekt en mijn Nederlands telefoonkaartje verwisselt voor het Marokkaanse. Ik krijg meteen zijn telefoonnummer voor het geval ik hulp nodig heb. ”Sandra, herken je het? “

Nu kan ik wel meteen mijn locatie doorgeven aan Berta en Marietta die niet veel later ook de parkeerplaats opdraaien. En dan is het eindelijk tijd voor Baloe en Ginny om hun poten te strekken op het iets verderop gelegen strand. Leo, de hond van Berta, blijft bij haar bij de camper, zij zelf kan niet zo ver lopen en Baloe blijft verschrikkelijk veel last houden van de reuk van de gecastreerde Leo dus kunnen we hem niet meenemen.. Hij ruikt hem al van verre, jankt constant, trekt aan de riem omdat hij er op af wil en eet niet. De spray, die Berta heeft gekocht, laat Leo niet op zich spuiten. Hij is al bang als hij het flesje ziet en kruipt ver weg onder de bank. Het maakt het er allemaal niet leuker of makkelijker op. We moeten maar zien hoe het zich ontwikkelt, maar dit is voor niemand leuk, voor de honden niet maar ook niet voor ons. Desnoods ga ik in mijn eentje verder…

Route: Ceuta – Fnideq – M’Dic – Tetouan - Azla
Gereden kilometers: 58
Coördinaten slaapplek: N 035.34,295’ W 005.15,561’

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis