Dag 52

Terwijl wij gisteravond het laatste wandelrondje maken staan plots Myriam en Solita voor onze neus. En het komt prima uit dat ze er al is want het wordt hier steeds drukker en drukker, een aantal Nederlandse buscampers staan naast elkaar terwijl achter ons 2 immens grote Duitse Morelo campers 12 parkeervakken in beslag nemen. Dure campers van rond de 6,5 ton met alle denkbare luxe van binnen én van buiten en dat terwijl ze toch nog steeds zelf hun potje moeten legen én hun eigen bed opmaken.

Het heeft de hele nacht geregend en dat doet het nog steeds wanneer ik wakker word. Maar er is er eentje die toch naar buiten wil al heb ik het een hele tijd kunnen uitstellen. Terwijl ik in die enge ruimte probeer om die hele lange onhandige regenjas aan te doen staat hij voor mijn benen te dralen en te draaien. Met flink wat gemopper stuur ik hem op zijn plaats terug zodat ik tenminste op mijn gemak het ding kan aan doen en dan kan ik eindelijk de deur uitlopen en achter me afsluiten. Maar waar blijft Baloe die normaal voor me uit rent? Ik roep en roep en roep nog eens, geen hond te zien . En dan valt mijn oog op iets dat beweegt achter het raam van het busje… er staat iets zwarts en groots te kwispelen. Baloe, die braaf op zijn bankje is blijven wachten totdat ik zei dat hij mocht komen…Hij vreet me bijna op als ik de deur openmaak en ik kan alleen maar gieren van de lach…

Mijn tweede rondje vandaag is om vers stokbrood te halen voor mijn mede reiziger, Taina komt je dat niet bekend voor? In de veronderstelling dat deze dorps- supermarkt morgen gesloten is wens ik de eigenaar hele fijne dagen waarop hij antwoordt dat hij gewoon de hele dag geopend is. Dus dat wordt ook morgen weer mijn eerste taak….
Iets hogerop in het dorp ligt een geocache die er vorig jaar nog niet lag en na een flinke klim omhoog en nog meer speurwerk in de muur waarin overal losse stenen liggen heb ik het ding eindelijk in mijn handen. De neus van Baloe werkt vandaag hieraan in ieder geval níet mee, dat zal later op de dag nog tot vervelens toe veranderen.

Na de lunch loop ik met hem naar het 2000 hectare grote Sotogrande, dat door zijn luxe en welzijn het Beverly Hills van Europa wordt genoemd en waar de gemiddelde huizenprijs op 600.000 euro ligt oftewel 3.132 euro per vierkante meter. Een exclusief resort in een speciaal aangelegde kunstmatige lagune waar je prive-zwembad en je miljoenenjacht voor de deur van je huis ligt. Schitterende kleurrijke villa’s, tuinen als een sprookje, dat is Sotogrande. Natuurlijk ben ik er in januari ook al eens geweest maar het is geen straf om er nog eens doorheen te lopen, het blijft een sprookje om te zien.

Het is net half 4 als een onbekende Spaanse camper naast Marietta wil inparkeren die daardoor het beetje zon dat er nog is van haar wegneemt. Ze wil net vragen of diegene de camper ergens anders wil zetten omdat er ook nog een vriendin komt, als ze ontdekt dat het Berta is, onze 4de (78 jarige) krasse dame die met haar kleine hondje Leo mee naar Marokko gaat. Ook haar hebben we natuurlijk al ontmoet tijdens de video-kennismaking maar daar was ze wat stilletjes en op de achtergrond. Daar is nu geen sprake van, ze is hartelijk, geïnteresseerd én ze heeft 2 dozen Brut Cava bij zich. Nu heeft ze daar aan mij en Myriam een slechte aan, wij drinken allebei niet, maar Marietta kan het wel waarderen. Voor de foto wil ik dus wel een klein slokje proeven, maar meer gaat hem echt niet worden, ik griezel van alles waar alcohol in zit.

Haar hondje Leo is een klein zwart-blond mixje van van alles , een gecastreerde reu. En waar ik al bang voor was dat gebeurt ook: een gecastreerde reu heeft een zelfde reuk aan zich als een loopse teef en daar heeft Baloe, als dekreu, natuurlijk heel veel ervaring mee. Hij is niet meer te houden en wil er meteen op af. Het hondje schrikt zich natuurlijk bijna dood en kruipt onder de stoel weg. De voorlopige oplossing is een spuitje met water dat Marietta bij zich heeft dus wanneer Baloe erop af gaat spuit ik hem in zijn gezicht en dat lijkt na 3 keer zowaar te helpen.

Maar wanneer ik even later met hem een korte wandeling op het strand maak draait hij zich plots om en rent terug, om niet veel later schuldbewust met zijn tong op zijn knieën weer naar me toe te komen. Wat blijkt: toen hij de hoek om kwam stormen en op Leo af dook heeft Marietta, die nog met Berta buiten zat, hem recht in zijn gezicht gespoten waarna hij afdroop, letterlijk en figuurlijk. Maar zij wil dat natuurlijk niet te vaak doen, omdat ze ook vriendjes met hem wil blijven en niet wil dat hij bang voor haar wordt. Ik hoop natuurlijk dat het zo niet verder gaat want anders wordt het wél een probleem. Hij ligt nu binnen voor de deur te janken, wil niet eten en wil alleen maar naar buiten. Ik wil nooit meer een dekreu, dat weet ik inmiddels wel.

Het is half 6, het wordt inmiddels fris en terwijl Myriam en ik onze eigen camper opzoeken maken Marietta en Berta samen de fles Cava soldaat. Willen de 2 dozen Cava nog op gaan voordat we Marokko binnen rijden dan hebben ze nog heel wat te doen. Maar voor Berta is het normaal, na 28 jaar wonen in Spanje, de Spaanse manier van leven, na de siësta een glaasje (of twee) Cava, zij is het helemaal gewend.

Nog een paar uur, dan gaan we 2025 in. Het was een gedenkwaardig jaar, mooie reizen, nieuwe vrienden, wat ups en downs, een paar verliezen, maar over het algemeen weer een jaar om nooit te vergeten. Voor straks wens ik jullie een goeie roetsj en de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis