Dag 47
Als er 1 dorpje in Spanje is dat de moeite waard van het bezoeken is , dan is dat toch wel El Rocio waar ik vandaag met Marietta naartoe wil gaan. Voor mij wordt dat nu de derde keer, ik was er drie jaar geleden voor het laatst. Maar eerst neem ik met een zwaai afscheid van Frans, die al met zijn Mechelaar Anjo aan de wandel is terwijl wij net terugkomen van het honden-uitlaat kwartiertje.

Het afscheid van Greet en Rinus gaat wat minder officieel. Een knuffel en de belofte dat we elkaar zeker nog een keertje gaan zien en dan vertrekken Marietta en ik nu toch écht richting het oosten. Het wordt de hoogste tijd om verder te trekken. Bedankt voor de gezelligheid en hulp Greet en Rinus.

El Rocío, een wat uit de klauwen gegroeid bedevaartsdorp, ligt op een half uur rijden van de kust. Jaren geleden ben ik er al eens geweest, dankzij een tip van vriendinnen Gerda en Riet. Het plaatsje is bij hun ook favoriet en dat is niet zo verwonderlijk. Het witte dorp ligt in het midden van het beschermde Nationaal Park Donãna en wordt een keer per jaar overspoeld door pelgrims.
Als we om half 1 de busjes aan de rand van het dorp parkeren is het nog vrijwel uitgestorven. In het aangrenzende moerasgebied foerageren normaal duizenden flamingo’s en andere trekvogels. Vandaag hebben ze waarschijnlijk andere plannen want we zien er niet een! De grote witte kerk, de Ermita de la Virgin del Rocío, schittert in het zonlicht. Met Pinksteren wordt het normaal zo rustige dorp overspoeld door wel een miljoen pelgrims die te voet of te paard en versierde karren de Maagd van El Rocío komen vereren. Normaal staat de Maagd op het hoofdaltaar van de kerk, maar dan wordt hij rondgedragen door de propvolle straatjes waar elke pelgrim het beeld dan probeert aan te raken.

Het is vandaag donderdag, tweede Kerstdag voor ons in Nederland, en het is dan wel geen Pinksteren, maar het prachtige weer lokt toch nog tientallen toeristen naar het dorp waar geen straat is geasfalteerd. Op de zandwegen in en rond het dorp rijd een koetsje rond met toeristen maar in tegenstelling tot drie jaar geleden zijn er vandaag geen ruiters te paard te zien. Rond het middaguur zitten de terrasjes al bomvol en na de lunch maken we een wandeling door het dorp waar Marietta voor de bijl gaat en een echte El Rocio wandelstok koopt die ze nog geen half uur later alweer ergens kwijtraakt en niet meer terugvindt, ondanks dat we de hele route teruglopen. Misschien dat een ander er meer geluk mee heeft en hem beter kan gebruiken.
In en rond de moerassen leven wilde paarden die op 26 juni van ieder jaar bijeen worden gedreven en bij de kerk van El Rocío worden gezegend. Daarna worden ze in het nabijgelegen Almonte gebrandmerkt en op de paardenmarkt te koop aangeboden. De paarden die aan het einde van de dag niet worden verkocht, worden dan weer vrijgelaten in het natuurgebied. En zo zien wij ze natuurlijk ook het liefst, vrij dwalend door dit prachtige nationale park.

Rond half 4 verlaten we El Rocio en vinden een plekje voor de nacht aan de rand van het natuurgebied in Matalascanas. Vijf minuten lopen van het strand en om de honden nog even te laten ravotten verheffen wij nog even onze moeie lijven. Maar die moeite hadden we ons kunnen besparen, ook zij zijn nog te moe om rond te rennen en terwijl Ginny een gat graaft als ware het voor een Duitser vleit Baloe zich achter mij neer. Die hoeft niet meer zo nodig…
Het was een dag met veel zand, buiten én binnen het busje, maar wát een prachtige dag.....

Route: Montinho – Almonte – El Rocio - Matalascanas
Gereden kilometers: 146
Coördinaten slaapplek: N 037.00,769’ W 006.33,897’

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis