Dag 43

Mijn voornemen om vandaag eens helemaal niets te doen behalve met een boek in een luie stoel in de zon zitten, gaat bijna op ware het niet dat Baloe het daar niet mee eens is. Het boek is bijna uit maar die laatste paar bladzijden gunt hij me niet. Blaffend draait hij om me heen, zijn poot komt op mijn arm en hij duwt zijn kop tegen mijn been alsof hij wil zeggen: schiet nu eens op, ik heb er genoeg van om hier bij de bus te liggen. Ik probeer nog even om hem te negeren maar dát negeert hij dan weer. Dus verhef ik mijn luie lijf, sluit alles af en begin aan de lange wandeling over het strand in de hoop ook nog wat sepia te vinden. Na al die jaren heb ik eindelijk eens besloten om op te zoeken wat sepia is. Volgens Wikipedia is het een zeekat ( verwant aan de inktvissen) die geen botten heeft maar een interne verkalkte skeletschelp dat wordt gebruikt voor de controle van het drijfvermogen. Zo, nu weten we dat ook weer maar op mijn wandeling vind ik er vandaag jammer genoeg geen een.

Honderden meters na de laatste strandtent vind ik het welletjes en ga lekker in het zand zitten om wat foto’s van Baloe en mij te maken. Nu ben ik nooit zo handig geweest in selfie’s maar met een hond die nooit in de lens wil kijken wanneer ik hem ook maar ergens op de foto wil hebben, is dat helemaal een crime. Hij is dan Oostindisch doof, wat ik ook probeer: lieve woordjes, boze stem, brokjes, hij kijkt steevast de andere kant uit. Gelukkig is er een jong Tsjechisch stelletje in de buurt dat ons wel ‘even’ op de foto wil zetten maar net wanneer ik zit en Baloe bij me roep gooit hij de kont tegen de krip en begint te rennen en te ‘happen’. Na veel paaien lukt het dan eindelijk om ons twee samen op de foto te krijgen. Zijn ze leuk geworden? Kijk zelf maar..

Lunchen wil ik vandaag bij 100 Montaditos, inmiddels mijn favo restaurantje, maar het is er zo ontzettend druk en ook de ‘perkamente’ Nederlandse dames zitten er alweer aan hun vaste tafeltje, het is tenslotte ‘alles 1 euro’ dag!. Ook bij de andere restaurantjes is het bomvol, het is zondag en zelfs voor de Portugezen warm, al is het hartje winter.
En omdat ik me toch heb voorgenomen om vanavond naar de Kerstmarkt in Vila Real de Santo Antonio te gaan eet ik een klein hapje in de camper en duik met mijn boek, dat ik nu wél uit krijg, in de zon.

Tegen 3 uur komt er een apje van Rinus en Greet, ze hebben Flamingo’s gespot aan de andere kant van de plek waar ik gisteren ben geweest. Het is maar een minuut of 10 rijden van Monte Gordo naar het natuurreservaat waar een onverharde weg naar de zoutbergen leidt. De laatste paar honderd meter moet ik lopen maar dan zie ik eindelijk de groep van ongeveer 15 Flamingo’s die in de zoutpannen hun maaltje bij elkaar zoeken. Het blijft een prachtig gezicht, al heb ik ze natuurlijk ook al heel vaak in Griekenland gezien en 3 jaar geleden ook in Spanje.

Alsof ik hier al jaren woon rijd ik niet veel later zonder de navigatie nodig te hebben naar de Kerstmarkt in Vila Real waar het bom en bomvol is en ik nog net een plekje krijg voor mijn busje. De parkeerwachter belooft er een oogje op te houden maar als ik naar hem kijk, vraag ik me af of hij zelf nog wel uit zijn ogen kan kijken, hij ziet er wat verlopen en louche uit. Maar op goed vertrouwen laat ik de bus achter en loop het centrum in waar het nóg drukker is. Hoe haal ik het ook in mijn hoofd om op zondagavond met prachtig weer een Kerstmarkt te bezoeken.
Voor de deur van de grootste kerststal staan honderden mensen in de rij te wachten totdat ze naar binnen mogen. De terrasjes zitten vol maar bij de Indiër vind ik nog net een plekje waar ik mijn honger kan stillen. Op de grote markt waar alle kraampjes staan is een groot podium waar een dansgroep bezig is om het publiek te vermaken. Die Portugezen kunnen er wat van, de stemming bij de omstanders zit er goed in en nadat ik nog snel wat foto’s heb gemaakt en mijn busje ongeschonden terug heb gevonden, rijd ik weer naar mijn plekje in Monte Gordo. Dat is inmiddels ingepikt door de buscamper met de twee Spaanse vrouwen die de hele middag naast mij hebben gestaan en het uitzicht op het strand wordt nu belemmerd door wat struiken. Maar voor vanavond is dat niet erg, het is donker en veel is er niet meer te zien en morgenvroeg? Dan ben ik op tijd weg om naar het stuwmeer van Beliche te rijden….

Route: Monte Gordo – Castro Marim – Vila Real de Santo Antonio – Monte Gordo
Gereden kilometers: 23

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis