Dag 34

De dag van gisteren is niet goed geëindigd en de dag vandaag is niet goed begonnen. Vrijdag de dertiende…. Ik lig goed en wel in bed en de buikkrampen beginnen op te spelen, ik haal nog net de wc. Ben ik het daarmee kwijt? Nee , dan begint het pas en dat duurt tot een uur of 4 vanmorgen, dus ik ben geradbraakt. Gelukkig hóéf ik niks en kan ik lekker blijven liggen in mijn warme holletje. Tot een uur of 8, dan vind ik het tijd worden om op te staan.
Bij Taina staat de deur van de caravan open, zij is al op en met hond en katten aan de wandel geweest. Baloe moet het met een klein ommetje doen, mijn buik is nog steeds van streek. Maar een sneetje brood gaat er nu wel in, tenslotte heb ik van gistermiddag 2 uur niets meer gegeten, zo voldaan was ik van de maaltijd in het restaurant.
De kou van vannacht is verdreven door de zon die nu om half 10 al lekker warm is. Het blijft raar dat de avonden en nacht zo koud zijn en je zo vroeg in de morgen in een t-shirt buiten kunt zitten.

Terwijl Taina en Theo aan de slag gaan aan hun klusproject trek ik me in de zon terug met een boek en een kop thee. Baloetje blijft ook hier aan de lange lijn liggen, de drie katten hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem, ondanks dat die iedere keer venijnig naar hem uithalen. De doorgang naar de tuin van de buren dat het domein van een heel klein teefje is, heeft hij ook al gevonden. Bij de waakhond die daar aan de riem ligt is hij gelukkig uit de buurt gebleven.
Tegen het middaguur komt Carin, de beste vriendin van Taina lunchen. Zij woont sinds een paar jaar in Portugal en ze kennen elkaar al 20 jaar. Als ze het over Carin heeft zegt ze altijd dat het mijn zus wel zou kunnen zijn al zie ik dat niet meteen. We hebben dezelfde doopnamen, zijn allebei op de dertiende geboren maar verder zie ik geen gelijkenis. Waarschijnlijk dat een buitenstaander eerder dezelfde maniertjes ziet dan dat je dat zelf ziet…

In haar caravan heeft Taina de tafel gezellig gedekt, er is meer dan genoeg plaats voor ons viertjes, dat zou in mijn kleine busje niet hebben gepast😊 En ondanks dat mijn maag en buik nog steeds niet in orde zijn gaat de lunch die Taina maakt er smakelijk in: een tosti mat ham, kaas en ananas met een gebakken ei eroverheen. Dit recept ga ik zeker onthouden en thuis uitproberen.

Het is buiten iets frisser geworden, het zonnetje schijnt nog wel maar er komt wat meer bewolking en af en toe valt er een heel klein drupje. Maar nog net niet genoeg om mijn was naar binnen te halen die de hele nacht buiten is blijven hangen en hopelijk vandaag nog droog wordt. Als Carin na de lunch terug naar haar eigen huis gaat, pakken Taina en ik een boek en genieten nog een aantal uur van dat beetje zon voordat we naar de vrijdagmiddagborrel gaan.

Die vrijdagmiddagborrel is een wekelijks gebeuren op een camping in de buurt. Daar treffen zich een 20tal Nederlanders, Belgen en Fransen die óf hier in de buurt wonen, óf op de camping een tijdelijk of vast woonadres hebben. Dik aangekleed, want het is vanwege de rokers altijd buiten, vertrekken we rond een uur of kwart voor 5 naar Camping Moncarapacho Route 66, een grote, wat alternatieve camping waar varkens, schapen , eenden en in het verleden ook pony’s en paarden vrij lopen tussen de campers en caravans. Een deel van de groep zit er al wanneer we aankomen en ik word hartelijk begroet, de een kust en de ander geeft een hand. Een makkelijke, open groep waarin ik me eerst een beetje ongemakkelijk voel maar dat gaat snel over.. En zeker wanneer een jonge Belgische man Baloe ‘herkent’ als Hovawart. Hij blijkt zelf 2 blonde Hovawarts te hebben, eentje van 9 jaar en een van 14 jaar. De 14 jarige teef komt van Leen Swolfs en de andere van Eva de Vlieger. Allebei en zeker Leen, bij mij bekend. De teef die van Eva komt is het zusje van de eerste Belgische bruid van Baloe: Pixie van Mies&Co. Hoe klein is de wereld dan….
De Hollandse snacks van de aangrenzende friettent moet ik jammer genoeg aan me voorbij laten gaan, ik heb nog steeds buik en maagklachten. En als je dan iedereen om je heen heerlijk ziet eten, een frikandel, een bamihap, frietjes, dan is dat toch wel heel erg pijnlijk…

Dan sleept een Nederlandse inwoonster van de camping ons vol trots mee naar haar woonstek. Zij heeft nog niet zo lang geleden van iemand een caravan overgenomen die jaren geleden de kleedkamer is geweest van niemand minder dan de in 2011 overleden actrice Liz Taylor. Dat het ooit hier binnen pracht en praal is geweest kun je nog steeds zien. Veel bling bling en glim..De Nederlandse is vast van plan om van deze caravan weer net zo’n plaatje te maken als dat hij was in de tijd van Liz. Ze zal er nog heel veel werk aan hebben want er mankeert natuurlijk ook nog veel aan maar de originele kastjes en gootsteen en houtkachel zitten er nog steeds in. Wat een leuk bezit en zeker als er zo’n verhaal aan zit.

Om een uur of half 8 wordt het tijd om op te stappen, het is inmiddels hartstikke koud geworden en ik heb het idee dat ik niet meer warm kan worden. Al is dat nu ik dit schrijf wel weer een stuk minder geworden. De regen klettert op mijn busje en Baloe moet het daarom doen met een klein rondje. Niet dat hij vandaag veel anders heeft gedaan maar morgen is weer een dag. Ik kruip heerlijk onder de wol. Mét mijn sokken aan….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis