Dag 32

Logisch dat ik het vannacht zo koud heb gehad, het ijs staat op de ramen en voor het eerst sinds mijn verblijf in Frankrijk moet ik mijn handschoenen weer aan en de dikke sjaal om. Zo raar dat ik tot gistermiddag 4 uur in een rok en t-shirt buiten heb gezeten.
Het bakkertje, dat volgens maps om 8 uur zijn deur open doet, is in geen velden of wegen te zien maar ik heb nog wat krentenbolletjes en brioches dus verhongeren zal ik niet.

Meteen na het ontbijt vertrek ik dan ook, hopelijk richting nóg wat meer zon. En die krijg ik wanneer ik goed en wel van de Park4night vertrek, de zon heeft de ruiten al ontdooid. De motor is nog koud en ik ben nog ook nog niet opgewarmd maar meteen na vertrek gaat de weg al slingerend omhoog, we zijn nog geen halve minuut onderweg. Ik moet er weer even inkomen en zeker wanneer het nog zo vroeg is.
De N120 die van hieruit naar het zuiden loopt is net zo mooi als gisteren, soms wat slingerend omhoog en weer omlaag en altijd weer die prachtige vergezichten op de ‘bergen’.

De Algarve heb ik nu 3 keer gezien, ik ben er als jong meisje met mijn vader en moeder op vakantie geweest en drie jaar geleden met Gerard, dus de mooiste plekken laat ik nu rechts liggen. Maar een van die mooiste plekken zijn toch de kliffen van Falesia, net voorbij Albufeira. Zes kilometer aaneengesloten wit strand, geflankeerd door hoge kliffen in diepe tinten rood, koper en oker, contrasterend met de groene dennenbossen erboven. Net als toen gaat Baloe nu ook weer op de foto op de rode kliffen, 3 jaar ouder maar nog net zo gek! Hij rent het strand op en af en weet van gekkigheid niet wat ie moet doen. De vele zakjes zand in die prachtige rode kleuren die ik drie jaar geleden mee naar huis heb genomen, (onder het mom van: ik kan er van alles mee doen) liggen nu nog steeds in de emmer in het schuurtje samen met de honderden schelpen. Dus dit keer laat ik de verleiding aan me voorbij gaan en hou ik het met zand uit de Sahara. Want dát ben ik dus echt vergeten mee te nemen toen ik er begin dit jaar was.

Het is warm genoeg om op het strand ‘uit de kleren’ te gaan en dus vertrek ik voor de tweede keer vanmorgen, maar nu gewapend met een badtas, de vele trappen af die ik daarna ook weer voor de tweede keer óp moet.. Ik zit niet echt op mijn gemak, mijn busje dat ik achterwaarts helling af heb geparkeerd staat 15 centimeter van een paal af die ik dus niet gezien heb met inparkeren. Na een klein uur begint het dan ook te kriebelen, ik móet die bus zonder schade de weg omhoog krijgen en dus pak ik mijn spullen weer bij elkaar en begin aan de klim naar boven.

Het gezegde “de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest” gaat hier wel op. Weliswaar met de zenuwen in mijn lijf rij ik die bus niet veel later zonder problemen de helling op. Heb ik me daar zo druk om gemaakt….

Niet ver van de kliffen , aan de rand van een atletiekbaan, kan ik eindelijk écht op rust. Tot 5 uur buiten in de zon met een boek en Baloetje in het gras aan de lijn. De ‘atleten’ rennen hier voor onze neus langs en ik zou niet graag zien dat hij ‘mee gaat doen’ aan deze wedstrijd…

Route: Odemira – Sao Tetonio – Odeceixe – Aljezur – Bensafrim – Albuufeira – Praia de Falesia
Gereden kilometers: 126
Coördinaten slaapplek: N 037.05,536 W 008.09,704

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis