Dag 16

Kacheltje aan, douchen, aankleden, Baloe laten plassen, ontbijten, de veestapel verzorgen. Het wordt steeds meer routine en gaat dus ook steeds sneller. Voordat ik naar Odette en Michel wandel gooi ik alvast wat spullen die ik niet meer nodig heb in de auto en vul mijn watertank. Intussen heeft Baloe zijn plekje in de auto alweer ingenomen, die denkt dat we al gaan vertrekken. Maar zover is het nog niet, eerst voor het beloofde kopje koffie naar de buren.
Het is heel raar weer, de lucht kleurt donker alsof er regen op komst is, de temperatuur is heerlijk maar ik moet wel tegen de storm opboksen. Het pad ligt bezaaid met afgebroken takken en dan verschijnt er opeens een regenboog in de lucht. Voordat ik bij de buren naar binnen waai maak ik er nog snel een paar foto’s van en zoek meteen de vertaling op zodat ik een leuke openingszin heb😊

Odette staat te koken, het keukenraam staat open en er komen allerlei heerlijke luchtjes naar buiten. Het is net 10 uur maar na alle arbeid die ik al heb verricht heb ik best al honger. “joehoe” Een kreet die waarschijnlijk overal ter wereld bekend is en meteen zwaait de voordeur open. Baloe schiet ongegeneerd naar binnen en ik volg ietwat langzamer.
“Café?” “non, du thé” antwoord ik want koffie is aan mij niet besteed. Maar aan thee drinken doen ze hier niet en ’s middags, zo vertelt Odette, wordt er warme chocomelk gedronken. Mmmm denk ik nog, dat heb ik liever dan koffie, maar Michel laat alleen de doos zien waar de chocopoeder in zit en zet hem dan prompt weer in de kast. Och en die koffie, een zakje Décafé, is niet eens zo slecht. Een paar klontjes suiker er in, melk van hun eigen koe!!! en soppen met een paar lange vingers. Met de vertaalapp op mijn telefoon en wat zinnen die weliswaar in gebrekkig Frans uit mijn mond rollen, wordt het nog best gezellig. Het fotoboek met daarin de foto’s van hun 2 kinderen en 6 kleinkinderen komt op tafel en zo vliegt een uurtje voorbij en zeg ik in mijn beste Frans: “ Je dois rentrer á la maison parce que je dois encore nettoyer.” Ook onderweg al geoefend😊 En dat is niet eens gelogen want ik wil het huis netjes achterlaten. Maar voordat ik afscheid neem wil ik nog wel een foto met de boer bij de tractor en dan is het echt tijd om gedag te zeggen. Inmiddels regent het behoorlijk en wat ik ook zeg dat ik best te voet naar huis kan, ze willen er niets van weten, Baloe kan achter in de auto en Michel brengt me weg. Punt! Voor mij is afscheid nemen altijd best moeilijk, ook van hun, want wat heb ik een steun en hulp gehad van deze lieve mensen. De uitnodiging om op de terugweg langs te komen staat en met een flinke omhelzing neem ik afscheid van Odette en even later van Michel die het wat onwennig over zich heen laat komen.

Het weer blijft de rest van de dag meer dan shit, regen en nog eens regen. Wanneer Frannie om 4 uur komt om de stal uit te mesten loop ik nog een kort rondje met Blixie. Sjoerd, die dankzij de regendeken die ik hem vanmorgen heb opgedaan, op zijn hoofd en hals na droog is gebleven, moet nu ondanks het vroege uur toch naar binnen. Zijn hooi en krachtvoer ligt daar al op hem te wachten.

Ook van Frannie, die met een zelfgemaakte pot jam aan komt zetten, neem ik afscheid met de belofte dat wanneer ik nog eens in de buurt ben graag bij hun op de koffie kom. Wat heb ik hier een paar lieve mensen leren kennen, ik zal nog vaak aan ze denken. Ook de dieren ga ik missen, want ondanks de slechte start met Blixie heb ik zeker van ze genoten.

Maar vanaf morgen is het tijd om weer verder te reizen en nieuwe avonturen aan te gaan. Mijn route voor morgen is al ingepland, het wordt iets ten zuid-westen van Bordeaux aan het Teich-ornithologisch reservaat, een uur of 4 rijden. Maar als het zo’n shitweer blijft als vandaag rijd ik gewoon nog een stuk door. Heerlijke vrijheid….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis