Dag 15

Qua temperatuur lijkt het wel lente maar de storm giert als een woeste om het huis. Regen, kou, vorst, zon, storm, ik heb het allemaal gehad deze week. De zon heb ik iets minder gezien maar dat wordt hopelijk de komende maanden goed gemaakt in het zuiden.

Het kacheltje aanmaken gaat me steeds sneller af en zeker met de ‘aanmaakblokjes’ die Nicolas heeft meegebracht. Misschien ook een idee voor jullie Janine?
Terwijl ik me aankleed ligt Baloe als een echte Hofwert voor het huis te wachten totdat ik klaar ben, hij kent zijn plaats. De kippen komen al kakelend de hoek om, ook zij horen dat er iemand wakker is en willen hun eten. Ergens anders hoor ik de katten mauwen maar die blijven wijselijk uit de buurt van Baloe. Zij eten wanneer de kust veilig is, voor hun is dat wanneer Baloe binnen ligt.

Na het ontbijt dat bij mij altijd snel snel is krijgt de rest hun eten en vermaak ik me in het zonnetje met de katten die steeds aanhankelijker worden nu ze me een beetje kennen. Eentje is zelfs zo brutaal dat hij, terwijl ik genietend op het trapje zit te kijken naar de bedrijvigheid van al dat vee, op mijn schoot klimt en bijna in mijn nek zit. Met mijn linkerhand probeer ik ondertussen wat foto’s te maken wat nog niet eens zo makkelijk gaat.

Het springen van Blixie wordt steeds erger, hij vreet mijn handschoen bijna op als ik met het voer aankom. Het wordt hoog tijd dat daar iets aan wordt gedaan, maar had ik dat nu maar 10 dagen eerder uitgeprobeerd dan was het waarschijnlijk nu een stuk beter geweest. En dus ga ik vanmorgen met hem aan de slag: Het commando ‘Zit’ en ‘wachten’ schijnt hij niet te kennen maar na een half uur en bij ieder goede poging een brokje in zijn bek te hebben geduwd , begint er toch iets te dagen bij hem. Het springen probeer ik te voorkomen door mijn knie omhoog te doen waar hij daar tegenaan botst. De brokjes houd ik in mijn dichte hand voor zijn neus en ieder keer wanneer hij wil snaaien krijgt hij het commando ‘Nee’. Pas wanneer hij rustig is krijgt hij de beloning. Het schijnt zowaar een beetje te gaan lukken. Met een duur woord heet dat ‘impuls controle’. Het blijft jammer dat ik er niet eerder mee begonnen ben…

Op mijn grote ronde kom ik langs het huis van Odette en Michel, naar binnen kijken kan niet vanwege de gordijnen die voor het raam hangen. Maar blijkbaar hebben ze mij wel gezien want opeens hoor ik de deur open gaan en komen ze allebei naar buiten. Wanneer ik vertel dat ik dinsdag verder reis nodigt Odette me uit om morgenvroeg een kopje thee te komen drinken. Baloe mag mee wat wel verwonderlijk is want hun honden liggen altijd buiten, eentje loopt vrij rond en de ander ligt aan de ketting omdat die net als Blixie een wegloper is. Dat wordt dus morgenvroeg aanpoten want ik word om 10 uur bij hun thuis verwacht. Het is maar goed dat ik altijd vroeg uit de veren ben, vakantie of niet.

Wanneer Nicolas om de hoek verschijnt om de stal te doen zit ik al bijna een uur in de zon met twee katten op schoot die al mauwend hun best doen om daar het meest gunstige plaatsje te veroveren. De een doet nog meer zijn best dan de ander, ze zijn echt zó schattig! Ik ben helemaal geen kattenmens maar deze twee zou ik zo willen meenemen.
Tijd om vandaag met hem te kletsen terwijl hij de stal doet, heb ik niet. Er wacht om 5 uur een videomeeting op me met de drie dames die in januari mee naar Marokko gaan. Én ik moet nog eten én de dieren moeten daarna nog verzorgd worden én ik moet het verslag nog verder af maken. Druk, druk, druk dus…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis