Dag 13

De storm die gisteren overdag al heftig was neemt in de avonduren toe tot een heuse windkracht ” geen idee maar wel veel”.
De metalen luiken die voor de ramen zitten slaan iedere keer tegen de muur en terug totdat ik op het lumineuze idee kom om ze te sluiten. Het middenstuk blijft open, ik heb in het pikkedonker niet gezien dat er nog een gedeelte aan vast zit. Maar opeens is de wind zo krachtig dat met een luide knal de ramen naar binnen worden opengewaaid. Een belletje naar Janine die bevestigt dat er nog een luik aan vast moet zitten. Weer naar buiten in de stromende regen en kou, mijn rechterhand doet niet mee, die vingers zitten weer in het verband. Als ik goed en wel het hele luik heb gesloten en net weer op de bank lig die onder het raam staat, knalt de wind er weer tegenaan en zwaait het weer open. Een flinke balk hout die eigenlijk voor de kachel is bestemd zet ik tussen de bank en het raam in de hoop dat het nu dicht blijft. Het is half 10 wanneer de wind eindelijk gaat liggen en ik mijn bed in kan duiken.

Het is net 7 uur wanneer ik de luiken open gooi, het is wit buiten en bitter koud, het heeft flink gevroren maar er is geen zuchtje wind meer te voelen. Het lijkt alsof het een prachtige winterse dag gaat worden. Voordat ik aan mijn ontbijt begin is de veestapel aan de beurt, Blixie enthousiast zoals iedere keer wanneer hij me ziet maar Sjoerd staat geduldig te wachten op zijn bak voer. Ergens boven mijn hoofd hoor ik de katten mauwen die in de hooischuur zitten. Hun lieve kopjes steken door een gat dat in het plafond zit.

Net wanneer ik mijn ontbijt achter de kiezen heb hoor ik buiten een bekende stem: het is de boer die komt kijken hoe het met me is en of ik het nog wel rooi in mijn eentje. Als ik vertel dat ik om 11 uur bij de dokter moet zijn krijg ik een hele litanie aan woorden over me heen, zoals ik inmiddels ben gewend. Ik maak eruit op dat Odette vanmiddag naar de fysiotherapeut moet, ze heeft al heel lang last van haar schouder. Het blijft echter wel jammer dat mijn Frans te slecht is om een fatsoenlijk gesprek te voeren, maar wellicht ook beter😊

Het is net 10 uur geweest als ik mijn busje start om richting Marsac te gaan. Baloetje ligt lekker op zijn plek en ik na 8 dagen heerlijk weer achter het stuur. De route die ik maandag met Odette heb gereden is een stuk korter dan die ik donderdag heb genomen en na een klein kwartier draai ik de parkeerplaats op bij de dokterspraktijk. “Bonjour Catharina”, de assistente groet me vriendelijk alsof ik hier dagelijks kom. En ook dokter Dana Catharina’t er lustig op los. Mijn vingers zijn nog steeds flink ontstoken en nadat ze zijn schoongemaakt en opnieuw verbonden krijg ik een recept mee voor antibiotica die ik drie keer per dag op de wonden moet smeren. Dokters en wonden verbinden: binnen no time ligt het er weer van af, maar nu kan ik wel meteen de antibiotica er op smeren om dan weer te prutsen om het verband er omheen te krijgen. In het busje ligt een grote motorhandschoen die ik er overheen trek wanneer ik de dieren ga verzorgen maar zodra ik die uitdoe gaat ook het verband er weer van af en zo hoddel ik maar door.
Ik ben het na 7 dagen behelpen effe zat en ben blij als Nicolas voor de deur staat om de stal uit te mesten en meteen helpt om de kachel aan te maken, want ook dat lukte vandaag niet. Maar binnen no time laait het vuurtje hoog op en wordt het binnen weer behaaglijk. Nu ik nog….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis