Dag 11

De storm die gisteravond om het huis woei liet de ruiten zodanig klapperen dat ik af en toe van schrik overeind sprong op de bank. Zelfs Baloe liet een paar keer van zich horen omdat hij dacht dat er iemand op het raam klopte. De regen maakte het er niet leuker op omdat ik ook nog apart met Baloe en Blixie naar buiten moest. Het blijft jammer dat het niet meer lukt om met die twee samen te gaan wandelen maar ik heb het ook niet meer aangedurfd om te proberen.
Vanmorgen hebben storm en regen plaatsgemaakt voor een heel waterig zonnetje. Niet dat ik daar al veel van merk wanneer ik om half 8 de ronde langs de veestapel maak, maar de vooruitzichten zijn in ieder geval goed .

Het is net kwart voor 9 wanneer ik met Baloe richting Vieillevile loop om bij de Proxi een vers stokbrood te kopen. De kortste route (25 minuten lopen) is over het bospad dat na de regen van gisteren een modder-pad is geworden waar ik tot aan mijn enkels in vastloop. Toen ik er zaterdag naartoe liep met de 2 honden was het pad nog goed begaanbaar, maar aan de sporen te zien is ook de boer al hier geweest met zijn tractor. Nog even schiet de gedachte door me heen dat ik zaterdagmorgen de honden gewoon bij de winkel wilde vastzetten om brood te kopen en omdat ik toen de beurs niet bij me bleek te hebben, maar omgedraaid ben. Na het voorval van zaterdagmiddag zou ik er niet meer aan denken om met die 2 samen te gaan wandelen, laat staan om ze naast elkaar neer te leggen. Ik heb nog steeds geen idee waarom het toen zo uit de hand liep, misschien omdat Baloe de boer begroette en hij met hem kroelde? Ík weet het niet….

Baloe mag natuurlijk bij de Proxi niet mee naar binnen dus die krijgt het commando ”blijf” zodat ik even op mijn gemak de winkel kan verkennen. Maar wanneer je snel door je geld heen wilt zijn dan moet je hier zijn: Het is allemaal schrikbarend duur. Waar ik bij de Lidl 39 cent voor een stokbrood betaalde, moet ik hier 1 euro neerleggen. Dus met niet meer dan een paar noodzakelijke dingen in mijn rugzak ben ik al snel weer terug naar het huis. Over hetzelfde bospad, maar het is even niet anders.
Boven aan de weg hoor ik een, voor deze omgeving zeldzame, auto aankomen. Net wanneer ik Baloe in zijn nekvel grijp stopt de auto naast me: het is Odette die met nog een vrouw onderweg is naar? Ik zou het niet weten. Ook haar waterval stopt even niet en het enige dat ik eruit kan opmaken is: Hoe is het met je vingers en hoe heb je geslapen? Op het eerste kan ik alleen maar zeggen “Mwah, un peu mal” en op het tweede kan ik geruststellend “bien” antwoorden. En voordat er weer een stortvloed aan woorden komt waarvan ik weinig tot niets begrijp zeg ik maar snel: “Au revoir, á bientot!”

In het huis verwissel ik mijn modderschoenen met de laarzen van Janine, wát een uitkomst dat die er zijn, en dan zijn de benen van Sjoerd aan de beurt. Die 1.80 hoge zwarte staat aan het eind van de wei en hoe ik ook roep en zwaai met een stukje oud stokbrood, er zit geen beweging in, alleen zijn hoofd komt even omhoog. Maar dan opeens hoor ik vanuit de verte een stem roepen: “Bonjour Catharina”, Het is de boer die aan de overkant in de wei zijn 30 koeien aan het verzorgen is. Er loopt nog een man mee en die zwaait net zo enthousiast. Ha ha, mijn kennissenkring begint zich ook hier al uit te breiden...Al zijn het er tot nu toe maar 3😊

Om een uur of 2 komt Frannie wat gehaast om de stal uit te mesten. Eigenlijk zou dat vandaag de taak zijn van haar man Nicolas maar die schijnt van de trap te zijn gevallen en heeft pijn aan zijn been😊 En omdat ze zo meteen ook nog eens 12 kinderen op bezoek krijgt voor het verjaardagsfeestje van haar zoon heeft ze niet echt veel tijd en verontschuldigt zich dat ze het verband om mijn vingers niet kan verwisselen. Dus klooi ik zelf maar wat aan maar dat zet niet veel zoden aan de dijk en binnen een mum van tijd ligt het dan ook alweer op de grond.

Om met goed fatsoen hier over het erf te lopen moet je je al slalommend een weg banen. Drie kippen, of het steeds dezelfde van de 4 zijn dat weet ik niet, scharrelen constant achter me aan. En wanneer ik niet snel genoeg de voordeur dicht heb zit er al eentje binnen. Dat de camper open kan, dat hebben ze ook al door, zodra ik daar even wat ga pakken struikel ik bijna over eentje die dan nog net luid kakelend zijn weg naar buiten vindt. Van de katten heb ik geen last, ik zie ze alleen wanneer ik in de hooischuur stro en hooi ga pakken. Ze liggen er helemaal opgekruld in en nemen geen notie van mij.

Blixie daarentegen is iedere keer blij en overenthousiast als hij me ziet, die springt tegen me aan en probeert me steeds in mijn handen te ‘bijten’. Het commando “nee” of “af”, dat kent hij helaas niet. Ook “kom hier” kent hij niet, anders zou hij hier heerlijk kunnen uitrazen en los lopen en hoefde hij niet aan de lange lijn te liggen... Maar het is dan ook een hond met een geschiedenis, eentje die pas 4 jaar bij het gezin is en uit een opvang kwam waar veel honden met mankementen ondergebracht waren. En zijn leeftijd van om en nabij de 11 jaar speelt natuurlijk ook een grote rol. Maar dat is dan ook de reden waarom ik er nooit voor heb gekozen om een hond uit een opvang of asiel te nemen. En dat er mensen zijn die dat wél doen kan ik eigenlijk alleen maar toejuichen.

Ik ben alweer 7 dagen hier, waarvan 5 dagen in mijn eentje. De routine zit er ook al aardig in. Ik ben vroeg op, verzorg de veestapel, eet mijn ontbijtje, lees ontzettend veel en kijk wat tv op mijn tablet waarna het weer tijd is om de middag/avond ronde te doen. En als het nu nog eens heel mooi weer zou worden dan zou dat dubbel genieten zijn. Maar alles is beter dan het weer in Nederland, want daar ligt, volgens mijn bronnen, al een pak sneeuw. Brrrr, wat verlang ik toch naar de zon…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis