Dag 8,

Ik heb een hele slechte nacht gehad en dat lag beslist niet aan het heerlijke bed en dito matras. Ook was het niet koud, maar ik heb toch wel last gehad van mijn hand. Ook mijn voet lijkt wel verstuikt te zijn en mijn rug die toch al niet best was is na die valpartij gisteren helemaal een crime.

Na een paar uurtjes slaap word ik om half 7 gewekt door Baloe die flink begint te blaffen, geen idee waardoor maar de slaap kan ik dan niet meer vatten en niet veel later sta ik in mijn kleren. Baloe mag even zijn poot optillen en dan is Blixie aan de beurt die me vriendelijk kwispelend en springend tegemoet komt in het schuurtje waar zijn slaapplek is. Ook voor hem is het maar even een klein ommetje, net genoeg voor een plasje en een drolletje. Hoewel drolletje, hij heeft al heel lang last van chronische diarree en lijkt altijd wel te ‘moeten’.

Na mijn ontbijt is het de beurt aan de rest van de veestapel, Baloe moet binnen blijven want ik heb geen tijd om hem en Blixie in de gaten te houden wanneer ik bezig ben. Het been van Sjoerd lijkt wat beter, hij heeft er in ieder geval geen nieuwe krabwonden bij maar zijn urine druppelt nog steeds gestaag.
Als iedereen aan de beurt is geweest, langer rondje voor Baloe en daarna voor Blixie, ga ik even onder een dekentje op de bank, de slechte nacht breekt me op. Ik lig net wanneer er op het raam wordt geklopt en Baloe als een échte waakhond, die hij in principe ook is, woedend tekeer gaat: De Buurman-boer staat voor het raam! Snel doe ik mijn schoenen aan en probeer gelijk Baloe tot bedaren te brengen, hij is het er niet mee eens dat ik alleen naar buiten ga, maar moet in mij toch zijn baas erkennen en gaat uiteindelijk weer op zijn deken liggen.

De boer komt vragen hoe mijn nacht is geweest en of ik veel pijn heb, in de weinige woorden Frans die ik versta begrijp ik dat ik misschien toch naar de dokter moet. En wanneer ik zeg dat mijn tetanus-spuit iets meer dan 9 jaar geleden is, knikt hij instemmend. Ook hij begrijpt mijn weinige woorden Frans…
Morgenvroeg belt hij de dokter in een of ander dorp, waarvan ik alleen Marsac kan verstaan en dan komt hij me ophalen. Ik schiet weer vol bij zoveel vriendelijkheid, zo weinig mensen in de omtrek en zoveel betrokkenheid bij je buur. Met een hartelijk “Au revoir” neemt hij afscheid en verdwijnt net zo snel als dat hij gekomen is.

De rest van de dag doe ik het rustig aan, het heeft de hele nacht geregend en vanmorgen ziet het grauw en grijs en miezelt het steeds weer. Pas na het middaguur klaart het weer een beetje op en loop ik nog een grote ronde met Baloe terwijl Blixie het met een paar kleine rondjes mag doen. Hij is iedere keer weer blij als hij me ziet, voor hem heb ik dé oplossing gevonden zodat hij én een paar meter uit de schuur kan (weliswaar aan de lijn) en eventueel ook binnen in zijn mand kan liggen.

Een beetje jaloers ben ik wel als mijn nichtje Sandra video-belt vanuit Curacao waar haar zoon Martijn woont en werkt, het mooie weer daar, het huis, zwembad en de prachtige tuin. Het heeft er lange tijd naar uit gezien dat ik met haar mee zou gaan, maar op de een of andere manier trok het me meer om lekker lang naar het zuiden te kunnen. Maar Sandra, volgend jaar ga ik mee, ongeacht wat gebeurt, wellicht dat Dorine en Peter dan op Baloe willen passen????
Mijn dag zit er bijna op, de veestapel is verzorgd, ik heb gekookt en nu kan ik heerlijk onderuit. Dadelijk nog even met Baloe naar buiten en dan hoop ik toch écht dat ik vannacht eens goed slaap…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis