Dag 7

Het is kwart over 6 wanneer ik de familie hoor vertrekken. Ik lig dan al anderhalf uur wakker, kan niet meer slapen. Het is vreselijk koud, niet onder mijn dekens maar iedere keer wanneer ik eruit moet om te gaan plassen en dat is vannacht meer dan 1 keer het geval. Te laat nog teveel gedronken? De bloemen staan op de ramen, zo hard heeft het gevroren. De weilanden zien nog wit van de vorst als ik met de twee honden, die elkaar geen blik gunnen, naar buiten loop. Een kort rondje want voordat ik zelf aan het ontbijt ga wil ik eerst de veestapel verzorgd hebben. Dan is dat maar gebeurd. De yoghurt die ik uit mijn koelkast haal (mijn dagelijkse ontbijt) is bevroren, kun je nagaan hoe koud het is geweest. Na een snel ontbijt verhuis ik mijn spullen vanuit het busje naar het huis dat voor 14 dagen mijn onderkomen is en oriënteer ik me een beetje in de voor mij vreemde omgeving. Daarna meteen een heerlijk warme douche om voor heel even de ‘paardenlucht’ van me af te spoelen. Niet dat dat veel zoden aan de dijk zet, want voorlopig zal de boerderijlucht wel om me heen blijven hangen.

Op een half uurtje lopen ligt een klein dorp met een Spar, die volgens Janine veel te duur is maar wel iedere morgen vers brood heeft. Nodig heb ik nog niks maar het is een leuke wandeling om met de 2 honden een ‘nieuwe’ omgeving te ontdekken. Over de glooiende weides rennen wat jonge nieuwsgierige koeien met ons mee, de moeders lijken met hun geloei hun kroost tot bedaren te brengen. De honden negeren de kudde, die ruiken andere dingen.

Inmiddels schijnt de zon volop, het wordt warm en kan ik na de wandeling met een boek buiten onderuit. Blixie ligt aan de lange lijn op de pallet die ik vanmorgen naar zijn plek heb gesjouwd en met zijn dekentje er op lijkt hij heerlijk te genieten. Ik vind het maar niks als hij in dat koude gras ligt, weliswaar in de zon, maar toch. Had ik toen geweten wat ik nu weet had ik hem in het koude gras laten liggen….

Echt rust om te blijven zitten heb ik nog steeds niet, de was van het gezin hangt nog steeds buiten en het terras mag in mijn ogen ook wel een beetje worden opgeruimd. (Janine, over 2 weken ben jij weer baas in eigen huis😊) En omdat het al vroeg donker wordt en dan lekker binnen wil zitten ga ik nog snel met de stal van het paard aan de gang, zorg dat zijn eten klaar staat en verzorg zijn door mok aangetast been. Daarna mag hij nog een uurtje de wei op. De kippen hebben hun voer nog niet op en de brokken voor Blixie staan ook klaar.

Dan ook nog maar een kort rondje met de honden? Baloe heeft er niet echt zin in, die heeft hier op het erf natuurlijk genoeg afleiding. In tegenstelling tot Blixie… Léon, ik dacht dat jij vertelde dat die hond nooit tegen je aan springt en zo rustig is? Hij bijt van gekkigheid in mijn handen als ik hem losmaak van de lijn. Een voorbode????
In de verte zie ik de boer met zijn tractor aankomen, de koeien komen naar het hek gerend, ze krijgen blijkbaar water en voer. Ik stop om aan de kant te gaan en een foto te maken en dan stapt de boer uit en begint een vriendelijk praatje: in het Frans waar ik natuurlijk niet veel van begrijp. Baloe staat een beetje terzijde nadat hij de boer heeft begroet en dan gebeurt het: Blixie schiet op Baloe af, zijn haren staan overeind en valt hem aan. Baloe laat zich dat niet zeggen en schiet er overheen, ik val met twee vechtende honden bovenop me op de grond en terwijl de boer Baloe in zijn nekvel pakt probeer ik een agressieve Blixie vast te houden die zich naar mij keert en in mijn vingers bijt!
Het bloed druipt over de riem, over mijn hand en ik kan die kleine hond nauwelijks in bedwang houden. Terwijl hij op Baloe af blijft schieten heeft de boer Baloe aan zijn halsband vast en terwijl die helemaal geen poging meer doet om ook maar 1 poot te verzetten blijft die kleine aan de gang. Hoe krijg ik die 2 thuis? Nou gewoon, de boer loopt mee en ik sluit Bixie in de stal op. Jammer, ik had het hem graag gegund om samen in huis te liggen ’s nachts. Terwijl ik mijn vingers waar een flinke snee in zit, onder de kraan houdt, staat de boer erbij en zegt dat ik maar mee moet komen naar hun huis dan zal zijn vrouw het wel in orde maken. En zo zit ik niet veel later samen met hem op de tractor om vervolgens bij een gesloten huisdeur te komen. “We moeten op zoek naar mijn vrouw, die heeft de sleutel, ze zal wel bij de andere weide zijn”. In de gewone auto rijden we naar het dorp, maar ook daar is ze niet. Het blijkt dat ze gewoon aan de overkant in de moestuin aan het werk is maar komt meteen aanlopen als ze het geschreeuw van haar man hoort. Ik hoor hem van alles vertellen, “Le chien de Janine, agressive, madame seul” het zijn maar een paar woorden die ik begrijp, maar de vrouw komt meteen in actie. De verbanddoos komt op tafel, alcohol om te ontsmetten, betadine (auw dat prikt) en dan verband om 2 vingers. Maandag moet ik maar weer langs komen om het schoon te laten maken en opnieuw te verbinden. Met de vertaalapp op mijn telefoon probeer ik zo goed en kwaad als het kan om wat zinnetjes te zeggen dat ik zo dankbaar was dat ik niet alleen was toen het gebeurde. Want stel je voor….

Een half uur later zet de boer me weer bij het huis af, met de nodige raadgevingen: als er wat is kan ik altijd om hulp vragen. Inmiddels zijn me na de schrik weer wat Franse woorden ingevallen en kan ik hem behoorlijk bedanken. Met een hartelijke zwaai rijdt hij weg om eindelijk zijn koeien te gaan verzorgen en kan ik blij zijn dat ik vanmiddag een vooruitziende blik had en al zoveel had voorbereid. Sjoerd kan de schone stal in waar zijn voer al klaar hangt, de kippen hebben vanmiddag nog wat afval gehad en de katten eten buiten. Blixie zit in de schuur waar ik ook vanmiddag al het voer en water heb klaargezet. De tuinslang die vannacht buiten heeft gelegen en vanmorgen bevroren was, ook die had ik al binnen gelegd. Maar mijn eigen eten, aardappeltjes, vlees en groente, dat schiet er vandaag bij in. Het wordt gewoon een boterham….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis