Dag6

Het is een uur of half 12 wanneer ik mijn bed induik, mijn hoofd nog vol van alle indrukken zodat ik niet meteen in slaap val. Ik hoor Baloe wat heen en weer schuiven, hij ploft even hier en dan weer daar, niet dat er zoveel ruimte voor is, maar toch. De bus schommelt iedere keer weer. Hij is onrustig en maakt me rond 1 uur piepend wakker. Ik ben dus toch even in een hele lichte slaap gevallen. Hem gebieden dat hij weer moet gaan liggen heeft geen zin, weet ik uit ervaring en dus schiet ik snel mijn schoenen aan (de rest hoeft niet want het is stikdonker😊) en loop met hem naar buiten waar ik meer hoor dan zie dat hij aan de dunne is. Het spettert aan alle kanten er uit. Om niet te riskeren dat het zo de hele nacht doorgaat duw ik hem meteen een Norit achter in de keel, tenslotte moeten we morgenvroeg weer fit zijn. Ik hoor hem de hele nacht niet meer maar mijn slaap is verdwenen na die nachtelijke wandeling. Om een uur of half 6 geef ik het op, morgen is weer een nacht.

Rond half 8 rijd ik alweer de camping af, iedereen is nog diep in slaap. David is er niet, zijn 18 jarige dochter heeft gisteren de honneurs waargenomen voor het bedrijf en gratis of niet maar er gaat een leuk bedrag in zijn tipbox. Want wat heb ik hier fijn gestaan en wat heeft hij goed voor Baloe gezorgd.

Gisteren heb ik online een (senioren, dat ben ik nu écht) ticket gekocht voor de entree in De Tolmin kloof voor het tijdstip van 10 uur. Natuurlijk niet wetende dat ik toch zo vroeg op zou zijn. De juf achter het loket kijkt wat bedenkelijk als ik om half 9 voor haar neus sta, maar met wat overredingskracht van mijn kant belt ze toch even naar het kantoor of het mogelijk is dat ik nu naar binnen ga. En na wat geknik en wat hoofd schudden geeft ze me mijn ticket terug en kan ik door het draaipoortje naar binnen. Baloe moet door het kleine hondenluik waar hij maar nauwelijks doorheen past. Dat doet me meteen denken aan het formaat koffertje dat je bij Ryan Air in dat ding moet zetten en als het dan niet past mag het niet mee in de cabine. Maar Baloe krijgt een zetje van mensen die achter mij aan komen en dan begint de klim en afdaling en klim en afdaling door de prachtige Tolmin kloof in de Soca vallei. Bij de start heeft de kassajuf me een plattegrond in de handen geduwd met daarop 9 punten die de moeite waard zijn om te bekijken op de rondwandeling. Beneden bij het water kan Baloe even drinken want zwemmen mag hier niet. Via de houten brug wandelen we naar de overkant boven de wild stromende rivier. Steile nauwe rotsen met daartussen het heldere turquoise water. Bij een van de uitzichtpunten hangt een groot rotsblok ingeklemd tussen twee rotswanden, Bear’s Head. Wanneer je een beetje fantasie hebt lukt het waarschijnlijk wel om te herkennen. Bij mij gaat dat wat moeilijker, het zweet stroomt inmiddels weer aan alle kanten naar beneden. Het is alweer 32 graden. Is het nog leuk? Nee, voor mij niet en ook niet voor Baloetje. De rest van de wandeling laat ik dan ook aan mij voorbij gaan, nog meer trappen omhoog red ik niet dus neem ik dezelfde weg terug naar de ingang. Ik heb het helemaal gehad met die warmte hier.

Net buiten Tolmin ligt een nieuw parkeerterrein waar je wellicht de nacht zou kunnen doorbrengen, maar er is nergens een schaduwplekje te vinden. Ik probeer het een uurtje vol te houden, Baloe ligt alweer ónder de bus, maar ík trek het dan niet meer. Op zoek naar een plekje aan of bij het water gaat moeilijk, de parkeerplaatsen zijn vol, het is druk, druk, druk. Na een korte stop aan het meer van Most na Soci, waar een kleine inham is langs de drukke weg, start de auto niet meer. Alle lampjes gaan branden, ik heb het niet meer. Olie en koelvloeistof zit er nog genoeg in en ik zie mijn geest alweer kruipen. Hitte, een drukke weg en péch. Maar dan kom ik op het idee om mijn reservesleutel te proberen en dat lukt wonderwel! In de volgende uren komt dit euvel trouwens nog een paar keer voor….

Alles bij elkaar genomen zie ik het niet meer zitten om de reis voort te zetten zoals ik die gepland had. Baloe kan niet in de auto blijven als ik even iets anders wil doen en het is voor hem ook niet fijn dat het zo heet is.
Alenka, de eigenares van de Hovawart reu Blue ,woont in Bled en heeft me al eens eerder uitgenodigd om langs te komen en dat ligt op de weg naar huis , want in mijn gedachten ben ik wel al naar huis aan het gaan…. Een apje naar haar is snel gedaan maar zij blijkt vanaf morgen niet thuis te zijn dus dat gaat niet door. Jammer, want ook vorig jaar hadden we al eens afgesproken maar toen gooide mijn ziekzijn roet in het eten….

Dus hak ik de knoop door, ik neem de autotrein van Most na Soci naar Bohinjska Bistrica, dwars door de bergen naar het noorden. Misschien is het daar wat koeler en anders gaat het toch echt huiswaarts.
Ik sta (alweer té ruim op tijd) vooraan in de rij te wachten tot de trein arriveert en een hele stoet auto’s sluit achter me aan. Ik ben de enige met een camper die er op moet, dus ook diegene waar het meest naar wordt gekeken als de trein arriveert en ik tussen de smalle reling er op moet rijden. Wat een gehannes is dat, bocht te nauw, bocht te ruim, naar achter en weer een stuk naar voor, het zweet stroomt alweer maar nu van de stress. De perronmedewerker is allerhartelijks en maant me tot rust. We hebben tijd genoeg, zegt hij lachend. En dan lukt het ook en kan de rest aansluiten en kunnen we zodra de stoomlocomotief eraan gekoppeld is, vertrekken. Dwars door de bergen en door de langste (6,5 kilometer) tunnel van Slovenië. Een prachtige rit die jammer genoeg maar een uur duurt. Baloe hangt met zijn hoofd uit het raam en ik hou mijn hoofd maar binnen. De gedachte aan de rit met de Harrie Potter trein in Engeland waar ik roet in mijn ogen kreeg staat nog vers in mijn geheugen gegrift.

Ik heb eerder in Most al eens gekeken waar ik eventueel de nacht kan doorbrengen en die plek is snel gevonden. Een camperplaats net buiten Bohinjska Bistrica, 10 euro per nacht, inclusief water en op gravel. Dus geen last van modder of zand. Niet de aller uitbundigste plek maar lekker dichtbij de kabelbaan die me morgen de hoogte inbrengt. Misschien wordt het dan toch nog leuk, maar in ieder geval anders…..

Route: Pluzna- Tolmin- Most na Soci- Bohinsjka Bistrica

Gereden kilometers: 190162- 190234= 72 en 35 met de trein
Coördinaten slaapplek: N 046.16,725 O 013.57,159

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis